Hoe hebben jullie elkaar leren kennen ?
Op het carnavalbal in Lede, ondertussen toch ook al elf jaar geleden. Ik had Sandra ten dans gevraagd voor een slowke. Maar ze moest een kwartier later naar huis. Gelukkig zijn we daarna contact blijven houden. Twee jaar nadien zijn we dan getrouwd.
Je hebt in Madeira een tijdje geleefd als een eilandbewoner. Wat is daar zo fantastisch aan ?
Dat het leven daar veel trager gaat. Er wordt niet geleefd aan honderd kilometer per uur, zoals hier vaak het geval is. De stress viel volledig weg, alhoewel ik al van nature uit een heel rustig persoon ben. Het leven was echt zuiders : subtiel, warm en heel charmant. De mensen zijn er heel gastvrij. Er bestaat ook totaal geen afgunst. Zelfs bij een slechte prestatie werd je nog aangemoedigd. Hier is dat medeleven niet altijd het geval.
Je ontdekte er zelfs de bergen ?
Op een half uur zat je in Madeira van zeeniveau op 1800 meter hoogte. Daar waande je je soms in de Alpen. Die wandelingen vond ik heel heerlijk en lekker ontspannend.
Boten zijn niet langer jouw favoriete transportmiddel ?
Nee. Op Madeira maakten we ooit eens met een ferry een tocht van een tweetal uur naar Ponto Santo, een ander eiland met negen kilometer zandstrand, enkele restaurants en vier hotels. Ik had al van zeeziekte gehoord, maar beschouwde dat als iets voor zwakkelingen. Het water was niet echt woelig, maar na mijn dochter kreeg ik er ook last van. Het is echt geen lachertje. Mijn vrouw bleef er gelukkig van gespaard. In de terugkeer heb ik voor alle zekerheid toch maar een pilletje genomen. Maar varen is niet langer mijn favoriete bezigheid. In het vervolg neem ik zeker mijn voorzorgen.
Ben jij een verzamelaar ?
Niet echt. Alleen truitjes van mezelf en van de ploeg waar ik speelde, naast een aantal shirts van Europese tegenstanders. Ook die van bij de Rode Duivels hield ik bij. Dat van Peter Schmeichel bij Sporting Lissabon is misschien wel mijn pronkstuk, maar het zit nu ergens in een doos op de zolder verstopt. Misschien kan mijn zoon, als het hem interesseert, die later nog eens dragen.
Wat is de charme van Sandra ?
Eigenlijk is zij de motor van ons gezin. Sandra neemt meestal het initiatief, ik ben vaak iets te rustig ingesteld. Bovendien slaagt zij er altijd in om met speciale attenties iedereen goedgemutst te houden. De gedichtjes die ze bijvoorbeeld bij het geschenk voor vaderdag schrijft, zeggen meer dan het cadeau zelf. Dat is het mooiste wat je kan krijgen.
Je bent een muziekliefhebber ?
Bon Jovi en Brian Adams hoor ik heel graag. Maar ik ben geen echte cd-koper of verzamelaar. Wij pikken ook graag eens een concert mee, maar niet vaak. Het laatste was van Marco Borsato in het Sportpaleis : enorm leuk, de bevestiging van zijn optreden op de Night of the Proms. Dan durft zelfs de rustige Yves Van der Straeten eens loskomen. (lacht fijntjes)
Heb je een favoriete filmacteur ?
Ik kijk wel graag naar films met Nicolas Cage en Anthony Hopkins. Ik vond Silence of the Lambs een heel goede film. Vooral de spanning die wordt opgebouwd en die je in de greep houdt, is gewoonweg schitterend. Daarnaast vond ik ook the Green Mile leuk, net als Notting Hill. Je merkt het, ik wil me niet te snel vastpinnen op bepaalde genres. Maar ik kijk liever thuis naar de film dan de verplaatsing te maken naar de bioscoop. Hier ben ik meer op mijn gemak.
Hoe lang sta je voor de spiegel s’ morgens ?
Niet lang meer, door de mindere haren. Dat bespaart me wel wat tijd, hé. (lacht) Ik probeer zo deftig mogelijk voor de dag te komen. Mij zal je niet te snel in een oude t-shirt of een versleten jogging zien rondlopen. Sinds ik in eerste klasse voetbal, heb ik ook mijn snorretje van de tienerjaren achterwege gelaten. Het was echt geen zicht meer.
