Fluogroene outfits voor de uitmatchen, kersverse assistenten en smakelijke klinkende versterking voor de aanval. Die veranderingen vallen het meest op bij Germinal Beerschot. ‘Nog nooit zag ik een speler die zo explosief is als Sherjill Mac Donald.’

Als een robot voert Sherjill Mac Donald vertraagde karatebewegingen uit achter een van de tribunes van vierdeklasser KFCO Wilrijk. Een vreemd gezicht. De instructies komen van Joost Desender, sinds kort conditietrainer bij Germinal Beerschot, een nieuwe functie in de club. Gunther Hofmans, technisch directeur op het Kiel, plukte hem uit de jeugd van Club Brugge in de hoop dat zijn wetenschappelijke benadering de blessurelast kan beperken. Die vormde afgelopen seizoen een belangrijk item.

Op de buik in het gras

Met arendsogen controleert het nieuwe lid van de technische staf van dichtbij of Mac Donald alles doet zoals het hoort. Desender toont zich in Wilrijk ook niet bang om zijn voorlopig ongeschonden trainingspak nog zwarter te maken dan het sowieso is. Gretig legt hij zich op zijn buik in het gras om de van Roeselare overgekomen spits een volgende oefening te demonstreren. Een paar passen verderop kijkt hersteltrainer Rik Van Goethem door twee brilglazen zijn ogen uit. Terwijl de rest van de A-kern op het hoofdveld, aan de andere kant van de tribune, zich opwarmt voor de vijfde oefenpot in de voorbereiding, houdt dus zowat de helft van de technische staf zich apart bezig met één speler. Het zegt iets over de waarde die het Kiel hecht aan Mac Donald, die op Schiervelde tien keer scoorde in 22 wedstrijden.

Mac Donald wordt al sinds zijn komst individueel begeleid. De speciale behandeling komt er niet vanwege een blessure. Enerzijds doorspartelde de Nederlander met zijn vorige werkgever ook de eindronde en dus vereist zijn afgepeigerde lichaam een aangepaste aanpak. Anderzijds moeten explosieve types als hij, DanielCruz en Sanharib Malki sowieso anders trainen dan uithoudingstypes als Bart Goor en Wim De Decker, predikt Desender.

‘Come on, Tosin!’

Om de trein over tweeënhalve week niet voor de zoveelste keer te missen, is Mac Donald een belangrijk figuur. Van hem wordt verwacht dat hij zwaarder op een verdediging kan wegen dan Malki, die vanuit het duel vertrekt, en Tosin Dosunmu, die op zijn best is als hij diep gestuurd wordt.

En Mac Donald moet ook en vooral voor goals zorgen. “Er zijn enkele dogma’s in het voetbal”, aldus trainer Aimé Anthuenis. “Als je hoog wil eindigen, moet je een zeker aantal keer de nul houden, vijftig à zestig goals maken én een jongen hebben die vijftien à twintig keer scoort.” Een dik jaar geleden kroonde Malki zich met zestien doelpunten bijna tot topschutter in de Jupiler Pro League. Maar afgelopen seizoen moest je op het Kiel de totalen van de drie meest gebruikte spitsen samentellen om aan hetzelfde aantal te komen: de zes van Malki, de vier van Dosunmu en de zes van de inmiddels naar FC Utrecht teruggekeerde Kevin Vandenbergh.

De bereidheid van het bestuur om Dosunmu op proef te sturen naar het Russische Terek Grozny verklapte enkele weken geleden dat het heil niet meer van hem verwacht wordt als het over goals gaat. “Hij maakte er afgelopen seizoen vier,” aldus Hofmans, “daar kunnen we niet tevreden over zijn. De concurrentie van Mac Donald en Malki zal het hem straks moeilijk maken.”

Dosunmu, die gaandeweg almaar meer op de rechterflank wordt uitgespeeld, had vrij snel door dat hij in het kille Rusland niet de nestwarmte zou vinden waar hij zo tuk op is. De test draaide op niks uit. ” Come on, Tosin!“, roept een fan naar hem als hij tegen Wilrijk ter hoogte van de middenlijn vlak voor de tribune passeert. Het gezicht van de minzame Afrikaan plooit in een oprechte lach en hij steekt zijn hand op, midden in de match. Een deel van de fans laaft zich vrij kritiekloos aan zijn vriendelijkheid, een ander deel zucht telkens Dosunmu weer eens een kans in de afgrond trapt, de bal opnieuw te ver van zijn voet laat glippen of nog een keer een mannetje niet voorbij raakt. Na Tosins beste match van afgelopen seizoen, thuis tegen KV Mechelen, gaf Anthuenis de critici van Dosunmu lik op stuk. De trainer zei toen dat zijn kwaliteiten vaak meer door de tegenstrevers geapprecieerd worden dan door de eigen omgeving.

Rechtstaan in de dug-out

Germinal Beerschot pakt Wilrijk in met 0-6, nog zonder Mac Donald. Alweer staat Tomislav Pacovski de hele tijd met zijn vingers te draaien. De ex-doelman van Vardar Skopje en vervanger van Silvio Proto kreeg een contract nadat hij één training had meegedaan. Een serieuze test doorspartelde hij hier nog niet.

Marc Schaessens is in Wilrijk een gewone toeschouwer. Vorig seizoen was hij nog assistent-trainer, maar intussen viste het bestuur Eric Viscaal op uit de jeugdwerking om zijn plaats in te nemen. Schaessens was nog te veel speler, klonk de uitleg. “Logisch,” zegt Hofmans, “hij was nog maar twee jaar gestopt. We denken dat Eric extra mogelijkheden biedt. Meer voetbalknowhow in de technische staf, dat is de bedoeling.”

Ook Jean-Pierre Haverhals, die andere assistent, moest zijn vertrouwde job afgeven. U weet wel, dat is die man over wie op het Kiel gezegd wordt dat hij de eerste hulptrainer ooit was die rechtop kon staan in de dug-out. Met een gele kostuumvest, die hem wat statiger maakt, volgt Haverals daags na de match tegen Wilrijk een training langs de zijlijn. Hij is nu teammanager.

Op het pas beregende en dus welruikende gras is het vooral weer Desender die de aandacht zuigt. Hij leidt een groot deel van de sessie. Met luide stem. Alsof hij al jaren deel uitmaakt van de staf. “Ik werk in een cyclus van zes weken”, legt de conditietrainer uit. “In de eerste twee focus ik op het zuurstofsysteem. Daarna ontplooien we het lactaatsysteem. De laatste twee weken werken we vooral op snelheid. Voetbal bestaat eigenlijk maar uit twee componenten: je moet in een match zoveel mogelijk korte, explosieve inspanningen doen en daar telkens snel van herstellen. Daarnaar oriënteren we alles.”

Niemand houdt van ons

Een paar dagen later is in Kapellen het moment aangebroken waar iedereen zo lang naar uitkeek: Mac Donald, met rugnummer 8, debuteert in de zesde oefenmatch. En hoe. De Nederlander parkeert zich niet afwachtend voor het doel van de tegenstander. Meestal zwerft hij van links naar rechts, op zoek naar een positie waarin hij aanspeelbaar is. Vooral op de linkerflank kunnen de Capellenverdedigers de stevige spits met Surinaamse roots niet stoppen. Van daar levert hij een paar goede voorzetten af.

In de veertigste minuut past hij met vista naar Pieterjan Monteyne die op zijn beurt een assist aflevert voor Dosunmu. 1-2. Welgeteld één minuut later verrast Mac Donald iedereen met een uithaal van buiten de grote rechthoek. Met links trapt hij de bal hemels in de linkerwinkelhaak. Wie achter de goal staat, hoort hoe het leer vastberaden het doelnet streelt. Wat klinkt zijn eerste goal mooi. Een geslaagde entree. Om die te vieren, gaat een fan die sowieso al goed in het vlees zit, tijdens de rust een hamburger halen. Boven zijn kaki legerbroek draagt hij een zwart Beerschottruitje. Een XXL, valt te vermoeden. Het opschrift achteraan zegt: Nobody likes us, we don’t care, Beerschot for life.

Met gevulde maag ziet hij hoe zijn oogappels, zonder Mac Donald, een overbodige en doelpuntenloze tweede helft spelen. Daarin draven veel jonge spelers op, aan wie Germinal Beerschot meer aandacht wil besteden. “Omdat we denken dat onze jeugdwerking goed werk levert”, aldus Hofmans. “En omdat dat ook financieel interessant is.”

Voor de rest zijn er geen nieuwe gezichten op het veld. “En we zoeken eigenlijk ook niks meer”, aldus nog Hofmans. Dat is misschien voorlopig het opvallendste in dit tussenseizoen van Germinal Beerschot: het naar Kielse normen tot nog toe minieme spelersverloop. Als Anthuenis – op teenslippers – in zijn bureau plaatsneemt op een stoel en hoort zeggen dat het Kiel even niet meer de duiventil van weleer lijkt, klampt hij met twee handen de houten tafel vast waaraan hij zit.

door kristof de ryck

Mac Donald en Malki zullen het Dosunmu straks moeilijk maken.