Belofte maakt schuld en dus trok Guido Brepoels na de redding van STVV te voet naar Scherpenheuvel. Sport/Voetbalmagazine trok in zijn spoor mee op bedevaart.

Het was in februari, vlak voor de belangrijke wedstrijd tegen AS Eupen, dat keeperstrainer Jos Beckx tijdens een ochtendlijke vergadering van de technische staf het idee opperde: “Als we ons dit seizoen redden, dan stappen we naar Scherpenheuvel!” De hele staf knikte, hoofdtrainer Guido Brepoels op kop, hij had in augustus eigenlijk al duurdere eden gezworen. Toen was Rome nog de eindbestemming in geval van behoud. STVV speelde gelijk tegen Eupen (1-1) en wist zich uiteindelijk zelfs nog vrij vlot te handhaven in eerste klasse.

Belofte maakt schuld en zo werd op woensdag 6 april om 10 uur verzamelen geblazen in brasserie De Oude Post, hartje Tessenderlo, de thuisbasis van Jos Beckx. Missie: 16 kilometer te voet naar Scherpenheuvel, om daar de tocht te bezegelen met een kaarsje in de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw te Scherpenheuvel. Sinds kort trouwens door paus Benedictus XVI gehuldigd met een Gouden Roos, een hoge kerkelijke onderscheiding waarmee het Vlaams-Brabantse bedevaartsoord op dezelfde voet komt te staan als het vermaarde Lourdes.

Aanvankelijk dachten wij dit verslag van de trektocht uit te werken naar analogie met de kruisweg van Christus naar de berg Golgotha, waar hij uiteindelijk gekruisigd zou worden. Onderwijl beschimpt, tot driemaal toe bezwijkend onder het gewicht van het kruis en bijgestaan door sympathisanten en getrouwen wist Christus toch eervol ten onder te gaan. Dat was min of meer het dramatische scenario dat we voor ogen hadden. Helaas …

Niets van dit alles bij de opgetrommelde STVV-clan. Het viertal Peter Voets (assistent-trainer), Jos Beckx (keeperstrainer), Danny Boffin (techniektrainer) en Guido Brepoels (hoofdtrainer) biedt zich aan alsof ze even de kerk binnen en buiten zouden wippen: jeans, modieuze schoenen en een stijlvolle sweater van een of ander duur merk. De kruisweg is plots heel ver weg, dit zou een aangename gezondheidswandeling worden.

De ober laat het ontbijt aanrukken: spek met eieren. Voor drie van de vier tafelgasten althans, niet voor Brepoels. Die houdt zich, als goede katholiek, aan de vastenperiode.

“Als kleine jongen ben ik nog misdienaar geweest. Vroeger ging dat zo: als je ouders dat beslisten, dan had je niet te kiezen. Ondertussen is dat vasten een gewoonte geworden, ik doe het elk jaar. ’t Is niet enkel een kwestie van geloof, het is bovendien gezond om eens veertig dagen op je eten te letten.”

Brepoels toont zich daarop meteen een perfecte teamleader en biedt de aanwezige pers de overgebleven yoghurtjes aan. De luim zit er goed in. Er wordt verteld over de net afgelopen stage in Egypte, aangeboden door sponsor The Three Corners, een Belgische hospitalityleverancier. “Een weekje all inclusive“, aldus de T1. “Ik was nochtans eerst niet overtuigd, want je hoort vaak over mensen die ziek terugkeren uit Egypte, maar uiteindelijk was alles perfect: 27 graden, niet te vochtig, uitstekend voetbalveld. Het heeft de jongens toegelaten om de batterijen te herladen. Dat zag je op Mechelen, al die gasten gingen door een muur. Schitterend!” Aha, de gekende Brepoelsstijl. Truitje nat en borst vooruit.

10.30 uur, Stationsstraat, Tessenderlo

Op die manier vat de STVV-coach om 10.30 uur ook de pelgrimstocht aan. Er wordt meteen een serieus tempo bepaald door Peter Voets en Jos Beckx, een nog steeds erg scherp ogende Danny Boffin in hun zog. De hoofdtrainer hinkt eerst wat achterop. “Mijn heup”, vult Brepoels onze vragende blik in. “Door mijn vroegere keeperscarrière is die helemaal om zeep, afgesleten. Eigenlijk moest ik drie jaar geleden al een nieuwe heup krijgen, maar ik heb toen een kinesist leren kennen die me door behandeling – hij legt met warme handen druk op bepaalde punten – op de been houdt. Om de zes weken ga ik bij hem langs. Ik mank nog wel, maar ik voel geen pijn.”

We wandelen Tessenderlo uit, de eerste wielertoeristen kruisen ons en ze herkennen het viertal. “Hei STVV! Proficiat mannen!” Meer niet. Maar dat hoeft ook niet om Brepoels een trotse glimlach om de mondhoeken te toveren. Hij vertelt verder over zijn twee zonen, Ben (15) en Stijn (19). De jongste haalde in november zijn licentie als scheidsrechter en fluit nu de wedstrijden van de miniemen en de knapen. “Een sterk karakter, jong”, zegt Brepoels. “Hij durft lastige beslissingen te nemen, zelfs op die leeftijd al. Mijn andere zoon, Stijn, werkt sinds drie maanden als installateur van alarmsystemen. Het is goed dat hij een job vond, alleen jammer dat hij door zijn onregelmatige uren het voetbal moest opgeven.”

Het gespreksonderwerp wordt verlegd naar petanque, het favoriete tijdverdrijf van de technische staf tijdens de stage in Egypte. De ongekroonde koning van deze vrijetijdssport blijkt Peter Voets te zijn, maar de discussie laait hoog op wanneer Brepoels de eretitel claimt. “Van de tien keer wint hij één spelletje, net als de pers toekijkt natuurlijk”, bromt Voets. Brepoels knipoogt: “Pieken op de juiste momenten, daar draait het om in de sport, jong.”

De discussie eindigt abrupt wanneer de gsm van Brepoels klinkt. Telefoon van het thuisfront. De oudste zoon, Stijn, blijkt net een verkeersongeval met de bedrijfswagen te hebben. Niets ergs, gelukkig, maar toch klaagt de zoon van wat pijn in de nek. “Whiplash, ga maar meteen naar spoed voor onderzoek”, gebiedt de pater familias aan zijn echtgenote. Jos, Peter en Danny tonen grote bezorgdheid, maar Guido sust. Niets aan de hand. Stappen!

11.50 uur, Engsberg

Na een dikke zes kilometer bereiken we het centrum van Engsberg, in principe onze eerste tussenstop. Het STVV-viertal blijkt echter nog maar net warmgedraaid en beslist door te stappen naar Zichem, nog eens zes kilometer verder. Daar zal masseur Roger Reniers, bijna 75 jaar, aanpikken om de laatste kilometers mee af te werken.

Terwijl we verder de Engsbergseweg afjakkeren, blikt Brepoels terug op het voorbije seizoen. Eentje van strijden, net niet doodgaan en herrijzen. Het is bijna Pasen, de vergelijking mag dus. Brepoels: “We beseften dat het behoud afdwingen met deze kern een straffere krachttoer zou zijn dan het behalen van play-off 1 vorig seizoen. Zeker toen we in de winterstop zagen dat Charleroi voor twee miljoen euro aankopen deed, dat Lierse er nog wat ervaren mannen bijhaalde en dat Eupen van Anderlecht wat hulp kreeg. Wij deden niets. Dan slik je natuurlijk eens. Al moet je achteraf toch weer zeggen dat onze voorzitter gelijk kreeg door niet te investeren. Het hoefde niet om ons te redden. De jongens plooiden zich dubbel en hebben heel hard gevochten, dat schat ik naar waarde. Ik had het geluk op jongens als Denis Odoi, Wim Mennes, Peter Delorge, Vincent Euvrard en Marc Wagemakers te kunnen rekenen. Belgen die de boel aanscherpten. Want ik kan je zeggen: met elf buitenlanders zou onze opdracht véél moeilijker geweest zijn. Zulke jongens kan het minder schelen, hé, bij degradatie vertrekken ze toch naar een andere ploeg.”

Via de Ernest Claesstraat naderen we de markt van Zichem. Eindelijk een pauze in zicht! Maar niet vooraleer even de loftrompet over Denis Odoi te hebben gestoken. Brepoels is wild van zijn poulain en beseft dat hij hem deze zomer kwijt is. “Alle topclubs willen hem, en terecht”, merkt de trainer van de Kanaries op. “Denis heeft een schitterende mentaliteit, hij is veel professioneler met zijn vak bezig dan de meesten denken. Bovendien kan hij gewoon erg goed voetballen. In mijn ogen is hij in de eerste plaats een rechtsback, daar ligt zijn toekomst, ik zie in hem zelfs een Rode Duivel op die positie. Daarom zal ik Denis in deze play-offs ook als rechtsback inzetten, omdat ik hem zijn carrière gun en hij zichzelf op die manier aan de clubs kan presenteren.”

12.50 uur, marktplein van Zichem

We zijn 2 uur en 20 minuten onderweg en hebben al twaalf kilometer achter de kiezen. Nog vier te gaan. In café De Heren van Zichem – een ode aan schrijver Ernest Claes – wacht Roger ons op. Samen met Danny en Peter, die waren al eerder gearriveerd. Jos Beckx en Peter Voets verkiezen een fris pintje als energieboost, de rest houdt het zedig bij cola of water.

Twintig minuutjes wordt er gepauzeerd, net genoeg voor een toiletbezoekje en om wat telefoontjes te plegen. De kopjes zien er nog verbazend fris uit. Behalve die van de reporter.

Onder een immer stralende zon, maar met een steeds luider rammelende maag, worden de laatste vier kilometers ingezet. Nu de meet in zicht is, neemt overmoed de bovenhand. “Jos, die zestien kilometer, dat zijn prullen”, wijst Brepoels zijn gids op de goede moraal en vooral de goede conditie van de technische staf. Voets biedt een alternatief aan: “Als we ons volgend seizoen redden, lópen we van Tessenderlo naar Scherpenheuvel. Ofwel fietsen we van Sint-Truiden naar Scherpenheuvel.” Het zou voor Brepoels weinig uitmaken, in het verleden trok hij al eens met de fiets naar het bedevaartsoord nabij Diest. Dat was twee jaar geleden, toen STVV kampioen speelde in tweede klasse.

Zichem ligt alweer achter ons en langs de voetbalvelden van de Koninklijke Marie José Footbal Club Zichem in de Kwalijkstraat bereiken we de landbouwakkers aan de achterkant van de Onze-Lieve-Vrouwbasiliek van Scherpenheuvel. Aan onze linkerzijde zien we in de verte een zeppelin in de lucht dobberen. “De parachutistenclub van Diest”, legt Jos Beckx uit. Een week eerder was daar nog een dode gevallen nadat een parachute zijn werk niet deed. Boffin, inmiddels toch al minstens een halfuur verstoken gebleven van een welgemikte grap, haalt nog eens uit: “Ze zeggen dat je tot drie moet tellen nadat je gesprongen bent, dan pas mag je de parachute openklappen. Maar wat als je stottert?” Het gezelschap lacht. Zestien kilometer hebben de sfeer niet kapot gekregen, integendeel. We beginnen stilaan te snappen waar STVV zijn strijdlust en overlevingsdrang vandaan haalt.

13.53 uur, basiliek van Scherpenheuvel

Er is iets met dat Limburgse karakter. Peter Maes, Guido Brepoels, Erik Gerets … stuk voor stuk Limburgse trainers vol passie en vuur. Het is de stijl van de breedgeschouderde Brepoels: nooit versagend en een tikje robuust in zijn motivatietechnieken. “Rechtuit zijn, daar begint het voor mij mee. Want vanaf het moment dat je als trainer jezelf in bochten begint te wurmen, kom je onherroepelijk vast te zitten. Enkele weken geleden heb ik tegen mijn spelers gezegd dat ik in deze fase van de competitie eerlijk zou zeggen wie van mij de club mag verlaten. Dat heb ik ook gedaan. Face to face. Natuurlijk zijn ze eerst ontgoocheld, maar achteraf kwamen ze toch zeggen dat ze waardeerden dat ik eerlijk met ze was.”

Brepoels gaat prat op zijn motivatietalent. “Psychologische achtergrond heb ik niet, dat zit gewoon in mij”, weet Brepoels. Hij geeft er geregeld seminaries over in bedrijven of lezingen in hogescholen. “Laatst nog heb ik twee uur voor een klas gestaan, dat was daar nog nooit gebeurd met een gastspreker, maar ze bleven vragen stellen.”

De basiliek doemt voor ons op. Na overleg wordt beslist om langs de voorkant, de grote poort, binnen te komen. De fotografen mogen ook wat hebben, luidt het. De truitjes worden glad getrokken, de zweetparels van het voorhoofd geveegd. De belofte werd nagekomen.

De technische staf plus materiaalman Roger Reniers branden een kaars. “Een bedankje voor dit seizoen en al een verzoekje voor volgend seizoen”, verklapt Brepoels achteraf. In de basiliek zelf wordt vervolgens nog een kort rustmoment ingelast.

De uitstap wordt afgesloten met het heffen van het glas in café De Ram, gelegen in de schaduw van Onze-Lieve-Vrouw. Oud-burgemeester en erevoorzitter van Sint-Truiden Jef Cleeren is ondertussen ook toegekomen. Er wordt geklonken, maar op wat? “Een vijfde of zesde plaats”, roept Cleeren. Brepoels verslikt zich net niet in zijn spuitwater. “Ha ja, het zijn gemeenteraadsverkiezingen volgend jaar, Duchâtelet zal wel de portemonnee opentrekken. Je zult zien!”

DOOR MATTHIAS STOCKMANS – BEELDEN: REPORTERS

“Het behoud dit seizoen is een grotere krachttoer dan het behalen van play-off 1 vorig seizoen.” Guido Brepoels

“Volgend jaar lópen we van Tessenderlo naar Scherpenheuvel.” Peter Voets