Zondag is het twee jaar geleden dat Zvonko Milojevic (38) het slachtoffer werd van een zwaar auto-ongeval dat hem aan beide benen verlamde. De voormalige keeper van onder meer Lokeren en Anderlecht was met zijn Audi A6 onderweg van Brussel naar Belgrado toen in de buurt van Aken een Poolse bestelwagen hem in de flank aanreed. Het duurde drie uur voor de brandweer hem kon bevrijden en twaalf dagen alvorens hij uit een diep coma ontwaakte. De klap trof zijn zesde en zevende ruggenwervel, beschadigde het ruggenmerg en verlamde hem vanaf zijn borstbeen. Vorig jaar in september werd hij overgebracht van Pellenberg naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum op 200 kilometer van Belgrado.
“De revalidatie verloopt heel langzaam”, zegt Milojevic. “De krant lezen en naar televisie kijken, is het enige wat ik kan. Zonet ( zondagavond, nvdr) keek ik naar Chelsea tegen Manchester United. Op het sportkanaal volg ik de Servische, Italiaanse, Duitse en Engelse competitie. Ik mis ook niets van de Champions League en de Europa League en in België blijf ik een grote supporter van Lokeren en Anderlecht.
“Twee keer per dag doe ik oefeningen, waarvan één keer in een zwembad. Ik voel spasmen in mijn buik, maar nog altijd niets in mijn benen. Ik ben ook veel vergeten. Ik weet dat ik keeper ben geweest, maar ik onthield alleen de grote momenten. Het is moeilijk om tussen vier muren en in een rolstoel te leven voor iemand die vroeger altijd buiten was of in de auto zat. Psychologisch is dat soms heel zwaar, maar dan zeg ik: ik ben blij dat ik nog leef. Want de kans dat je zo’n accident overleeft, is heel miniem. Dankzij God ben ik er nog.”
Milojevic blijft vechten om ooit weer te kunnen stappen. Begin dit jaar begon hij in Düsseldorf met stamceltherapie. “De dokter zei mij dat het mijn enige kans is om ooit nog met krukken te kunnen stappen”, vertelt hij. “Ik kon de behandeling ondergaan In Duitsland, Oekraïne, Zweden, Griekenland of China. Ik koos voor Duitsland. Hopelijk koos ik goed en zal ze resultaat opleveren.
“In januari ben ik voor het eerst voor tien dagen naar Düsseldorf geweest. Er werden stamcellen in mijn rug gespoten die de functie van het beschadigde ruggenmerg moeten overnemen. Het schijnt dat zoiets heel pijnlijk is, maar ik voelde niets. In juli kreeg ik de tweede sessie. Volgend jaar moet ik er nog twee keer heen: in januari en in juli.
“Het is een heel dure therapie, maar mijn vriend Dejan Stankovic ( Servische speler van Inter Milaan, nvdr) helpt mij. Hij zei altijd al: ik zal alles doen opdat je weer zou kunnen lopen. Telkens hij met de nationale ploeg moet spelen, komt hij mij bezoeken. Weet je wie hier onlangs ook is geweest? Jestrovic. Jestrogol! Ook Goran Lovre hoor ik nog geregeld. Steun van mijn familie en vrienden is belangrijk voor mijn revalidatie.
“Ik voel mij al beter. De dokter zei me dat het eerste dat met de stamceltherapie zal terugkeren, het gevoel is wanneer ik naar het toilet moet. De dag dat ik met krukken kan lopen, wil ik zo snel mogelijk een wedstrijd van Lokeren en een van Anderlecht komen bekijken. Maar ik weet ook: als mijn lichaam niet reageert op de stamcellen, zal ik in een rolstoel blijven.”
CHRISTIAN VANDENABEELE
‘Het enige wat ik nog kan, is de krant lezen en tv-kijken.’
