Zondag 15/2
Wij kijken graag naar de Primera División. Het is drieëntwintig over tien, of zeventien voor elf, in Spanje wordt afgetrapt, en in zijn hokje in Sint-Stevens-Woluwe zit een vermoeide Polspoel. Heeft net anderhalf uur lang zo synchroon mogelijk “oeh” en “aah” en “nog, nog” zitten kreunen, ten einde een wat vrijmoedige film van bijbehorende klank te voorzien. Eerder die dag heeft hij al Gent-Club Brugge verslagen, de crisis bij de VLD, het kartel tussen CD&V en N-VA, de malaise bij Groen !, en de investeringsmogelijkheden in de Congo. Nog Real Madrid-Valencia en het weekend zit er weer op.
De bal is nauwelijks in het spel gebracht of benen en knoken en gewrichten vliegen in het rond. Er wordt getackeld met de voeten vooruit, elleboogstoten volgen vuistslagen op, er wordt gesleurd en getrokken bij de beesten af, truitjes scheuren, kousen worden doormidden gereten, er doen zich opstootjes en vechtpartijen voor, de brancardiers krijgen geen tijd om op adem te komen en de beide clubdokters vrezen net als de beide trainers voor de afloop van de gruwelijkheden. Voetbal is er niet te zien, wie langer dan één seconde de bal aan de voet heeft, eindigt in het stedelijk hospitaal van Madrid. En in de negenentachtigste minuut krijgt Real een penalty, ook dat is al vijftig jaar een constante in het Spaanse voetbal.
De dag dat er een scheidsrechter aantreedt die min of meer het reglement toepast, is de match na vijf minuten afgelopen wegens onvoldoende spelers tussen de lijnen. De enige die ook in Spanje consequent van het veld vliegt, is Edgar Davids. Sinds hij bij Barcelona speelt, gaat het met de Catalanen wel de goede kant uit, maar tegen Atlético Madrid had hij toch weer prijs : twee keer geel en eraf. De Primera División is Edgar Davids op het lijf geschreven : een corrida waaruit de stier net op tijd is gaan lopen.
Na zestig minuten Real-Valencia begint de uitgeputte Polspoel bij elke van de talloze overtredingen spontaan “oeh” en “aah” te roepen, hierbij ongewild twee opdrachten van het weekend vermengend.
Zaterdag 21/2
Benieuwd hoe vaak Michel Wuyts dit seizoen in het Journaal te gast zal zijn. Als Michel wordt uitgenodigd is er weer iets ergs gebeurd in het peloton. Doping. Of omkoperij. Of een zwaar ongeluk met een bus die tijdens het Kampioenschap van Zürich de wielerbaan in tegengestelde richting is opgereden. Wuyts zit er dan bij met een gezicht alsof zijn huis net is afgebrand en zijn hele familie is verkoold.
Johan Museeuw ondervraagd door het parket van Veurne ? Marco Pantani gestorven ? Cofidis nog maar eens een rijdende farmacie gebleken ? Wuyts wordt sito presto naar het Journaal of Terzake gesommeerd. Alsof het zijn schuld is. Schuift met tranen in de ogen ongemakkelijk heen en weer over zijn stoel en zucht met haperende stem : “Ik ben totaal verrast. Helemaal van de kook. Verbijsterd. Met verstomming geslagen.” En zo heeft hij twintig varianten.
Onlangs ging het in Sportweekend over de dood van Marco Pantani. “Ik wil niet de laatste naïeveling zijn”, sprak Wuyts een indruk tegen die spontaan bij elke kijker opwelde, “en dat een Ronde van Frankrijk alleen op spuitwater kan worden gewonnen, geloof ik niet meer. Maar ik blijf ervan overtuigd dat klassieke eendagswedstrijden wél helemaal zuiver kunnen worden gereden en gewonnen.” Als hij ook die overtuiging eindelijk weerlegd weet door de feiten, wordt het tijd om perswoordvoerder van VT4 te worden.
Het zal Ivan Sonck niet overkomen. Die hamert er in zijn column in De Standaard voor de ontelbaarste keer op dat Eddy Merckx in drie dopingaffaires is verwikkeld geweest. Dit naar aanleiding van de vraag wie de beste is : Kim Clijsters of Justine Henin. Ivan heeft altijd rare gedachtesprongen kunnen maken. En na een snelcursus bij de Atletiekliga ook rare gewone sprongen. Hink-stapsprongen volgens Ivan. Creutzfeld-Jacob volgens onthutste omstanders. In verband met onze twee tennissterren werpt hij volgende vraag in de groep : “Wie bepaalt waar vrouwelijkheid begint en eindigt ?” Tja… Laten we afspreken dat voortaan uw scout dat zal bepalen. Iemand moet het doen.
door Koen Meulenaere
‘Wie bepaalt waar vrouwelijkheid eindigt ?’
