Hoeveel zakgeld kreeg jij toen je twaalf was?

‘Bij ons is dat nooit officieel ingevoerd. Als we iets nodig hadden, mochten we dat vragen en dan beslisten onze ouders. We zijn nooit verwend, maar we kwamen ook nooit iets te kort. Ik was trouwens niet zo’n kind dat zijn ouders de oren van hun hoofd ging zeuren om een Gameboy te krijgen. Ik heb zo’n ding nooit gehad en nooit gemist. Ik kom uit een tijd dat computerspelletjes nog niet alles overheersten – amai, nu klink ik echt oud (lacht). Ik ben nochtans nog maar 33. Ik was de derde van vier kinderen. Ik heb nog twee zussen, van 39 en 36 jaar, en een broer van 27 jaar. Die was in zijn kindertijd wel al meer bezig met computerspelletjes. Ik trok nog gigantisch vaak naar buiten om te spelen. Toen ik klein was, ging ik geregeld vissen met vrienden. Dan zetten we ons aan plaatselijke vijvers in Beveren om karpers en brasems te vangen. Soms deden we ook eens mee aan een wedstrijd, twaalf uur non-stopvissen bijvoorbeeld. Dan zat je in een groepje met vier of vijf man en moest je elkaar aflossen.’

Mocht jij vroeger van je ouders soms een kaarsje doen branden in de kerk?

‘Ja. We zijn thuis katholiek opgevoed. Ik zat vroeger vrij vaak in de kerk, tijdens een bepaalde periode iedere week. En ja, ik ben zelfs nog misdienaar geweest. Maar dat duurde niet lang. Het was niet echt mijn ding. Ook de mis bijwonen deed ik niet altijd met mijn volle goesting. Nu ga ik maar heel weinig meer naar de kerk. Ik geloof nog, maar ik vul dat nu op een andere manier in.’

Keek jij vroeger naar Melrose Place of naar Beverly Hills 90210?

‘Naar geen van de twee. Series zeggen me niets. Als ik naar iets kijk, dan meestal naar een film. De laatste tijd zap ik wel ook geregeld naar Discovery Channel. Als ik daar iets zie over overlevingstochten bijvoorbeeld, boeit dat me wel. En naar Bumba kijk ik nu ook geregeld. Samen met mijn dochtertje van één, Sofia.’

In welk museum zou jij bewaker willen zijn?

‘Ik ken niet zo veel van kunst en ik bezocht nog maar weinig museums. Ik ga ze zeker niet bewust opzoeken, tenzij de echt klassieke dingen. In Parijs ben ik bijvoorbeeld wel al het Louvre binnengegaan. En enkele jaren geleden ben ik ook naar Körperwelten gaan kijken, die lijken die naar Brussel kwamen. Maar in Antwerpen bezocht ik nog nooit een museum, tenzij tijdens schooluitstappen. Ook op vakantie ga ik dat niet gauw doen. Ik kies meestal voor het strand. Behalve twee jaar geleden. Toen wou mijn vrouw eens iets anders. We besloten rond te trekken aan de westkust van Amerika en reden er met de auto van hotel naar hotel. De verscheidenheid aan dingen ginder vond ik fantastisch. Het ene moment zit je nog in Vegas en even later zie je de Grand Canyon of Death Valley. Eerst dacht ik dat het niks voor mij zou zijn, zo’n rondreis, maar het viel gigantisch mee. Ik zou het zelfs graag nog een keer doen en dan het liefst in Italië, een land waar ik al heel lang zot van ben. Ik bracht er nog nooit echt een vakantie door, maar ik ging er wel al enkele keren op citytrip en het leven, het eten en het weer daar spreken mij enorm aan.’

Als een agent je aan de kant zet, durf je dan te vragen of het is voor dat lijk in je koffer?

(lacht) ‘Ik zou dat durven, maar ik zou het niet doen. Ik weet ook niet of ik er in de plaats van die agent mee zou kunnen lachen. Maar in de kleedkamer haal ik wel graag eens een grap uit, al deed ik dat vroeger wel meer dan nu. Ik herinner me dat ik eens hielp om de Smart van Carl Hoefkensin het stadion van Beerschot te verstoppen. En soms ben ik ook zelf het slachtoffer. In Genk smeerde Sébastien Pocognoli de klinken van mijn autodeuren eens vol vaseline.’

DOOR KRISTOF DE RYCK – FOTO BELGAIMAGE

‘Ja, ik ben nog misdienaar geweest.’