Julie Vanloo (28) is een Belgian Cat die tot de verbeelding spreekt, door haar extraverte persoonlijkheid, haar spectaculaire speelstijl en indrukwekkende cv. Ze wil ook een inspiratiebron zijn voor jonge meisjes, onder het motto: ‘Jaag je droom na, maar have fun!’
Het leven van een topsporter is niet altijd een pleziertripje. Zit maar eens tien dagen eenzaam opgesloten in een hotelkamer in het Russische Orenburg, op zo’n 4000 kilometer afstand van familie en vrienden in België. Dat is de situatie waarin Belgian Cat Julie Vanloo verkeert wanneer we haar op een maandagavond bellen. Bij een test vlak voor de uitwedstrijd in Orenburg, het team van collega-Cat Kyara Linskens, bleek ze besmet met covid-19. Terwijl haar ploegmaats van Jenisej Krasnojarsk vervolgens weer het vliegtuig opstapten richting volgende wedstrijd in Athene, bleef zij achter in Orenburg. Niets om handen, geen vertrouweling in de buurt.
Maar Julie Vanloo is een bijtertje, net zoals ze zich profileert op een basketbalveld. Vol energie, strijdlust en joie de vivre. ‘ Living the dream’ staat er niet voor niets op haar Instagramprofiel. Het begon bij Blue Cats Ieper, waar ze samen met haar hartsvriendin Hanne Mestdagh en Emma Meesseman in de handen van Philip Mestdagh – later ook haar bondscoach bij de Cats – tot profbasketster gekneed werd. Ze bleef nog even in België spelen, bij Waregem, om vervolgens vanaf 2013 haar indrukwekkende odyssee over onze aardbol in te zetten. USO Mondeville (Frankrijk), BBK Lulea (Zweden), Virtus Ragusa (Italië), Istanbul Universitesi (Turkije), ASVEL Lyon (Frankrijk), PEAC Pecs (Hongarije), Townsville Fire (Australië), opnieuw Lulea, Zaragoza Basket (Spanje) en sinds deze zomer Krasnojarsk, in Siberië.
‘Ik heb geen stabiliteit nodig, ik vind het net leuk om voortdurend andere landen en culturen te verkennen,’ verklaart de 28-jarige point guard haar al rijkgevulde cv. ‘Mijn gelukkigste periode was bij Lulea, niet toevallig de enige club waar ik al eens teruggekeerd ben. De mentaliteit en de mensen, de mooie omgeving, maar ook de basketbalbeleving: elke wedstrijd zat er 3000 man in onze zaal. Op het veld liep het daar ook super. Van heimwee heb ik weinig last. Enkel wanneer je ziek bent, zoals nu, is het lastig. Ik ben nogal een social bunny, ik moet onder de mensen kunnen komen.
‘Sportief gezien was Australië de grootste challenge. Een zeer sterke competitie, waar veel WNBA-speelsters actief zijn. Er zijn mensen die denken dat ik daar voor het goede weer naartoe trok, maar ik kan je zeggen: ik heb daar echt afgezien. Met trainingen om 7 uur ’s ochtends om de hitte te vermijden.’
Sinds deze zomer speelt ze in Siberië, bij de subtopper Jenisej Krasnojarsk. In een stad van ongeveer één miljoen inwoners, gekend van de kernwapenfabrieken en de strenge winters, wanneer het gemiddeld -20 graden wordt. Niet meteen de aanlokkelijkste omgeving, lijkt het. Julie Vanloo weerlegt die indruk: ‘Het was een van de mooiste aanbiedingen die ik ooit gekregen heb. Sterke competitie, financieel top, een coach die me echt wilde en bovendien stelde Kyara – die hier eerder speelde – me gerust over de club en de leefomstandigheden. Krasnojarsk heeft alles wat je nodig hebt, de stad leeft. Ik woon zelf in een appartement vlak naast een modern shoppingcomplex. De basketfaciliteiten zijn er ook top, het valt allemaal super mee. De koude zal een uitdaging worden, maar anderzijds heb ik dat al eens meegemaakt in Zweden. Als het op het veld goed draait, kan je veel aan. Bij Krasnojarsk loopt het momenteel heel vlot omdat ik er veel vertrouwen krijg van de coach. Ze beschouwt me als haar verlengstuk en laat me vrij spelen, waardoor ik me offensief veel beter kan uitdrukken. Wie mij vrij laat, krijgt heel veel terug.’
Balans
De West-Vlaamse kende ook al mindere momenten. Zo verloor ze even haar plek bij de Belgian Cats. Begin 2020 was dat, toen Philip Mestdagh haar niet opriep voor het olympisch kwalificatietoernooi in haar Oostende. ‘Ik heb toen diep gezeten’, erkent de spelverdeelster. ‘Even dacht ik: voor mij hoeft het niet meer. Maar op zo’n moment ben ik kritisch genoeg voor mezelf om te bekijken wat ik anders kan of moet doen. De plooien met Philippe zijn nadien ook gladgestreken. Maar ik ga evenmin onder stoelen of banken steken dat de coachwissel bij de nationale ploeg een beetje als een bevrijding aanvoelt voor mij. Onder Valéry Demory ( die ze nog kent van haar tijd bij ASVEL Lyon, nvdr) krijg ik opnieuw de kans om mij te tonen. In de EK-kwalificatiewedstrijden tegen Bosnië en Duitsland heb ik bewezen dat mijn tijdperk bij de Cats nog niet voorbij is.’
Vanloo heeft altijd graag een voortrekkersrol vertolkt. Op en naast het basketterrein. Daarom ook organiseert ze basketbalkampen voor jonge meisjes of verzamelt ze tijdens de eindejaarsperiode voor de derde keer heel wat gereputeerde basketbalspeelsters voor een All Star Game. Ditmaal in Aalst. ‘Ik vind het belangrijk om een inspiratiebron te zijn voor sportende meisjes’, vertelt ze. ‘Dat ze zien dat er voor hen ook mogelijkheden liggen als profsporter. Je moet hen leren omgaan met druk en tegelijkertijd laten inzien dat het allemaal leuk moet blijven. Jaag je droom na, maar have fun!
‘Je moet doen wat je gelukkig maakt. Natuurlijk ervaar ik soms druk, maar ik probeer dat om te zetten in dankbaarheid. Dan moet je het bredere plaatje voor ogen houden: ik heb een fantastische familie en vriendenkring, ik kan van mijn sport leven. Ik beleef echt mijn droom.’
Meer info over het X-Mass Ballin’Camp 2021 van en met Julie Vanloo vind je hier.
Een hart voor blauw-zwart
Eigenlijk is voetbal de eerste liefde van Julie Vanloo. ‘Ik heb dat altijd graag gespeeld, even in een club, bij de jongens, maar vooral op straat, tijdens en na de schooluren. Misschien probeer ik nog wel iets na mijn basketbalcarrière.’ Het talent heeft ze wel, zo blijkt ook uit enkele filmpjes op Instagram. Vorige zomer en deze zomer trainde ze telkens enkele weken mee bij Club YLA. Vanloo lacht: ‘ Leo Van der Elst grapte al dat ik wel een contract kon versieren als ik mij erop zou toeleggen.’
Dat dat bij de damesploeg van Club Brugge gebeurt, is geen toeval. Door haar aderen stroomt immers blauw-zwart bloed. ‘Ik heb altijd een abonnement gehad op de Club. En ook wanneer ik in het buitenland zit, mis ik nooit een wedstrijd. Ik sta hier in Rusland ’s nachts op om live naar de wedstrijden te kunnen kijken.’
Ze heeft vooral een zwak voor Charles De Ketelaere, bekent ze. ‘ Moh vent, da’s mijn keppe, hè! Al vanaf de eerste keer dat hij een voet op het veld zette, zei ik tegen mijn papa: dat wordt een grote. Die jongen is geniaal. Maar ik hou ook van het karakter van Ruud Vormer. Ruud en Charles volgen mij trouwens op Instagram, dat toont toch dat er een wederzijds respect is. Heel cool.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
