KFC BEVEL
Bevel is een deelgemeente van Nijlen en ligt tussen Lier en Herentals. Wie niet van de streek is, vindt het misschien een vreemde naam, maar let wel: die wordt uitgesproken zoals een Chinees het woord ‘bever’ zou uitspreken. Klemtoon op de bé dus, niet op de vel.
Het minste wat je kunt zeggen, is dat voetbal leeft in Bevel. Voor een dorp met goed 2000 inwoners telt KFC Bevel toch bijna 200 leden en 21 ploegen in competitie, waarvan 8 duiveltjesploegen. Het is bij die duiveltjes dat Yves De Winter in 1992 zijn prille carrière begon.
Dat Yves ooit in doel zou belanden, lag voor de hand, want papa Guy De Winter is een keepersfenomeen in Bevel. Hij speelt er nog steeds bij de veteranen en vorig seizoen depanneerde hij zelfs nog de eerste ploeg. Niet kwaad, ook al speelt die dan ‘slechts’ in vierde provinciale. In 2005 degradeerde KFC Bevel immers voor het eerst naar de laagste afdeling, maar sindsdien was het al dicht bij promotie. Ook dit jaar gaat het weer goed.
Maar Guy was niet de papa die zijn zoon ook per se als doelman wou grootbrengen, zegt Bert Peeters, die Yves zowel bij de duiveltjes als bij de preminiemen trainde: “Bij de duiveltjes hadden we geen vaste keeper. Op die leeftijd laten we ze allemaal voetballen. Met een beurtrol werd de keeperspositie opgevuld. Zo belandde Yves daar ook wel eens, maar meestal stond hij gewoon als verdediger opgesteld. Een erg goede voetballer was hij niet, wel een behoorlijk agressieve speler. Als een spits hem voorbijging, dan durfde hij stevig te tackelen. Hij had bepaald geen angst en was redelijk snel ook.”
Vanaf de preminiemen nam Yves De Winter dan toch op regelmatige basis in doel plaats. “Toen zag je meteen dat het een superkeeper was”, zegt Peeters. “We hadden een vrij goede jeugdlichting en de doelman had meestal niet veel werk, maar als we dan eens tegen een sterkere ploeg speelden, hield Yves ons overeind. Zijn reflexen waren uitstekend, hij was heel goed op de lijn. Maar ook in het uitkomen stond hij zijn mannetje. Zijn snelheid kwam hem daarbij van pas, en het feit dat hij niet bang was natuurlijk.”
Specifieke keeperstraining bestond op die jonge leeftijd nog niet bij Bevel, al zal papa Guy daar tussendoor wel aan gewerkt hebben. Die wist ook dat als Yves echt voor een plaats onder de lat ging, hij een stap hogerop moest zetten. Als miniem trok Yves dan naar KFC Nijlen, dat provinciale jeugd had. Een paar jaar later zette hij de stap naar Westerlo, samen met zijn twee jaar jongere broer Yannick.
“Wat vooral opviel,” besluit Peeters, “was de winnersmentaliteit van Yves en zijn broer. Die hebben ze ongetwijfeld van hun vader. Die wil ook altijd winnen, zelfs bij een oefenpotje van vijf tegen vijf. En ze zijn bezeten van het spelletje. Toen ze zeventien, achttien waren en al bij Westel speelden, kwamen ze hier in Bevel op hun vrije woensdagavond nog in een wedstrijdje van de veteranen mee sjotten.”
Meer foto’s vind je op www.groundhopping.be
Volgende week: Bernt Evens (Lindelhoeven VV)
DOOR PETER MANGELSCHOTS – BEELDEN: JURGEN VANTOMME
