Zijn doelpunt van de kwalificatie voor de bekerfinale in de laatste minuut van de verlengingen tegen KV Kortrijk kende Michael Uchebo (22) openbaar aan God toe. ‘Ik voelde meteen: dit is een mirakel’, zegt de Nigeriaanse spits van Cercle Brugge nu over de achterwaartse kopbal die tot zijn verbazing in doel verdween. Hoezo?

Michael Uchebo: “Op het moment dat Kortrijk in de terugwedstrijd van de halve finale de 0-2 maakte en wij virtueel uitgeschakeld waren, was ik mij langs de zijlijn aan het opwarmen. Ik ben mij meteen sneller beginnen op te warmen en ben in mijn hart beginnen te zingen om gefocust te raken en om mij op te laden. Zo zijn de spirit, het geloof en het vertrouwen in mij gekomen. Toen de trainer mij riep om in te vallen, wist ik dat er iets speciaals te gebeuren stond.”

Het bloed van Jezus

“Ook op het veld ben ik af en toe blijven bidden om God om hulp te vragen. Het lied dat ik dan zing, heet: Het bloed van Jezus Christus van Nazareth. (zingt) Bobo bala Jezus… jége mio nabendilo… Als je het bloed van Jezus aanroept, gebeurt er iets in je hart. Jezus stierf op de Calvarieberg aan het kruis om ons van onze zonden te zuiveren, zijn bloed is heilig en wordt sindsdien aangeroepen om moeilijke momenten te helpen doorkomen. God gaf mij toen toegang tot de kracht die nodig was om Cercle te redden. Alles veranderde nadat ik was ingevallen. De manier waarop wij zijn beginnen te spelen, was helemaal anders dan daarvoor. Mijn eerste doelpunt bezorgde het team weer vertrouwen en geloof in de kwalificatie. Zelf verlies ik nooit de hoop. Ik ben het veld opgekomen met de overtuiging dat we die wedstrijd niet konden verliezen en dat we die nog konden winnen. Alleen wist ik niet hoe.

“Wanneer ik naar dat doelpunt van de kwalificatie voor de finale in de laatste minuut van de verlengingen kijk, kan ik nog altijd niet uitleggen hoe ik het maakte. Ik sta met mijn rug naar doel, ik zie de bal in de lucht, ik spring, ik raak hem met mijn hoofd, ik draai mij om en ik zie dat hij buiten het bereik van de doelman in de hoek in doel is binnengegaan. Ik was stomverbaasd, ik voelde meteen: dit was niet mijn eigen power, dit is een doelpunt van God, dit is een mirakel! Francis Dickoh kwam naar mij en zei: ‘This is from God!‘ Ik zei: ‘Yes!‘ Vorig seizoen in Nederland maakte ik in de play-offs het doelpunt dat VVV in eerste hield, ook in de laatste minuut. Als je erin gelooft, is alles mogelijk. Dat geldt nu ook voor de eindronde en de bekerfinale. We moeten geloven dat we kunnen winnen, we moeten in moeilijke momenten niet negatief beginnen te denken, maar ons juist dan nog sterker tonen om ons werk te kunnen blijven doen en ervoor te kunnen blijven vechten. Dat is wat ik doe en dat is wat we allemaal zullen moeten doen om te kunnen overleven.”

Het zwaard van Michaël

“Ik bid om een winnaar te zijn in het leven. Ik bid elke dag, soms twee keer en soms drie keer. Als ik opsta, als ik van de training terugkeer en als ik ga slapen. Zo ben ik opgevoed in Nigeria. In mijn familie gelooft iedereen in God. Mijn doopnaam is niet toevallig Michael. Ik ben genoemd naar de aartsengel Michaël, de engel die altijd met een zwaard staat afgebeeld om in opdracht van God te vechten voor goedheid en gerechtigheid en om het goede te beschermen tegen het kwade. Soms bid ik tot hem: ‘Aartsengel Michaël, leid mij in wat ik doe en waar ik heen ga.’

“Mijn leven toont mij dat het goed is te geloven in God. Beter te geloven in het goede dan in het kwade of in niets te geloven. Ik ben geboren in Enugu, een stad in het zuidoosten van Nigeria, maar ik groeide er niet op in armoede en geweld. We zijn met vijf kinderen thuis en zelfs toen we nog baby’s waren, nam moeder ons al mee naar de kerk. Geloven en naar de kerk gaan is er belangrijk, ook omdat je er dan wordt beschouwd als een goed mens en niet als iemand die gevaarlijk is en geschuwd moet worden. Velen kennen Nigeria van etnische en religieuze clashes, maar in mijn stad zijn er weinig problemen tussen moslims en christenen. Er leven in Enugu vooral christenen. In Nederland speelde ik samen met een Nigeriaanse moslim, Ahmed Musa, en dat ging probleemloos. We geloofden andere dingen, maar spraken daar niet veel over. We hielden van elkaar, deden dingen samen en voor de wedstrijd baden we zelfs samen.

“Ik kom niet uit een getto, ik ben afkomstig van een vrij normale plaats en leidde nooit een slecht leven. Van de vijf kinderen ben ik de voorlaatste. Drie van de vier jongens zijn goeie voetballers. De oudste speelt in Duitsland, in Aken, maar op amateurniveau. Ook de tweede verblijft daar. De jongste voetbalde een tijdje, maar speelt nu basketbal in Amerika. Eerst verhuisde hij naar een club in Lagos, de hoofdstad van Nigeria, en daar selecteerden blanken hem voor het college basketball in de Verenigde Staten. Mijn zus woont nog bij mijn moeder. Allemaal zijn we christelijk en volgen we onze lotsbestemming. Ook ik speelde basketbal, maar ik hield meer van voetbal. Ik was voorbestemd om voetballer te worden. Een jaar of zeven was ik toen ik ben beginnen te voetballen op straat. De eersteklasser Enugu Rangers zag in mij een getalenteerde speler, gaf mij een kans toen ik vijftien à zestien was en ik maakte het waar.”

Het advies van vader

“Twee jaar geleden is mijn vader overleden. Hij was een jaar of zestig – 63 denk ik – en er was al lang een probleem met zijn nieren. We deden ons best om zijn leven te redden, maar er was niets aan te doen. Jammer, maar dan moet je dat accepteren. Daar kan je God niet voor blameren. Alleen hij weet waarom het gebeurt. Wat kan je dan meer doen dan met je eigen leven voortgaan? Zo moet het en dat is wat ik toen deed.

“Mijn vader was goed voor mij. Dan voel je dat wanneer hij er niet meer is, maar ik maakte mij sterk en sprak mezelf moed in. Want ik ben een profvoetballer, ik mag daar niet te veel aan denken. Het zou slecht zijn voor mijn prestaties, mocht ik daar heel de tijd mee in mijn hoofd zitten. Er is wel gewacht met de teraardebestelling tot wij allemaal weer in Nigeria waren. Meer dan een half jaar werd hij in een koelkast bewaard, in een mortuarium, omdat we hem een laatste groet wilden brengen. Het werd een mooie ceremonie met veel volk.

“Het is belangrijk. Een vader kan veel voor je doen. Hij kan je aanmoedigen en als je met een probleem zit, kan je met hem praten en kan hij je advies geven. Onze vader deed veel voor ons. Hij toonde ons de weg om iemand te worden in het leven en om niet in de armoede verzeild te raken. Al zijn zonen, mijn broers en ik, staan op eigen benen. Hij stimuleerde ons daartoe. Mij zei hij: ‘Wil je voetballen? Doe het dan met hart en ziel.’ Ik ben daar gelukkig om. Hij zei ook altijd: ‘Vergeet nooit je thuis. Be one, one family, one love.’ Dat geldt ook voor een voetbalteam. Vriendschap, respect, liefde, dat is wat mensen bindt.

“Mijn vader was een businessman, hij deed in hout. Mijn moeder had een kruidenierswinkel en is nu op rust. Zij is zoals moeders zijn, zij wil haar zoon als een held zien. Ze zegt mij altijd dat ik voorzichtig moet zijn met mensen en met wat ik doe in mijn leven, dat ik mijn talenten moet gebruiken en mijn kansen moet grijpen. Zij is gelukkig als haar familie gelukkig is. Elk jaar vieren wij samen oudejaarsavond in de kerk in mijn stad in Nigeria. Dan bidden, zingen en dansen we van ’s avonds tot ’s ochtends.

“Ook in Brugge ga ik soms naar de kerk om er te bidden en te zingen.”

De paternoster van Enugu

“Als je iets wilt bereiken, dan moet je veel dingen kunnen vergeten en je aandacht op je carrière gericht houden. Op een dag wil ik trouwen en kinderen krijgen, maar daar ben ik nu niet mee bezig. Mijn vrienden in Venlo liet ik na mijn transfer naar Cercle Brugge in Nederland achter. Hier ben ik meer alleen, maar ik kan ook niet met eender wie optrekken. Mensen die niets om hun leven geven, kan ik niet volgen. Het moeten er zijn die net als ik gefocust in het leven staan.

“Hier ben ik bijna altijd thuis. Maar ook in Nigeria kwam ik niet zo veel buiten. Ik hou er wel van om mensen te ontmoeten, maar soms wil ik alleen zijn. Het gebeurt dat ik eens naar Venlo of naar mijn broer in Aken ga. Voor de rest zijn er vooral de tv en het internet. Ik luister naar muziek en kijk naar Nigeriaanse films.

“Ik ben altijd klaar om te spelen. De dag voor de wedstrijd rust ik veel en neem ik voor alles wat ik doe uitgebreid de tijd. Ik slaap goed en ik eet goed. Voor ik naar de wedstrijd vertrek, bid ik. In de kleedkamer weten ze dat ik religieus ben en van bidden hou. Zeker de dag van de wedstrijd draag ik altijd een paternoster om mijn hals, één die ik in een kerk bij ons in Nigeria kocht. Kort voor de aftrap doe ik hem af. Zit ik op de bank, dan hou ik hem aan. Moet ik invallen, dan geef ik hem aan de kinesist.”

Het geloof in actie

“Als persoon ben ik rustig. Ik praat niet veel, ik geloof in actie. Ik ben zeker geen grootspreker. Ik maak de dingen gemakkelijk, ik ben geduldig, ik kan wachten tot mijn moment gekomen is. Dat is de manier waarop ik leef. Veel mensen stellen mij vragen over de bekerfinale, maar tot na de match zeg ik daar niets over. Je vroeg mij of ik na jeugdinternational ook A-international van Nigeria wil worden en of ik ooit in de Premier League wil spelen. Ja, dat wil ik, maar daar ben ik niet mee bezig. Daarvoor zal ik nog beter moeten spelen, nog meer assists moeten geven en nog meer doelpunten moeten maken.

“Ik probeer hard te trainen, ook in het krachthonk, om mezelf op te bouwen. Dat is belangrijk. Want als spits moet je sterk zijn, omdat verdedigers altijd sterk zijn. Het liefst sta ik centraal voorin, maar ik kan ook op de flank spelen. Ik ben wel 1 meter 96, maar mijn lichaam is flexibel. Ik ben ook beweeglijk en kan acties maken. Ik speel waar de trainer mij zet.

“Speciaal vind ik mezelf niet. Ik ben een gewone mens die God respecteert. Ik geniet ervan te bidden en te investeren in een goed leven. Iets bereiken en goede dingen doen, geeft mij een goed gevoel. Ik denk niet dat ik kan leven zonder God. Voor mij is geloven in God geloven in mezelf. Mijn geloof is mijn grote innerlijke kracht. Als je in jezelf gelooft, straal je kracht uit. Sterke mensen geloven in zichzelf en blijven altijd in zichzelf geloven. Angst neemt je kracht weg. Daarom is mijn geloof voor mij zo belangrijk.” ?

DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE – BEELDEN: JELLE VERMEERSCH

“Ik ben genoemd naar aartsengel Michaël.”

“Ik kan wachten tot mijn moment gekomen is. Dat is de manier waarop ik leef.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content