Tomas Van den Spiegel maakt stilaan naam in Italië. ‘Ik krijg waardering in een groot basketballand en dat is al een succes op zich.’
Vlak voor hij vorige week afzakte naar Luik om er zich bij de andere Belgian Lions te voegen, werd Tomas Van den Spiegel (24) in de derby tussen de twee Bologna’s nog uitgeroepen tot MVP van de wedstrijd. “Een fantastisch gevoel”, zegt Van den Spiegel, die in die wedstrijd vijftien punten maakte. “Bologna is de basketcity van Italië. Voor de supporters van Fortitudo staat Virtus verslaan gelijk met het behalen van de landstitel. Na de wedstrijd werden we opnieuw de zaal ingeschreeuwd door de fans. Prachtig !”
Een mooie beloning ook voor de inspanningen die Van den Spiegel zich het afgelopen jaar getroostte. In juni 2001 verzilverde hij zijn uitverkiezing als Belgisch Basketballer van het Jaar met een transfer naar Fortitudo Bologna, een van de grootste clubs in Italië en dus ook in Europa. Maar enkele dagen voor het kampioenschap van start ging, liep hij een zware knieblessure op. Een operatie en een lange revalidatieperiode volgden. Toen hij opnieuw beschikbaar was, bleek hij conditioneel niet op het niveau te staan dat Bologna van hem verwachtte. De club verplichtte hem om elders wedstrijdritme op te doen. Van den Spiegel beëindigde het vorige seizoen als speler van Oostende, waarmee hij nog snel een Belgische titel aan zijn palmares toevoegde.
Toen hij zich afgelopen zomer opnieuw in Bologna meldde, heerste er twijfel bij de Italianen. “Ik stond er nog twee jaar onder contract en moest terugkeren naar de club die mij had uitgeleend. De logica zelve, lijkt mij. Maar het clubbestuur van Fortitudo had ondertussen beslist om het geweer van schouder te veranderen. De loonmassa moest omlaag en er zou meer met jongeren gewerkt worden. Alle spelers moesten financiële toegevingen doen, sommigen meer dan anderen.”
Ook Van den Spiegel moest behoorlijk inleveren. “Ik had zin om te vertrekken. Omdat ik het niet zag zitten zóveel in te binden, maar vooral omdat ik wilde spelen. Ik besefte dat ik daartoe meer kans zou hebben bij een ploeg die wat minder hoog staat aangeschreven. Aanbiedingen kreeg ik voldoende. Er was even contact met Charleroi, maar minder uitgesproken dan vorig seizoen. De interesse van Cantù bleek het meest concreet. Maar na een onderhoud met Zoran Savic, de Kroatische manager van Bologna, besloot ik om toch te blijven. Savic verzekerde me dat de club absoluut op mij rekende. Mijn tweejarig contract werd verbroken en ik tekende een nieuw eenjarig contract met een optie op een tweede.”
En dus bleef er een Belg actief bij een van de grootste Europese basketbalclubs, qua niveau vergelijkbaar met Real Madrid. “Maar vergelijk me alsjeblieft niet met Eric Struelens“, vraagt Van den Spiegel, wiens voornaam zonder ‘h’ geschreven wordt omdat zijn ouders er een Spaans tintje aan wilden geven. “Struelens speelde vier jaar voor misschien wel de meest mythische club van Europa, terwijl ik nog maar net bij Bologna zit.”
Door de overstap van Struelens van Real Madrid naar Girona is Tomas Van den Spiegel wel de enige Belg in de Euroliga. “Maar dat is niet iets waar ik fier op ben. Het maakt me zelfs wat triest. Vorig seizoen traden er nog twee ploegen aan in de Euroliga. De ULEB nam de beslissing dat Oostende en Charleroi zich moesten tevredenstellen met een deelname aan het kleine broertje, de ULEB-cup. Een spijtige zaak voor het Belgische basketbal.”
In Bologna ontdekte Van den Spiegel een andere wereld. “Maar je kan niet zeggen dat die wereld me compleet vreemd was, omdat ik destijds met Oostende al deelnam aan de Suproliga. Ik had dus al gebasketbald in die Italiaanse sporthallen. Het verschil is dat ik het nu dagelijks meemaak.” De druk in Italië ligt een stuk hoger dan bij ons, weet hij. “Bijna elke wedstrijd moet gewonnen worden. Bij elke training staan er vier, vijf journalisten langs de kant die ons doen en laten registreren. Bij het minste akkefietje kruipen ze in hun pen en ze vergroten het uit. Het eerste wat ze me zeiden bij mijn aankomst in Italië was : lees geen kranten. Je zou wel eens kunnen schrikken van wat ze allemaal schrijven.”
Maar op het terrein kent hij wel de voldoening zich te meten met de beste spelers van Europa. “Ik raakte vooral onder de indruk van de twee insidespelers van Treviso, de Argentijn Nicola en de Spanjaard Garbajosa. Ze spelen op positie 4 en 5, maar leggen heel vaak aan van achter de driepuntlijn. Het maakt hen uiterst moeilijk te verdedigen. Ook de pivot van Siena, de Italiaan Chiaccic kan me bekoren. Over het algemeen is het Italiaanse basketbal erg fysiek. Heel vaak komt het tot een-tegen-eengevechten en kan je je teamgenoot niet bijstaan in verdediging omdat de tegenstander geen zwakke schakel in de ploeg telt.”
Elke speler heeft zijn eigen rol, vergelijkbaar met de NBA, zegt Van den Spiegel. “Ik beschouw mezelf als een role player. Mijn taak bestaat er voornamelijk in om rebounds te pakken en block-shots te realiseren. Of ik nu veel punten korf of niet, doet er in principe niet toe. Ik train dan ook vooral op de zaken die de coach van mij verlangt tijdens de wedstrijden. De zware trainingen van in de voorbereidingsperiode maakten intussen plaats voor minder lange trainingen. Maar best zo, want door de opeenvolging van wedstrijden en vliegtuigreizen zou de vermoeidheid anders beginnen door te wegen.”
Bologna kende een aarzelende competitiestart, maar kwam de laatste weken weer sterker voor de dag. “Van de eerste vier wedstrijden konden we er maar één winnen. Als geldig excuus kunnen we de blessure van Vlado Scepanovic inroepen, evenals de visumproblemen waar onze Kroatische spelers mee kampten. Maar dankzij de resultaten van de afgelopen weken klommen we op naar een gedeelte derde plaats achter Treviso en Rome.”
Ondanks de recente goede resultaten, rekent Van den Spiegel Fortitudo Bologna niet tot de titelfavorieten. “Ook Virtus Bologna wordt niet bij de favorieten getipt, trouwens. De bookmakers dichten Treviso en Siena de grootste winstkansen toe. Wij beschikken over een jonge ploeg die nog kan en moet groeien. Het talent is er met naast Scepanovic de Kroaten Mate Skelin en Emilio Kovacic en de Italianen Gianmarco Pozzecco, Gianluca Basile en Giacomo Galanda. Maar we moeten trachten een team te smeden en dat vergt tijd. Uiteindelijk bleven er slechts drie spelers over van vorig seizoen. Eigenlijk vier als je mij erbij rekent, maar kan je zeggen dat ik toen deel uitmaakte van Fortitudo ?”
Welke ambities koestert hij met Bologna ? “Ons eerste objectief is om na de eerste competitieronde een topacht plaats te bekleden. Die geeft immers recht op deelname aan de Italiaanse beker, die, net als in Spanje, in één stad gespeeld wordt tijdens een lang weekend. Daarnaast willen we de tweede ronde bereiken in de Euroliga en zo hoog mogelijk eindigen in de competitie, maar een plaats daarop plakken, doen we niet.”
En wat wil hij zelf nog bereiken ? “Ik heb een moeilijke zomer achter de rug. Op een moment dat iedereen in België al volop aan het trainen was, zat ik nog zonder werk. Ik heb me toen ook vragen gesteld over mijn toekomst. Nu ben vooral opgelucht dat ik hier in Bologna kan spelen. Ik geniet met volle teugen van de aanmoedigingen en schouderklopjes die ik krijg bij elke goeie prestatie. Ik krijg waardering in een groot basketballand en dat betekent al een succes op zich.”
door Daniel Devos
‘Het eerste wat ze me zeiden in Italië was : lees geen kranten.’
