“Wacht maar, want jullie hebben nog niet alles gezien van dit SV Zulte Waregem”, lachte supersub en matchwinnaar Tim Matthijs zijn tanden bloot na afloop van de 2-1-overwinning op SV Roeselare, de andere neo-eersteklasser. Terwijl Zulte Waregem vlot meedraait in de subtop, moet Roeselare met een bang hartje achterom kijken naar de degradatiezone. “Het verschil tussen beide ploegen is ervaring in eerste klasse”, weet Frederik Vanderbiest (Roeselare). “Zij forceren nooit en bouwen rustig op van achteruit. Bovendien gaan die gasten van Zulte Waregem voor elkaar door het vuur, iets wat bij ons niet meer lukt. Ik mis die blokvorming van vorig seizoen. We zullen inzet en karakter nodig hebben om te overleven.”
Vooral tactisch (en in de breedte) staat SV Zulte Waregem al een stuk verder. Een 4-5-1-veldbezetting, met een driehoek met de punt naar onder op het middenveld, waarbij Ludwin Van Nieuwenhuyze de discipline kan opbrengen om achter de middenlijn te blijven. Bovendien wordt hij gesteund door de werkkracht, slimheid en het geduld van Tony Sergeant en Matthieu Verschuere. Op de flanken beschikt Francky Dury dan nog over het loopvermogen en het inzicht van Nathan D’Haemers (rechts) en Stijn Meert (links). In verdedigend opzicht heb je de routine en leepheid van het centrale duo Stefan Leleu-Tjörven De Brul, gekoppeld aan de infiltraties van Frédéric Dupré en Stijn Minne. Rustig combineren, niet opjagen, want de kansen komen er toch, zo wordt er geredeneerd. Voorin ontpopt Salou Ibrahim zich als targetman tot een woelwater, die kan kaatsen, de bal kan bijhouden en enorm veel beweegt. Alleen zijn efficiëntie voor doel kan beter. Maar met scherpe invallers als Matthijs, Frederik D’Hollander en Wouter Vandendriessche vormt ook dat geen probleem, weet Dury maar al te goed. Als een volleerde psycholoog slaagt hij erin om hen op te peppen en om te vormen tot matchbeslisser.
“Dat we naïef voetballen, heeft iedereen ondertussen al gezien”, sakkerde Dennis van Wijk. “Twee op vijftien is te weinig, maar in zeven van de negen duels werden we nog nooit weggespeeld. Ach, misschien ga ik de boel binnenkort ook bijspijkeren en een muurtje optrekken.” Het team van de Nederlander zoekt nog iets te veelvuldig de lange bal, waardoor een creatieve speler als Eric Joly geen enkele bal in de voet krijgt en alleen maar negentig minuten moet zwoegen om ballen te recupereren. Ook op de flanken is er weinig diepgang, waardoor Sébastien Dufoor – beresterk, moeilijk van de bal te zetten en technisch vaardig – en flyer Emmanuel Coquelet te weinig steun krijgen van de opkomende middenvelders.
FV
