Enigszins radeloos vroeg Hugo Broos zich na de wedstrijd tegen Club Brugge af waarom Anderlecht niet iedere week die prestatie kon opbrengen. Met verbijstering had hij in de tweede helft gezien hoe paars-wit met flitsend en op individuele acties geschoeid voetbal de herfstkampioen van de mat veegde. Maar op de vraag waarom dit sprankelende spel dit kalenderjaar nauwelijks te zien was geweest, moest Broos zuchtend erkennen het antwoord niet te weten. Dat was een wat pijnlijke uitspraak. Net zoals het gezicht van de trainer opvallend weinig straalde. Te diep zitten de irritaties en frustraties na een turbulente heenronde : ongenoegen bij een aantal spelers, het besef dat alvast een deel van de groep niet wild is over zijn aanpak, kritiek in de pers, gemopper bij een aantal bestuurders. En als klap op de vuurpijl : voorzitter Roger Vanden Stock, die vorige week in de media gooide dat hij vond dat zijn trainer te veel met de pers praatte. Broos leek net voor de topper de controle over het gebeuren helemaal kwijt te raken en vertrappeld te worden in de mallemolen van de kritiek.

Is het daarom dat de om lijfsbehoud vechtende trainer zijn ploeg tegen Club Brugge een aanvallend gezicht gaf ? Maanden aan een stuk bleef de vroeger zo consequente trainer een vat vol twijfels. Niet één keer begon Anderlecht dit seizoen met dezelfde spelers en dezelfde veldbezetting aan twee opeenvolgende competitiewedstrijden. Dat trok zich door op het veld : spelers wisten niet waar ze moesten lopen, tactisch werd er nauwelijks bijgestuurd. Zoals ook zaterdag in de eerste helft tegen Club Brugge, drie kansen ten spijt. Tot Aruna Dindane na de rust eindelijk nog eens wervelde en de ploeg mee naar boven sleurde. Plots pakte ook Mbo Mpenza voor het eerst dit seizoen uit met fraaie passeerbewegingen, bracht de voor Besnik Hasi op het veld gekomen Yves Vanderhaeghe meer evenwicht op het middenveld, getuigde de ingevallen Nenad Jestrovic van een haast dodelijke efficiëntie en werd er geknokt en gebikkeld. Dan blijkt hoeveel individueel talent er nog altijd in dit Anderlecht schuilt.

Maar voor euforie mag dit na een belabberde Europese campagne niet zorgen. Vier dagen eerder was zelfs het schaduwteam van Inter Milaan een maat te groot voor Anderlecht en bleek nog maar eens waar dit land zich op het internationale toneel bevindt. En Hugo Broos vond terecht dat de prestatie tegen Club Brugge vrijdag in Bergen om bevestiging vroeg. Op de persconferentie zei de getekende trainer, de woorden van zijn voorzitter indachtig, dat hij niet te veel tegen de media zou zeggen. Hij leed na de mooiste overwinning van het seizoen. Een ontluisterend beeld.

De 2-1-overwinning van Anderlecht brengt weer volop spanning in dit kampioenschap. Maar het was verbazend om zien hoe Club Brugge, dat na de wat gelukkige 0-1-voorsprong de wedstrijd controleerde zonder veel indruk te maken, na de rust de pedalen verloor. In plaats van op de ingeslagen weg verder te gaan en de competitie in een beslissende plooi te leggen, trok de ploeg zich terug en liet Anderlecht weer in de wedstrijd komen. Plots werd het middenveld uit handen gegeven, liet Timmy Simons zich ridiculiseren door Aruna Dindane, toonde David Rozehnal nog maar eens zijn verdedigende mankementen en verzoop de als defensieve middenvelder opgestelde Birger Maertens. Tot in de slotfase bleef Philippe Clement langs de kant. Sinds Clement het ooit waagde Trond Sollied te bekritiseren en later een fout maakte in de Europese wedstrijd op Dnepropetrovsk, lijkt hij het helemaal te hebben verkorven. Dat ruikt naar rancune, al is het onwaarschijnlijk dat een trainer zijn ploeg door die beweegredenen zou duperen.

Op Anderlecht bleek, net zoals in een aantal Europese wedstrijden, hoe kwetsbaar Club Brugge is als het onder druk komt te staan. Dan zakt het systeem in elkaar en sijpelen de beperkingen van een aantal spelers boven. Afgelopen zaterdag resulteerde dat in de tweede helft in een festival van onzuivere voorzetten. De verdienste van Trond Sollied is dat hij herkenbaarheid predikt en binnen een welomlijnde filosofie van Club Brugge een sterk blok maakte. Hij geeft zijn voetballers een houvast en leert ze hoe ze samen moeten voetballen. Maar de individuele vooruitgang die spelers onder zijn leiding maakten, is gering. En een probleem is dat in de Belgische competitie alleen een goed Anderlecht die pijnpunten kan blootleggen.

door Jacques Sys

Verbazend hoe Club Brugge de pedalen verloor.