De sportieve loopbaan van Paul Van Himst verliep niet altijd even rimpelloos. Zowel de speler als de coach liep een aantal ontgoochelingen op. Tijdens zijn actieve carrière werd hij geconfronteerd met wat men ‘het complot van Katowice’ is gaan noemen. In de voorronden van het EK’68 was België goed van start gegaan met overwinningen tegen Frankrijk (2-1) en Luxemburg (0-5). Tegen les Bleus deed Van Himst twee keer de netten trillen en in het Groothertogdom deed hij dat nog eens over. Iedereen verwacht de bevestiging in de volgende wedstrijd, uit bij Polen. Maar in Chorzów, niet ver van Katowice, waar de Belgische ploeg verblijft, wordt de wet gedicteerd door ene Wlodimierz Lubanski, die andere ‘witte Pelé‘. België verliest met 3-1 en grijpt weer naast deelname aan een groot toernooi – het is dan al van het WK’54 geleden. Er moet een zondebok gevonden worden en de pers beschuldigt Van Himst ervan dat hij alleen in wedstrijden zonder inzet schittert en dat niet voor elkaar krijgt wanneer er echt iets op het spel staat, zoals een kwalificatie.

De Anderlechtenaar zet wel de puntjes op de i door de nationale ploeg in 1970 naar de Mundial in Mexico te leiden, maar na dat WK is er opnieuw veel ophef. In een poule met ook het gastland wint België wel van El Salvador (3-0), maar gaat het onderuit tegen de USSR (1-4) en Mexico (0-1). Van Himst, die niet heeft kunnen scoren, krijgt het verwijt dat hij op het veld vooral zijn ploegmaats Wilfried Puis en Johan Devrindt zocht, en te weinig Raoul Lambert, het monument van Club Brugge. Hij wordt er ook van verdacht de opstelling van Jean Dockx, actief bij Racing White, bepleit te hebben ten nadele van Pierre Carteus van blauw-zwart. Wanneer hij bij de terugkeer in Zaventem op de korrel wordt genomen door Brugse fans, heeft hij genoeg van de kritiek aan zijn adres en zet hij zijn carrière bij de nationale ploeg even in de ijskast. De interlands België-Frankrijk (1-2 op de Heizel) en België-Denemarken (2-0 op de Brugse Klokke) laat hij aan zich voorbijgaan. Zijn rentree maakt hij op 3 februari 1971 tegen Schotland (3-0 op Sclessin). En het is een terugkeer door de grote poort: Van Himst maakt alle drie de doelpunten en wordt door het Luikse publiek, dat hem doorgaans vijandig gezind is, toegezongen: ” Merci, Popol, merci!”

Vele jaren later kent Paul Van Himst als bondscoach de teleurstelling van een ontslag. Zijn eerste wedstrijd is Luxemburg-België (0-2) op 11 september 1991, zijn 36e en laatste België-Frankrijk (0-2) op 27 maart 1996. Zijn opvolger aan het hoofd van de Rode Duivels wordt Wilfried Van Moer, die hij ooit zelf na aandringen bij de bond als assistent had gehaald. Daardoor bekoelen de relaties tussen beiden voor een tijdje, maar ondertussen zijn die plooien allang weer gladgestreken.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content