Oscar Freire zegeviert in Milaan-Sanremo.
“Het is belangrijk altijd te blijven lachen in het leven. Het gaat er niet alleen om of je wint of verliest. Je moet ook goed omgaan met de mensen die goed zijn voor jou.” De woorden van Oscar Freire toen hij in 2004 op de laatste dag de eindzege in Tirreno-Adriatico verspeelde. Enkele dagen later won hij zijn eerste Milaan-Sanremo nadat een blunderende Erik Zabel zijn armen te vroeg in de lucht stak.
Afgelopen zaterdag pakte Freire zijn tweede Milaan-Sanremo, met een fiets voorsprong en dus zonder gelukje deze keer. Het lijkt wel of de goedlachse Freire zich overal twee keer moet bewijzen. Wanneer hij in 1999 in Verona wereldkampioen wordt door in de laatste bocht onhoudbaar weg te demarreren van toppers als Jan Ullrich en Frank Vandenbroucke, noemen velen de dan 23-jarige Spanjaard een eendagsvlieg. Tot dan toe heeft de tweedejaarsprof bij het kleine Vitalicio Seguros nog niet veel klaargemaakt : na een seizoen vol blessureleed dreigt hij zelfs zonder contract te vallen.
Na zijn wereldtitel mag Freire bij het grote Mapei tekenen. Hij bedankt met ritzeges in Tirreno-Adriatico, een etappe in de Tour en een nieuwe wereldtitel in Lissabon 2001. Wanneer Mapei eind 2002 stopt met wielersponsoring, haalt Rabobank hem. Bij de strak georganiseerde Nederlandse formatie schrikken ze even wanneer de Spanjaard hen meedeelt dat hij niet zinnens is om voor kerst ook maar één kilometer trainingsarbeid te verrichten. Als Freire op het eerste trainingskamp niet in staat blijkt om de groep te volgen, slaat de verbazing om in lichte paniek. Freire blijft echter zijn flegmatieke zelf : zijn lichaam bouwt razendsnel conditie en spiermassa op en na vijf dagen doet hij Boogerd en Dekker pijn. De resultaten laten niet lang op zich wachten : Milaan-Sanremo, het eindklassement in de wereldbeker, een derde wereldtitel, Tirreno-Adriatico, twee keer de Brabantse Pijl, twee etappes in de Tour, Hamburg en een pak kleinere overwinningen.
Toch twijfelen ze bij Rabobank in 2006 even wanneer Freire onderhandelt over een nieuw contract. Want het lijf van de Spanjaard is broos. Als kind van twee speelde hij bijna zijn been kwijt na een zware infectie aan zijn voet en ook als amateur en beginnend profrenner gaat Freire gebukt onder blessures aan rug en knie. Zijn zwakke rug houdt hem in 2003 meermaals aan de kant en in 2004 moet Freire verstek laten gaan voor de Tour door een blessure aan het zitvlak. In 2005 speelt dezelfde blessure weer op en moet hij forfait geven voor de Tour én het WK in eigen land. In 2006 gaat Freires hele najaar, inclusief het WK, de mist in door nekklachten en duizeligheid.
Niet alleen zijn aanhoudende blessureleed, maar ook de nonchalante houding van Freire wordt hem bij Rabobank niet altijd in dank afgenomen. Zijn legendarische verstrooidheid, zijn eeuwige te laat komen en zijn schijnbare desinteresse werken enkele ploegmaats danig op de zenuwen. Een rekensommetje leert Rabobank echter dat Freire dodelijk efficiënt is. In de vier jaar dat hij voor de Nederlandse ploeg rijdt, heeft hij maar liefst 13,7 procent van de wedstrijden waar hij aan de start stond, gewonnen.
Die cijfers interesseren Freire maar matig. De wereld vergaat niet als hij niet wint. De lange wandelingen die hij met zijn vrouw Laura en zoontje Marcos maakt aan het meer van Lugano, waar hij tegenwoordig woont, zijn belangrijker. Freire wil overigens drie kinderen, waarvan hij er eentje wil adopteren. Over de reden waarom hoeft Freire niet na te denken : “Samen kunnen we de wereld niet verbeteren, maar toch minstens één kind een vader, een moeder en een warme thuis geven.”
