Zomerserie. Wij lopen wat achterop, ook op dit terrein, maar wij staan thans op de oostkust van Zuid-Korea. In het gezelschap van Ki-Hyeun Seol en vooral van Christian Vandenabeele. Die al in zijn inleiding treurig vaststelt : “We bevinden ons in Kangnung, havenstad waar verder niet zo meteen veel te beleven lijkt.” Terwijl Raoul De Groote en Daniel Devos waren teruggekomen met wilde verhalen over het bruisende nachtleven in respectievelijk Lomé en Chincha, en Bruno Govers over het aangename wachten in Kaïro, heeft Christian al bij aankomst in Kangnung de hoop laten varen. Bij de Seols thuis ligt trouwens een roodwitte deurmat van Royal Antwerp Footbal Club.
Qua inleiding op de reportage is dit perfect. De kop loog er al niet om : “Niets beter voor een sportman dan hondenvlees.” Waar ’t zonneke schijnt en er lekker te eten valt, zijn de mannen van Voetbal Magazine, schreven wij hier vorige week. Dat nemen we terug. Daniel Devos was al niet erg opgetogen over de carapulcra die hem in Lima was voorgezet (een typisch Peruaanse lekkernij bestaande uit een rijkelijk gevulde schotel met kip, bonen, zachte aardappelen en pikante saus, voor 25 sol), maar erger verging het Raoul De Groote. Blijkt in anderhalve week Togo niets te hebben gegeten, aangezien daar hongersnood heerst. Bij zijn terugkomst in het Brussels Media Center moest Raoul aan de receptie zijn identiteitskaart tonen omdat ze hem niet hadden herkend, 23 kilo vermagerd. En nadat Bruno in Kaïro eindelijk Ahmed Hossam vijf minuten te spreken had gekregen, was het restaurant gesloten.
Maar hondenvlees, dat hadden we tot nu toe niet gehad. Mocht Jacques Sys uw dienaar voor die zomerserie hebben ingeschakeld, wij waren terstond op zoek gegaan naar de roots van één van de Fransen van Gent. Maar nee, onze jongere collega’s willen allemaal zo ver mogelijk weg, en komen dan vol honger en vreemde ziektes terug naar huis.
Eerder dit jaar had Stefan Van Loock in dit blad al eens de grenzen van de culinaire tolerantie overschreden door met Joos Valgaeren in Glasgow te gaan eten. Dat zouden wij sowieso al niet doen, maar Van Loock liet zich bovendien haggis opdienen, een Schotse specialiteit die naar verluidt wordt bereikt door een schapenmaag met slachtafval te vullen. Wie iets nog degoutanter weet mag het zeggen. Wij schreven het toen al : één stap verder en je zit bij Piet Huysentruyt.
Stefan is in het gewone leven onze buurman, en toen Van Loock junior een keer kwam aanlopen, gehuld in een truitje van Celtic, zagen wij onze kans schoon om weer een kinderdroom te vernielen. “Weet ge wat de spelers van Celtic elke dag moeten eten, jongen ? Haggis. ’s Morgens haggis, ’s middags haggis, te vieren haggis, en ’s avonds thuis nog eens haggis. Ga eens aan uw papa vragen wat dat precies is, haggis.” Vijf minuten later stond junior er weer, deze keer in een truitje van Lierse. Worstenbrood en creatine.
