Een plots opgedoken sms’je van Wagneau Eloi lijkt te bewijzen dat de 7-0-nederlaag van La Louvière tegen Lierse vorig seizoen niet zomaar een afrekening was met Filippo Gaone. Wat weet/wist de voorzitter ?
Januari 2005 is La Louvière op winterstage in Turkije als ook voorzitter Filippo Gaone onverwachts neerstrijkt in het Topkapi Palace. Onverwachts, want Gaone is normaal niet iemand die met zijn neus kort op de dagelijkse gang van zaken in zijn club zit. Zeker op stages laat hij zich anders nooit zien. Nu dus wel.
La Louvière is als derde de winterstop ingegaan en oogst complimenten voor zijn fris en aanvallend voetbal. Vooral trainer Albert Cartier deelt in de lof. Maar het succes heeft een keerzijde : Matthieu Assou-Ekoto tekent al voor Kerstmis voor Standard en vlak voor de stage verliest de ploeg ook Manasseh Ishiaku en Michael Klukowski aan Club Brugge. Yannick Vervalle poetst de plaat naar Bergen. Met nog Michael Murcy die op vertrekken staat, vreest Cartier, die al na vier speeldagen Peter Odemwingie is kwijtgespeeld aan Rijsel, dat hij te weinig aanvallers overhoudt. Dus dringt hij aan op de komst van Wagneau Eloi. Cartier vindt steun bij clubmanager Stéphane Pauwels, maar niet bij Gaone. Genoeg punten gepakt, vindt de voorzitter : het behoud kan La Louvière nu al moeilijk ontsnappen en hoe minder premies hij nog moet betalen, hoe beter. Toch krijgt Cartier zijn zin. Daniel Leclercq, ex-trainer van les Loups die nog Champions League speelde met Eloi in Lens, doet een goed woordje en met een contract van zes maanden op zak reist Eloi zijn nieuwe ploegmaats alsnog achterna.
Maar Gaone is er niet gerust in. Hij voelt dat hij geen vat heeft op de tandem Cartier-Pauwels, die hij ervan verdenkt de kleedkamer tegen hem op te zetten. Hij beslist om een oogje in het zeil te houden in Turkije. Zijn voornemen om Pauwels per 1 januari te ontslaan, heeft hij ondertussen uitgesteld, maar zijn besluit staat vast : met geen van beiden wil hij langer dan nodig verder.
“Voorjaar 2004 speelden we een oefenwedstrijd tegen de nationale ploeg van Egypte”, herinnert Ariël Jacobs, Cartiers voorganger bij La Louvière, zich een anekdote. “Plots springt er iemand in mijn nek. Stéphane Pauwels ! Ik had die man nooit eerder gezien, maar hij deed alsof we elkaar al jaren kenden. De vriendelijkheid zelve. En gul met complimenten. Ik weet nog heel goed dat Gaone na die wedstrijd niet naar de kleedkamer is gekomen. Dat deed hij anders altijd. Ik vond dat raar, dus ik belde hem. Bleek hij het stadion direct te hebben verlaten om Pauwels niet tegen het lijf te moeten lopen. Kennelijk belde Pauwels hem constant op om zichzelf als opvolger van Roland Louf aan te prijzen. Gaone had daar genoeg van. Waarom hij hem dan toch heeft aangeworven, weet ik niet. Uit de contacten die ik nadien sporadisch nog met Gaone heb gehad, kon ik opmaken dat volgens hem Pauwels en Cartier de club verziekt hebben. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij niet eerder had ingegrepen. ‘Ik heb de stal te laat uitgemest’, zei hij.”
Geluksgetal
Dezelfde ondubbelzinnige terminologie gebruikt Gaone wanneer hij voor het nieuwe seizoen een grote schoonmaak in de kleedkamer aankondigt. Vooral de nederlaag tegen de aartsrivaal uit Bergen (4-1), op de 28ste speeldag, heeft hem diep in zijn ziel geraakt. Zijn spelers zijn nérgens – en na de wedstrijd ook snel weer weg als dieven in de nacht. Drie dagen later maakt Bergen bekend dat het Stéphane Pauwels in zijn sportieve staf heeft opgenomen. Pauwels haalt in interviews meteen scherp uit naar Gaone, maar het ergste moet dan nog komen voor de La Louvièrevoorzitter : op de slotspeeldag gaat zijn ploeg met 7-0 af in Lier.
Dezelfde avond al komen de tongen los. Daags voor de wedstrijd hebben enkele spelers de clubsecretaris gemolesteerd en het materiaalhok geplunderd. Bij hun terugkeer uit Lier worden opnieuw enkele deuren in het stadion geforceerd. Weer verdwijnt er materiaal. Cartier grijpt niet in. Tivoli, wordt gezegd, is ten prooi aan totale anarchie. Het is de zoete wraak van spelers die dan al geruime tijd weten dat hun namen op Gaones zwarte lijst staan.
We zijn 21 mei 2005 en over Zheyun Ye is nog geen woord geschreven. Maar hij ís er wel en wie zijn infiltraties in het Belgische voetbal dan al volgt, vermoedt meteen een andere waarheid achter de groteske 7-0. Vorige vrijdag liet een anonieme bron in VRT Journaal een sms’je zien, dat hij ontving die bewuste 21 mei, een uur na de wedstrijd. “Zie je wel,” staat er, “we kregen er zeven binnen. Meer konden ze er niet maken. We hebben de match goed kunnen controleren.” Afzender : Wagneau Eloi. De getuige noemt de Fransman met Haïtiaanse roots een spilfiguur in het gokschandaal. Eloi reageert bijzonder boos : hij ontkent de aantijging, al geeft hij wel toe dat de wedstrijd tegen Lierse geen normaal verloop kende. Volgens hem spraken de spelers af een non-match te spelen omdat Gaone hen wekenlang niet had betaald.
Vreemd toch, denken sommigen : wie niet krijgt waar hij contractueel recht op heeft, dwingt dat desnoods toch langs gerechtelijke weg af ? Tenzij niet alles netjes op papier staat, natuurlijk. Dus toch wraak op de voorzitter ? “Neen,” weet een insider, “zo is het echt niet gegaan. Het meningsverschil met Gaone was in scène gezet door de spelers. De diefstal van het materiaal diende alleen om te laten geloven dat de actie tegen hem was gericht. Trouwens, die 7-0 was geen toeval : zeven is een geluksgetal voor Chinezen.”
Best mogelijk. Eén (Franse) speler zou inderdaad voor de wedstrijd in de kleedkamer hebben uitgeroepen : “En, wat wordt het vandaag : 7-0 ?” Volgens Eloi echter had het 10-0 moeten worden. Klinkt te gek om waar te zijn, ware het niet dat hij dit alleszins niet ter plekke verzon zondag : maanden geleden al, in tempore non suspecto, vertelde hij hetzelfde aan intimi. Maar wat óók waar is : tussen zijn dienstverbanden bij La Louvière en Roeselare in, testte Eloi een week in de Verenigde Staten. Die test kwam er op initiatief van Pietro Allatta.
Mak lammetje
Lierse-La Louvière behoort tot het rijtje van gokfraude verdachte wedstrijden. Maar wat weet/wist Filippo Gaone nu eigenlijk ? Eerst roepen dat de rotte appels eruit moeten, maar nu er steeds meer elementen aan de oppervlakte komen die zijn eigen insinuaties lijken te staven, zich verschuilen achter een communautair complot tegen zijn club : het is op zijn minst verwarrend.
Gaone blijkt een man met vele gezichten te zijn : tiranniek in zijn bedrijf, slap in zijn club. De Franstalige krant La Dernière Heure schetste vorige week een genadeloos portret van de man die ook zaakvoerder is van het tuinartikelenbedrijf Tournesols. Hij die erom bekendstaat zijn personeel af te snauwen, is volgens de krant mak als een lammetje als het om Pietro Allatta gaat, de gevreesde spelersmakelaar die ze daar in Châtelineau binnen en buiten zien lopen als was het allemaal van hem. ” Cinéma“, noemen de werknemers van Tournesols het wanneer ze weer eens hebben moeten lezen dat Gaone Allatta een maffioso noemt. “Wie werkt voor Gaone, getuigt dat hij maar één wet gehoorzaamt : de zijne. En dat hij maar voor één partij respect opbrengt : de Allatta’s”, schrijft La Dernière Heure.
Ook na de transfer van Silvio Proto naar Anderlecht zijn beide van origine Italianen niet opgehouden elkaar te frequenteren. Ook La Louvières huisadvocaat Laurent Denis is volgens de krant een regelmatige bezoeker in Châtelineau, hoe hard hij ook wil laten geloven dat hij slechts een oppervlakkig contact heeft met Allatta. De kantoren van Tournesols zijn het epicentrum van de besluitvorming van La Louvière, zoveel is duidelijk. Onder meer het contract van Martin Ekani werd er getekend, weet La Dernière Heure, in het bijzijn van zijn makelaar (de mysterieuze Antar) én Allatta. De aanwezigheid van die laatste lijkt er weinig twijfel over te laten bestaan bij wie de feitelijke macht ligt in de driehoek zakenman met geld/makelaar met spelersportefeuille/advocaat met juridische knowhow.
De dominante positie van Allatta werpt mogelijk ook een ander licht over wat Gaone tien maanden geleden nogal ferm aankondigt als een grote schoonmaak. Spelers móéten weg, maar waarom ? De speurders in het gokschandaal zouden steeds meer oog hebben voor hoe er doelgericht met spelers tussen clubs wordt geschoven. Na Gaones uithaal trekt Gunter Van Handenhoven naar Lokeren, dat ook praat met trainer Cartier, met wie het echter geen akkoord bereikt. Geoffray Toyes verhuist naar Moeskroen, al beweert Stéphane Pauwels dat hij eigenlijk – met Cartier – naar Brussels had gemoeten. Cartier krijgt wel, na aanslepende onderhandelingen, Mario Espartero onder dak bij zijn nieuwe club.
Ook de optie in het contract van Eloi wordt niet gelicht. Cartier wil ook hem meenemen naar Brussels, maar om de een of andere reden komt de aanvaller in Roeselare terecht. La Louvière lijkt blij dat het van hem af is. Goeie voetballer, als hij er zin in heeft, maar vooral een opvliegend karakter : één keer zelfs pakt hij de boekhouder van de club zwaar aan, wegens een betalingsgeschil.
Pizza à volonté
Het is geen alleenstaand incident. Ook bij Pizzeria Bertoni maakt Eloi het bont. Het Italiaanse restaurant is een tweede thuis voor al wie van ver of dichtbij iets met La Louvière te maken heeft. In ruil voor publiciteit houdt de patron op elk moment van de dag een paar tafels vrij voor hongerige spelers en trainers. Die maken daar gretig gebruik van. Sommigen zelfs té gretig. Volgens La Dernière Heure moet Gaone de patron van Bertini op een bepaald moment beloven dat met name de landgenoten Eloi, Toyes en Cartier zich zullen matigen in hun eet- en drankgebruik. “Bertoni”, weet opnieuw de insider, “is de plek van waar toutes ces magouilles, al dat gekonkel, zich afspeelt.”
Harde tijden zijn het voor Gaone, besluit La Dernière Heure, zeker nu ook zijn business begint te slabakken. Zijn jeanszaak Cactus is hij al kwijt en wegens onbetaalde facturen is ook bij Tournesols de elektriciteit al eens afgesloten. Steeds vaker krijgt hij deurwaarders over de vloer. En in zijn voetbalclub binnenkort ongetwijfeld ook het parket.
JAN HAUSPIE
