WK voetbal voor vrouwen

De cover van Charlie Hebdo houdt de gemoederen nogal bezig. Vooral enkele vrouwen lijken aangedaan door deze grap.

Oké, een bal tussen de benen van een vrouw op een bepaalde plek… Het is controversieel. Maar dat is toch schitterend, zoiets? Seksistisch? Maar neen! Het is maar seksistisch in hoeverre je het je aantrekt.

Toegegeven: vrouwen lijken iets harder hun best te moeten doen om waardering te krijgen, of om hetzelfde loon te ontvangen als mannen. Dat is natuurlijk wat frustrerend en oneerlijk. Vrouwen lijken daarnaast ook eerder het onderwerp van schuine grappen te zijn. Maar… waarom zouden wij, vrouwen, dat laatste allemaal zo persoonlijk moeten nemen? Je zou dat als vrouw toch juist ook met een afstand kunnen bekijken? En dan kan ik in het geval van die cover moeilijk een lach onderdrukken.

Hetzelfde geldt voor het vrouwenvoetbal. We mogen het niet vergelijken met mannenvoetbal, roept iedereen. Maar ondertussen willen wel veel vrouwen gelijk behandeld worden als de mannen…

Voor mij kan het perfect samengaan: vergelijken met mannen en toch naar vrouwenvoetbal kijken. Want het maakt me echt niets uit of een man of een vrouw voetbalt. Ik kijk voetbal omdat ik van voetbal houd. En als het van de mannen niet om aan te zien is, meestal is José Mourinho dan de coach, zet ik de tv af. Als dat van vrouwen niet leuk is, zoals VS-Thailand of Nederland-Nieuw-Zeeland, dan ga ik wat anders doen.

En toegegeven: bij mij gebeurt dat bij vrouwenvoetbal wel wat vaker dan bij de mannen. En ja, misschien wel omdat ik het vergelijk met wat ik van die laatste gewend ben. Maar toen ik op het WK Frankrijk-Noorwegen zag of stukken van Australië-Brazilië opving, merkte ik dat ik bleef kijken. Omdat het spel me aansprak.

Ik zag: het is met vlagen heel nauwkeurig, bijna net als bij de mannen. De balcirculatie gaat in fases best snel, haast zoals bij de mannen. Het lijkt soms wel tikitaka, zoals bij de mannen. Ik was nog altijd aan het vergelijken en toch: de simplistische vorm van de vergelijking verdween, zoals: het is wel minder fysiek, het is niet zo hard, en de vrouwen zijn soms wel wat traag. Want vrouwenvoetbal zal nooit even fysiek zijn, nooit even hard en vrouwen zullen nooit even snel zijn.

Dat soort zaken blijft enkel opvallen, zolang er niets tegenover staat. Pas wanneer het vrouwenvoetbal een eigen gezicht toont, authentiek wordt, zal die kracht het gebrek doen verdwijnen. Dat vrouwen minder snel of minder krachtig zijn, is dan ineens niet meer van belang. Want Alex Morgan blijkt op haar eigen vrouwelijke manier fantastisch te kunnen voetballen, Amandine Henry toont evenzeer een eigen, vrouwelijk gezicht van de sport, Jackie Groenen heeft een spelinzicht en een manier van spelen die aanleunt tegen het mannelijke (nu eenmaal het na te streven) niveau, zonder een manwijf te worden.

Alleen… de sport is nog in ontwikkeling: nog lang niet alle speelsters en ploegen zijn op dat niveau. En daar horen grappen bij. Want zeg nou zelf: soms is het vrouwenvoetbal toch ook gewoon lachwekkend om te zien? Je kunt op die momenten, als de authenticiteit er niet is, gewoon niet eisen dat mensen het net zo leuk vinden als mannenvoetbal. Dus laten we alsjeblieft niet zo overgevoelig doen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content