Een knie-operatie zorgde ervoor dat Wim Kiekens (33) dit seizoen nog maar heel weinig speelplezier beleefde bij de Nederlandse eersteklasser Fortuna Sittard. Het einde van de tunnel is in zicht, maar de oud-Antwerpspeler mag uitkijken naar een nieuwe werkgever.

De boodschap was voor jou duidelijk genoeg.

Wim Kiekens : Inderdaad. Voor 1 april moest het bestuur dat aan tien spelers mededelen. Voor Ivo Pfennings, Robert Roest ( ex-Beveren, nvdr) Ruud Kool en mij, de enige kernspelers, kwam het hard aan. Hun beslissing werd blijkbaar ingegeven door financiële moeilijkheden en het feit dat ik langdurig geblesseerd was. Ze durfden geen risico’s meer nemen. Anderzijds stelden ze ook dat ze me als een goede jongen en eerlijke prof hadden leren kennen.

Welke gevoelens overheersen nu ?

De afgelopen tweeëneenhalf jaar heb ik me hier ongelooflijk goed geamuseerd en heel veel bijgeleerd. Jammer genoeg ben ik niet een paar jaar jonger ( grijnst). Misschien heb ik voor hen net iets te weinig gepresteerd. Ze hadden me aangetrokken voor mijn mentale kracht en doorzettingsvermogen. Het eerste anderhalf jaar verliep alles naar wens. Maar door die knieblessure heb ik zes maanden verloren. Ik speelde tijdens de terugronde vorig seizoen voortdurend met inspuitingen om voor de club het behoud veilig te stellen. Maar na drie weken intensief trainen tijdens de voorbereiding op het nieuwe seizoen kreeg ik weer last. Een operatie was de enig mogelijke oplossing. Ik wilde ook zekerheid over mijn toekomst. Het was een persoonlijke keuze.

De komende weken zal je je waarde moeten bewijzen ?

Absoluut. Pas sinds een goede maand volg ik alle groepstrainingen. Vorige week verstuikte ik dan weer mijn voet. Het kwam weer ongelukkig uit. Maar ik treur niet. Ik heb nog vijf weken de tijd om mij in de kijker te spelen van een nieuwe club. Het is ook een nieuwe situatie voor mij : ik was nog werkelijk einde contract. Ik wist altijd maar ik het volgende jaar zou spelen.

Naar waar gaat je voorkeur uit ?

Het is nu effe afwachten. Wij kijken wel wat er uit de bus komt. Maar momenteel is het heel kalm. Niet onlogisch, want ik heb lange tijd niet gespeeld. Met mijn 33 word ik als oud aangeschreven, maar ik ben nog lang niet versleten ( grijnst). Voor mij maakt het niet veel uit waar ik terechtkom. Het liefst blijf ik in Nederland, want ik leerde helemaal anders voetballen. Hier wordt altijd vooruitverdedigd, naar de bal toe gegaan en constant man op man gespeeld. (FV)