De Final Four in de Beker van België werd een heus spektakelstuk. Twee beklijvende halve finales, een waardige finale en een verrassende winnaar : Euphony Luik.

Voor de tweede maal op rij werd de eindstrijd in de Beker van België in een Final Four gegoten, ditmaal in Sporthal Schiervelde in Roeselare. In tegenstelling tot vorig seizoen kregen we nu wel beklijvende en technisch hoogstaande wedstrijden voorgeschoteld. Drie van de vier deelnemers waren weliswaar dezelfde als in de vorige editie (Bree, Oostende en Charleroi), maar ditmaal geen Gilly om de spankracht tot nul te reduceren, maar in tegendeel het ervaren Euphony Luik, dat net de goede vorm te pakken had.

Luik û Charleroi

Luik zorgde meteen voor een verrassing van formaat door in de eerste halve finale van zaterdag beker- en titelhouder Spirou Charleroi uit te schakelen. Voor aanvang van deze Waalse affiche was dé vraag of de Spirous hun goudhaantje Marcus Faison konden recupereren na drie weken blessureleed. Neen dus, en dat had twee gevolgen. Eén : Charleroi kwam creativiteit op de vleugels te kort, en twee : de tegenstander zou nog meer in zichzelf gaan geloven. Het doet echter niets af van de verdienste van Luik. Via een Ralph Biggs (31 punten), een met scherp schietende Kristaps Janicenoks en Michael Huger zorgde Luik voor een zinderende slotfase van de partij. Drie minuten voor tijd hadden ze een maximale voorsprong van 93-87 bijeengespeeld. Toch kwam Charleroi nog in de wedstrijd dankzij enkele wonderbaarlijke korven van Aleksander Subara. Na veertig minuten hingen de bordjes 101-101-gelijk. In de verlengingen kregen we een festival aan driepunters, lepe fouten en gemiste vrijworpen. Luik toonde zich het kalmst en won verdiend met 116-110. Dit was misschien wel de beste wedstrijd van het seizoen.

Bree û Oostende

Voor de tweede halve finale zagen we een bijzonder gemotiveerd Bree, dat via de beker zijn seizoen moest redden. Bree startte dan ook het best aan de partij en stond snel 11-2 voor. Maar gaandeweg werd de stempel van de nieuwe coach Matteo Boniciolli bij Oostende duidelijk. De Italiaan predikt een strikte en agressieve defense. Boniciolli is een coach die zijn jongens voortdurend achter de veren zit, blijkbaar heeft de Oostendse spelersgroep dat nodig. Bij Bree werd ook een aardig potje verdedigd, waardoor deze tweede halve finale minder offensief spektakel bood dan Luik-Charleroi, maar zeker evenveel spanning inbouwde. Met nog 20 seconden te gaan, stond Oostende 71-76 voor, maar dan achtte Kevin Houston van Bree zijn moment gekomen. Na een fout op hem kwam hij op de vrijworplijn terecht, lukte zijn eerste vrije worp, miste dan moedwillig zijn tweede, nam zijn eigen rebound en knalde dan maar een driepunter binnen. De Play of the day ! Maar net niet genoeg voor de overwinning. Eindstand: 78-81.

Finale : Luik û Oostende

De finale werd de spetterende afsluiter die dit bekerweekend verdiende. Luik en Oostende speelden voortdurend haasje-over, alles samen namen ze elfmaal de leiding van elkaar over. Dat gebeurde een laatste keer na twee minuten in het vierde kwart bij een 64-61 stand, een voorsprong die de Luikenaars niet meer uit handen gaven. Oostende klampte nog wel aan via Mathias Desaever en Jason Gardner, maar weer gaf de ervaring van het trio Huger- Huggins-Biggs de doorslag. Eindstand 87-83. Luik won verdiend een eerste trofee sinds het drie jaar geleden in eerste klasse debuteerde. Bozzi bleef er koel onder en reed meteen na de prijsuitreiking huiswaarts. Hij had andere emoties te verwerken. Zijn vader was de avond voordien plotseling overleden. Aanvoerder en matchwinnaar Ralph Biggs vergat zijn coach niet. “Het overlijden van Bozzi’s vader gaf ons een extra motivatie. We wilden absoluut winnen zodat de coach zijn gedachten wat kon verzetten. Deze beker is er eentje voor de coach.”

door Matthias Stockmans

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content