Yves Buelinckx scoorde met Club Brugge ooit een hattrick op het veld van KV Oostende en mocht meteen een contract voor vijf seizoenen tekenen, momenteel staat hij achter de kappersstoelen in zijn zaak. Ontmoeting met een haarsnijder.
‘Voetbal is echt een afgesloten hoofdstuk. Zesentwintig jaar in een eerste elftal gespeeld, van eerste klasse tot en met derde provinciale, dat was meer dan genoeg’, lacht Yves Buelinckx. Twee jaar geleden, op een zucht van zijn 43e verjaardag, bond hij zijn schoenen bij tweedeprovincialer SK Leeuw voor het laatst aan. De trainer wilde dat hij er nóg een jaartje bij deed, maar hij bedankte. ‘Dat streelde mijn ijdelheid, natuurlijk, maar mijn lichaam reageerde niet meer zoals ik dat wilde.’
Hij vond een nieuwe passie. Hardlopen. De 10 kilometer van Knokke, de marathon van Eindhoven, stratenlopen. En: hij gooide zich fulltime op de kapperszaak die zijn vader had opgebouwd: Haarsnijder Buelinckx, in het hartje van Halle, het stadje waar hij opgroeide. ‘Dat heb ik altijd in het achterhoofd gehouden. Voor ik prof werd, werkte ik al bij papa in het kapsalon. Veel voetballers komen na hun carrière financieel in de problemen, maar toen ik op een lager niveau begon te voetballen en mijn vader wat gas terugnam in de zaak, wist ik al waar mijn toekomst lag.’
De naam Buelinckx is een begrip in de Zennevallei. Vader Theo werd in 2007 verkozen tot beste aanvaller in de 100-jarige geschiedenis van SK Halle, waar de kleinste Buelinckx – nog geen 20 jaar – met een onvoldoende werd doorgestuurd. Hij kreeg een kans bij AFC Tubeke, een tweedeprovincialer net over de taalgrens, waar zijn vader trainer was. Twee jaar erna, na twee opeenvolgende titels en 47 goals in 60 wedstrijden bij les Sang et Or, was Club Brugge geïnteresseerd. ‘We kregen een telefoontje van iemand die heel gebrekkig Frans sprak. Blijkbaar dacht hij dat we Franstalig waren. En: we dachten dat er iemand met onze voeten aan het spelen was.’ (lacht)
Maar het was geen grap. Raoul Lambert had de flankaanvaller gescout en was onder de indruk: met de ogen dicht pakken. Op z’n minst opmerkelijk. RWDM, Waregem, SK Beveren en Racing Genk volgden hem ook al een tijdje, maar Antoine Vanhove – directeur-beheerder van blauw-zwart – drukte door. ‘Papa en ik kregen een rondleiding in de club, waar we plots Daniel Amokachi tegen het lijf liepen.’
Yves tekende een contract voor twee seizoenen in Brugge, het verwachtingspatroon van vader was niet groot. ‘Hij zei: ‘Hopelijk geraak je ooit een keer bij de veertien.’ Maar anderhalf jaar erna stond ik op het veld tegen Chelsea, mijn beste wedstrijd die ik ooit speelde.’ Het was snel gegaan. Het eerste seizoen speelde hij met de beloften van Club, aan de zijde van onder anderen Olivier De Cock, Björn De Coninck, Nico Verheyen en Ricky Begeyn. ‘Maar de beste op het veld was Alex Querter, de… trainer. Net gestopt met voetballen en perfect tweevoetig.’
Drie goals
Het was even wennen aan het niveau. Sommige jongens hadden tien jaar jeugdvoetbal bij een topclub achter de rug en droomden van een profcarrière, de Hallenaar was een hobbyist die enkele avonden per week had getraind bij een klein clubje. ‘Ik voetbalde graag, meer niet. Maar door met die sterke gasten te trainen, maakte ik vrij snel progressie.’
Na anderhalf jaar werd hij tijdens de winterstop naar de A-kern gestuurd, waar hij door de blessures van de drie linksvoetigen – Stephan Van Der Heyden, Gert Claessens en Tomasz Dziubinski – meteen mocht debuteren. Er lag een datum vast om met Antoine Vanhove over zijn toekomst te praten, de dag ervoor speelde hij zich op het veld van KV Oostende in een uitstekende onderhandelingspositie: 1-6, met 3 goals van de Hallenaar. ‘Ik kon meteen een contract voor vijf seizoenen tekenen.’
Een paar weken ervoor had Gilles De Bilde na amper zes maanden voetbal op het hoogste niveau de Gouden Schoen gewonnen, na Buelinckx’ contractverlenging blokletterde een krant dat Club Brugge nu ook zijn De Bilde beet had. ‘Wij zijn van dezelfde streek en bijna even oud, maar daar stopt de vergelijking. Gilles had tien keer meer talent. Ik besefte toen al dat ik op de toppen van mijn tenen moest lopen en voor de echte top tekortkwam.’
Het zou bij die drie doelpunten in Oostende blijven. ‘De trainer, Hugo Broos, roteerde nooit, terwijl het voor mij beter was geweest om eens een paar wedstrijden te rusten. Drie maanden aan een stuk speelde ik alles, tot ik op Stamford Bridge aan de rust werd gewisseld en uit de ploeg verdween. Het seizoen erna speelde ik nog amper. De club werd kampioen, maar ik had nooit het gevoel dat het mijn titel was. Dat we er met La Louvière, waar ik belangrijk voor de ploeg was, twee seizoenen na elkaar in geslaagd zijn om het behoud te verzekeren, daar had ik veel méér voldoening van. ‘
Het Brugse avontuur was voorbij. Club verhuurde hem aan Beveren, waar hij door een pubalgie amper aan spelen toekwam. In Denderleeuw vond hij zijn torinstinct terug. ‘In tweede klasse had ik het te gemakkelijk. Een reeks tussen eerste en tweede, zoals nu met die 1B, zou voor mij ideaal geweest zijn.’
‘Maar: na vijftien profseizoenen heb ik ook in de provinciale reeksen nog plezier aan het voetbal beleefd. Ik kon me net zo goed opladen voor een match met SK Leeuw dan voor de topper Club-Anderlecht. Wellicht uitzonderlijk, al heeft dat ook te maken met het feit dat ik er als tiener nooit van droomde om prof te worden. Wesley Sonck heeft het bij eersteprovincialer Appelterre, waar hij aan de zijde van zijn broer Kevin speelde, amper twee maanden volgehouden.’
Hij werd topschutter in tweede klasse, waarin hij nog altijd in de top vijf van de doelpuntenmakers staat, en maakte voor SK Halle ooit zeven (7!) goals in de match tegen Bon Air Sport. Maar, nóg belangrijker dan cijfers en goals, zegt hij: ‘Als ik hoor dat ik altijd dezelfde ben gebleven, vind ik dat het mooiste compliment om te krijgen.’
DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE
‘Bij de beloften van Club Brugge was Alex Querter, de trainer, de beste op het veld.’ Yves Buelinckx
