Het zou van weinig respect getuigen voor het jarenlange werk van pakweg Club Brugge om van de daken te schreeuwen dat Antwerp kampioen wil worden, vinden ze op de Bosuil. Dat rood-wit niettemin ambitieus is, blijkt uit hun mercato. Analyse van een strategie op korte én lange termijn.
Klanten en partners moet je koesteren. Antwerp doet dat. Donderdag werden de businesspartners uitgenodigd op de Bosuil, voor een drink, een hapje en wat toelichting bij de voorbije mercato. Algemeen manager Sven Jaecques gaf die graag, vooraleer zich opnieuw in de bureaus en loges op de vierde verdieping terug te trekken. Daar gonsde het van bedrijvigheid. Dossiers die twee, drie maanden wat naar de achtergrond verschoven, werden weer aangezwengeld. Buiten heeft de regen het stof van de alweer aan de gang zijnde verbouwingen – de voorbije dagen ging tribune 4 plat -, geblust.
Rustig is het nooit in voetballand, zeker niet bij een ploeg die vol gas de top bestormt. Vorige maandag – een week na het sluiten van de mercato – was er alweer een volgende deadline te halen: voor het halen van de licentie. Jaecques had er tegenover de businesspartners al grappend naar verwezen: ‘Er zijn meer tussentijdse controles in het licentiedossier dan matchen in een seizoen.’ Aan de ene kant goed, filosofeert hij een paar uur na die meeting, aan de andere kant wel arbeidsintensief. ‘Excelltabellen, pdf’en, betalingsbewijzen om door te sturen, uploaden van gegevens…’ Vanuit zijn bureau zie je de oefenvelden voor het stadion liggen. Ook daar stopt het nooit. De tweede training van de dag heeft Laszlo Bölöni ingeplant voor half zes, het uur waarop normale werkmensen aan huis denken. Iets over vier draait de Ferrari van Kevin Mirallas – nog met Italiaanse nummerplaat -, al de parking op. Werk-ethiek is hier de norm.
We willen ons niet laten pakken als arrogante Antwerpenaren die zeggen dat ze dit doen en dat en bam bam bam. ‘ Sven Jaecques
Pizza
Sommige makelaars zagen Jaecques de voorbije dagen meer dan hun vrouw. Omgekeerd ook. Deadline oblige. Cameraploegen, journalisten en supporters konden maandag volgen hoe spelers af en aan liepen. Een koerier bracht pizza, genuttigd door, onder meer, de familie Haroun, die moest uitgelegd worden waarom de transfer van Faris naar Gent niet door ging. Vaak zijn dat momenten van adrenaline. Dossiers duiken op, nieuwe namen vallen. Met Louis Verstraete, in het hele dossier Haroun geen bepalend detail, was er bijvoorbeeld maandag pas voor het eerst kort, telefonisch contact. Legals worden geraadpleegd, juridisch advies ingewonnen, percentages over doorverkoop afgesproken, net als afbetalingsschema’s. Jaecques: ‘Dan zeggen onze juristen wel eens: kan het even wachten? Ik wil nog graag een collega raadplegen. Maar op zo’n dagen kán je soms niet wachten. Dus is het verantwoordelijkheid nemen.’ Gelukkig heeft Antwerp stilaan een team waarop kan worden gesteund. Ook in de omkadering.
Zo’n mercato-deadline lijkt een beetje op een goeie vrijpartij. De opgebouwde spanning naar een climax, een context vol opwinding en blije mensen, een wat opgefokt gevoel bij het afronden en daarna, als alles voorbij is, hoerastemming, wat onderlinge schouderklopjes, maar soms ook spijtgevoelens, dat dit of dat anders liep dan verwacht. (In dit geval bij Haroun, in Gent, en ook bij Waasland-Beveren, dat zelf graag Verstraete had teruggehaald, maar met lege handen achter bleef).
En daarna… Jaecques: ‘Niks. Proficiat, maar je hebt niks. Een team ja. Maar die volgende wedstrijd moet je winnen.’
Die tristesse kan alleen zondag weggeveegd, op Anderlecht. Afspraak 14.30.
Daar is het aan het team, dat is verdiept en verbreed qua kwaliteit, met de komst van drie spelers uit de Premier League ( Mirallas, Hoedt en Defour) en twee van de kampioen ( Benson en Gano, beiden jong en Belgisch).
Wat als die kwaliteit er een maand geleden al was geweest, vroegen we ons maandagnacht af. Wat als Luciano D’Onofrio eens zou afstappen van zijn laatste week politiek? Dan was het kwaliteitsverschil met AZ misschien nóg groter geweest en had Antwerp volgende week misschien wél in de poulefase van de Europa League gezeten en niet AZ?
In dat verhaal willen ze op de Bosuil niet mee. Jaecques: ‘Neen. Omdat er een week geleden ook genoeg kwaliteit was om AZ uit te schakelen. Dat zij doorgingen en wij niet, had andere redenen, we zijn niet op onze waarde geklopt. Met tien en later negen tegen elf had nog meer kwaliteit op het veld geen énkel verschil gemaakt. En geloof me: als we iets vroeger hadden kunnen doen, hadden we dat gedaan. Het is een fabeltje, dat Luciano-verhaal van de laatste dag… Als hij transfers kan doen in juni, zál hij ze doen, maar dan wel geen transfers waarvan hij niet overtuigd is. Als hij moet wachten, wacht hij. Een mercato heeft te maken met prijs, kwaliteit, een speler die wél of niet wil komen, met opties die wegvallen of erbij komen… Diegene die moet kiezen speelt ook zijn rol. Kijk naar Steven Defour, het verhaal tussen Burnley en Steven was in juli een ander verhaal dan nu. Wij hebben van onze kant altijd gezegd: een Europese kwalificatie of uitschakeling bepaalt niet wat we doen. Spelers als Hoedt, Defour of Mirallas hadden toen wél hun staart kunnen intrekken en zeggen: we komen niet. Maar dat hebben ze niet gedaan.’
Kampioen
Is de ambitie nu bijgesteld, met de komst van die kwaliteit? Een spelersmakelaar vorige week: ‘Ze zullen het jullie nooit zeggen, maar Antwerp wil kampioen worden. Dat blijkt toch duidelijk uit de mercato en de samenstelling van hun kern.’
Die telt inderdaad flink wat dertigers: Bolat, De Laet, Defour, Mirallas, Haroun, Refaelov, Mbokani en Baby. Zonder dertigers lukt het niet, beaamt Jaecques. Met alleen dertigers ook niet, dus zijn er ook midtwintigers (Gano, Rodrigues, Juklerod, Arslanagic, Hoedt, Seck, Coopman) en aanstormend talent. Net geen (of nog wel) tieners als Buta, Hongla, Benson, Pius, Lamkel Zé, Teunckens, De Sart, Quirynen.
Het is een fabeltje, dat Luciano-verhaal van de laatste dag… Als hij transfers kan doen in juni, zál hij ze doen.’ Sven Jaecques
Jaecques: ‘Als de pers het nog niet wist, dan hebben we nu getoond dat we zeer ambitieus zijn, op de korte én lange termijn. Maar niet zot ambitieus. Ik denk dat we op het vlak van mentaliteit, profielen, kwaliteit en evenwicht een kern hebben die in de top zes hoort. De coach heeft nu meer dan één mogelijkheid op elke positie, minstens een plan B. Wat er voor zorgt dat spelers die wat tijd nodig hebben, die tijd kunnen krijgen zonder dat er een kwalitatieve vermindering is.’ Lees: Defour kan zonder druk aan een terugkeer werken, hij is niet direct absoluut nodig.
Durven ze nu ook luidop zeggen: we gaan voor de titel? Jaecques niet. ‘De ambitie is: minstens even goed doen als vorig jaar, nogal straf als ambitie vinden wij in je derde jaar eerste klasse. Namen en transfers zegt iets, een basis van kwaliteit nog iets meer, maar uiteindelijk is het aan de coach en staf om er een groep van te maken en die te doen winnen. Om nu al te roepen dat Antwerp dit gaat doen, vind ik onterecht en eigenlijk niet respectvol tegenover teams als Club Brugge die jaren bouwden aan een club om op het niveau te komen waar ze nu staan. Dat haal je niet zomaar in. Wat niet wil zeggen, dat we het niet gaan proberen. Dat we meetellen voor PO1 lijkt me logisch, als je in deze mate investeert. Nu zeggen dat we niet gaan voor een Europees ticket is ook stom, daarvoor doen we het. Maar een Europees ticket kan via een vierde plaats, een derde, een tweede of zelfs de beker. In het slechte geval ook via het winnen van POII, maar dat is niet de bedoeling. Wat we niet willen is een hype creëren, zeggen dat we meespelen voor de titel en dan moeten vaststellen dat het met vallen en opstaan gaat. Ook Club Brugge verliest wedstrijden, en Gent was vorig jaar slechts met de hakken over de sloot zesde. We willen ons niet laten pakken als arrogante Antwerpenaren die zeggen dat ze dit doen en dat en bam bam bam. ‘
Als de buitenwereld de lat hoger legt, is dat voor hen. Als die buitenwereld straks kipkap maakt van het transferbeleid als het fout mocht lopen, ook. Jaecques: ‘Daar gaan we óók niet in meegaan. We proberen stabiel te blijven. Ik blijf zeggen: dit is het derde jaar en alles moet hier tegelijk: sportief uitbouwen, herstructureren in de omkadering én de uitbouw van het stadion.’
Twee snelheden
Opvallend is dat langetermijnstrategie er wordt gekoppeld aan kortetermijndenken. Kortetermijndenken is: Haroun eigenlijk niet willen laten gaan en hem – met meer dan pizza alleen – overtuigen om toch te blijven; Hoedt voor een jaar lenen (met aankoopoptie, een beetje afhankelijk van het herstel van de langdurig geblesseerde Pius en de integratie van de Nederlander gekoppeld aan diens sportieve ambities na een Engels en Italiaans avontuur); maar ook: Mirallas en Defour voor slechts één seizoen laten tekenen. Naar het geval Mbokani, een seizoen geleden.
Jaecques noemt het ‘realisme van beide kanten.’ Zij leveren wat in tegenover vroeger, en voor de club is het financieel-economisch goed beleid. Hoog loon ja, maar geen of een te verwaarlozen transfersom. Over een paar jaar, als Antwerp wat steviger staat, krijgen zo’n spelers misschien sneller een contract van twee jaar plus optie, nu niet. Voor hen is er minder zekerheid, maar die heeft Antwerp nu ook niet. Want hoe zit het met hun fysieke paraatheid?
Stel dat die goed is, en ze schitteren, dan kunnen ze straks ook weer vrij vertrekken. Jaecques: ‘Klopt. Maar dat kon Mbokani ook en hij is gebleven. Je verhaal moet goed zijn, financieel en sportief correct. En dan lukt het wel, ze overtuigen te blijven, tenzij er een betere optie is. Die moet je dan aanvaarden. We hebben veel zelfvertrouwen en we zijn al Antwerp, maar tegelijk ook altijd nog maar Antwerp.’
Voor de strategie op lange termijn verwijst de club naar de bouwplannen met tribune 4 waar straks de jeugdopleiding in wordt ondergebracht. Meer nog dan de komst van Defour en co ligt daar de verre toekomst van rood-wit.
Het voordeel tegenover Gent en Brugge is de multiculturele context van de metropool. Vergelijkbaar met Brussel, de vijver waarin Anderlecht vist. Jaecques: ‘Binnen twee, drie jaar moet zich dat proces hebben voltrokken en als we dát goed doen en de stad ons daarin goed steunt, moeten de Fellaini’s, Witsels, Defours, De Bruynes, Courtois… hier allemaal uit onze eigen stad kunnen komen. En dan gaat het ook makkelijker worden om jonge talenten uit het buitenland naar hier te halen. Die jongens kunnen kiezen uit dertig ploegen, die allemaal tien of twintig miljoen meer hebben. Verstandige jongens kiezen dan voor een project. Waarom kan Genk Hagi halen? Als De Bruyne of Courtois daar nooit hadden gezeten, kon Genk dat niet doen. Dat staat los van het geld want Hagi kon elders véél meer verdienen dan in Genk.’
De strategie van het conflict
Veel persoonlijkheden en concurrentie met een beperkt programma, dat geeft ook veel spanning in de kleedkamer. Sven Jaecques: ‘Aan ons om die te beheersen. Onze kleedkamer blijft op dat vlak vergelijkbaar met Standard; altijd leven. En dat wordt eigenlijk zelfs gezien als iets goeds… De brave Vlaamse jongen, geen conflict en alles direct oké… Een beetje conflict mag, houdt iedereen scherp.’
Een bewuste keuze van zowel D’Onofrio als Bölöni. Er zit een strategie achter, door D’Onofrio meegenomen in de samenstelling van de groep, en door de trainer in de manier waarop hij wel of niet met mensen communiceert. Prikkelen. Niet eenieders stijl, maar op Antwerp hebben ze inmiddels gezien dat het vaak meer oplevert. Bij sommigen moet er spanning op zitten, als het te rustig en te braaf gaat, wordt het vaak niks.
