Ooit kwam hij uit voor Union en bevond AA Gent hem te zwak. Vandaag speelt Gaby Mudingayi voor Lazio Roma.

In Fiuggi, een kuurstad op zeventig kilometer van Rome, heeft Lazio Roma zijn tenten opgeslagen voor een laatste oefenstage. Het begin van de competitie nadert. De hotels zijn talrijk in Fiuggi, er zijn er voor alle smaken en budgetten. Toch springt één gebouw er tussenuit : het Grand Hotel Palazzo della Fonte. Het hotel is gebouwd op een heuveltje en is bereikbaar via een klein slingerend weggetje, dat sterk aan de kronkelende toegangsweg tot de citadel van Namen doet denken. Driehonderd meter hoger bevindt zich een majestueus gebouw, omringd door fonkelende auto’s. Geen twijfel mogelijk : dit is de thuishaven van de sterren. Tal van journalisten zijn op het appel, want vandaag stelt de club enkele nieuwe rekruten voor aan de pers. Het gaat om de Italiaanse centrale verdediger Guglielmo Stendardo, overgekomen van Perugia, de Deen Christian Keller, ex- Viborg, en onze landgenoot GabyMudingayi (23). De verdedigende middenvelder komt over van Torino.

Gaby wacht geduldig, samen met de twee andere nieuwkomers, in het salon van de benedenverdieping. Het is half één en de persconferentie, voorzien op de middag, is nog steeds niet gestart. Voorzitter ClaudioLotito laat op zich wachten. We willen alvast enkele vragen stellen, maar dat is buiten persattaché CristinaMattei gerekend : “Sorry, niet nu. Tijdens de persconferentie zult u al uw vragen kunnen stellen. Een privé-onderhoud ? Dat wordt moeilijk. Gaby moet eten, rusten en vervolgens trainen.”

Gevraagd naar toestemming om enkele foto’s te nemen, luidt het : “Niet tijdens de persconferentie, we zijn aan een exclusiviteitcontract gebonden met de officiële fotograaf van Lazio. Tijdens de training ? De spelers trainen achter gesloten deuren. Op het balkon van het hotel ? Eén foto hooguit. Mudingayi probeert tussen te komen om het ons wat makkelijker te maken, maar logischerwijze moet ook hij zich plooien naar de ingefluisterde richtlijnen. De tijd glijdt voorbij, om kwart na één is er nog steeds geen voorzitter te zien. De drie spelers worden merkbaar ongeduldig, temeer omdat hun collega’s zopas aan tafel schoven. Ook zij hebben honger. De twijfelende persattaché besluit uiteindelijk te zwichten. “Goed, u mag even met Gaby praten, maar als de voorzitter arriveert, stopt u onmiddellijk.”

Mudingayi toeft sinds enkele dagen in het afzonderingsoord, hij is gelukkig als een kind. “Sinds Torino de promotie naar de Serie A verwezenlijkte, speelde ik alle grote confrontaties al een keer in mijn hoofd. De bekendmaking dat Torino om financiële redenen geen licentie zou krijgen voor eerste klasse voetbal kwam dan ook aan als een mokerslag. Mentaal kon ik me niet opladen voor nog eens een jaar Serie B. Veel clubs toonden interesse : Arsenal, Inter en tal van andere ploegen uit de Serie A. Uiteindelijk koos ik voor Lazio, om diverse redenen. Ten eerste is het een prestigieuze club en lag er een vijfjarig contract op me te wachten. De voorzitter wilde niet dat ik voor een kortere periode tekende, wat een eer ! Hij drong echt aan op mijn komst, hij telefoneerde me zelfs eens om drie uur ’s morgens. Ten tweede is het financieel een erg goede zaak.”

Het gerucht gaat dat Mudingayi zijn transfer mede aan bemiddeling van PaoloDiCanio te danken heeft, op zijn 37ste de veteraan van het team. “Dat verhaal haalde hier de krantenkoppen. Di Canio heeft me effectief gecontacteerd, op vraag van de voorzitter, die voelde dat ik nog twijfelde omwille van de racistische reputatie van de Lazio-aanhang. Di Canio moest me over de streep trekken. Het gesprek duurde niet langer dan enkele ogenblikken, maar de journalisten zagen in het zetje van Di Canio de ingrediënten voor een mooi verhaal : Mudingayi naar Lazio dankzij Di Canio. Dat verkoopt !”

Andere elementen trokken Mudingayi over de streep. Bijvoorbeeld, het gegeven dat zijn echtgenote Eleonora uit Formia komt, op een uurtje van Rome, en dat heel haar familie voor Lazio supportert. Opmerkelijk detail : Gaby ontmoette zijn Italiaanse echtgenote in België. “Ze werkte in een restaurant vlak bij mij thuis. Ik moet beginnen geloven dat ik voorbestemd ben voor Italië.”

De onwaarschijnlijke doorbraak van Mudingayi doet ongetwijfeld heel wat mensen de wenkbrauwen fronsen. Ook in Gent zullen ze inmiddels wel spijt hebben. ” JanOldeRiekerink, de Nederlandse trainer van dat moment, verklaarde dat ik nooit het niveau van de Belgische eerste klasse zou halen. Nochtans lijk ik wel het potentieel te hebben om in de Serie A te spelen. Er zijn hier mensen die me vergelijken met ClaudeMakelele en zeggen dat ik te goed ben voor Lazio. Ter vergelijking : manager MichelLouwagie zette me bijna met een schop onder mijn kont aan de kant. ‘Diegene die 250.000 euro op tafel legt, mag Gaby meenemen, we hebben hem niet meer nodig’, verklaarde hij.”

Torino kon er maar goed mee zijn. De club uit de Serie B betaalde het gevraagde bedrag en heeft zich dat niet beklaagd. “Na een jaar legde het bestuur mijn verkoopprijs al vast op drie miljoen euro,” herinnert Mudingayi zich. In januari had Brescia twee miljoen veil om zich van de diensten van onze landgenoot te verzekeren, maar Toro hield het been stijf. Waarom slaagt Mudingayi, te licht bevonden voor de Belgische eerste klasse, in Italië ? “Zonder twijfel omdat mijn stijl aansluit bij het voetbal hier. Ik ben wat ze hier een rubapalloni noemen. Letterlijk een ballendief. Het is een type dat sterk gewaardeerd wordt. Legen-darische voetballers, mensen die de geschiedenis van het Italiaanse voetbal mee bepaalden, complimenteerden me al omwille van mijn speelstijl.”

In Italië ging er een nieuwe wereld open voor Mudingayi. “Het voetbal is hier een echte passie. De spelers zijn halfgoden. Als je in een winkel binnenkomt waar de baas je herkent, gaat het dikwijls als volgt : ‘Neem gerust, het is van het huis !’ Toen ik een wagen wilde kopen, bood de vertegenwoordiger me een fabelachtige korting aan. Al rijdend maak ik immers reclame. Het is gek om te zeggen, maar zij die het meest verdienen, krijgen heel wat gratis.”

Verdienen heeft Mudingayi al gedaan sinds hij België verliet en het zal er in de toekomst niet minder op worden. “Ik heb bij Lazio een erg mooi contract getekend. Ik kon me niet indenken dat ik ooit zoveel zou verdienen. Wat ik ermee ga doen ? Investeren, in tal van sectoren, maar ook mijn familie en dierbaren meer materieel comfort verschaffen. Mijn moeder werkt nog, ik wil dat ze voortaan profiteert van het leven.”

Mudingayi leerde ook op z’n Italiaans naar de competitie toeleven. “De periode vóór het seizoen is uitputtend. De clubs vertrekken voor twee maanden op stage, waar ze de spelers aan een ondenkbaar regime onderwerpen. De eerste dagen moet je duizend meter lopen aan de kust, meerdere intervals welteverstaan. Sprinten gebeurt in achttien serietjes van honderd meter. Sommige spelers geven nadien over. ‘Maak je geen zorgen : het is amper de derde of vierde dag’, zeggen ze dan. En effectief : na enkele dagen past je organisme zich aan. Tegen het seizoensbegin is iedereen voorbereid. Een wedstrijd betekent niets in vergelijking met dat labeur.”

In Turijn spelen er twee grote ploegen : het bekende Juventus, dit jaar nog landskampioen, en Torino, dat zich voorlopig met de Serie B moet tevreden stellen. Maar, hoewel de Oude Dame kan terugvallen op supportercolonnes over het ganse land, scharen de inwoners van Turijn zich massaal achter Torino. “Ooit ging ik eten in een restaurant waar DavidTrezeguet ook aanwezig was, toch kwamen de supporters naar mij voor een handtekening en om een praatje te slaan. Ik heb bij Torino een geweldige tijd gekend. Ik vergeet nooit de wedstrijd die de doorslag voor promotie moest geven : 60.000 toeschouwers bevolkten het stadion. Later doorkruisten we de stad in een bus met open dak. Als Torino een licentie had gehaald voor de Serie A, was ik er nooit vertrokken.”

Lazio Roma is nog een trede hoger. “De media-aandacht is onvoorstelbaar. Er zijn zes radiostations die exclusief over Lazio berichten ! Spelen in de Serie A, dat is een droom die werkelijkheid wordt. Binnenkort sta ik oog in oog met LuisFigo of Adriano. Ik watertand al bij voorbaat.”

Gaby Mudingayi is geboren in Kin-shasa, maar emigreerde op negenjarige leeftijd naar Brussel, waar zijn ouders nu nog wonen. Hij speelde voor Etterbeek, Union Saint-Gilloise en Gent. Mudingayi beschouwt België nog steeds als zijn vaderland, zij het als een geadopteerde zoon, maar klinkt bitter als hij er over praat. “Complimenten kreeg ik pas in Italië, niet in België. Van tijd tot tijd verscheen er eens een kort berichtje over mij in de Belgische pers, maar meer ook niet. Ze zijn me vergeten.” Mudingayi lijkt op zijn beurt ook ons land een beetje naar de achtergrond te hebben verdrongen. Al bladerend door ons magazine ontdekt hij weliswaar bekende namen en gezichten, maar uit zijn vragen valt af te leiden dat hij de Belgische voetbalactualiteit niet van heel nabij heeft gevolgd. “Ik zeg niet dat ik België mijn rug toekeer, maar gezien de aandacht die ik er krijg, is het verstandiger om te focussen op het calcio. ”

Mudingayi speelde één wedstrijd voor de Rode Duivels, begin 2003, tegen Polen. ” AiméAnthuenis was toen al bondscoach. Ik ben hem dankbaar om me die eerste selectie te gunnen, want ik was nog een jonge onbekende. Hij nam een risico. In de tijd erna riep men mij nog één keer op, maar ik speelde niet. Daarna was het afgelopen. Sinds ik België verliet, lijkt mijn naam wel uit het collectief geheugen gewist. Omdat ik in de Serie B speelde ? Die reeks is nochtans sterker dan de Belgische eerste klasse. In België was het vooral Jean– FrançoisdeSart, de trainer van de min 21-jarigen, die in mij geloofde. Maar de rest ?”

Stel je het volgende voor : Mudingayi is titularis bij Lazio Roma en schittert in een van de meest prestigieuze competities ter wereld. Met de wetenschap dat YvesVanderhaeghe (35) geen eeuwigheid meer zal meedraaien, kan Aimé Anthuenis niet meer buiten hem. “Ik wil je redenering even onderbreken. Als ik titularis word bij Lazio ? Ik heb mijn waarde al bewezen en ik wil dat jullie dat erkennen. In Turijn hing er bij elke wedstrijd een spandoek in het stadion met het opschrift ‘zwarte magie’. Toen ik de stageplaats van Torino verliet om te vertrekken naar Lazio, een week terug, moest men me letterlijk in de auto trekken. Zoveel volk was er ! Ik heb supporters zien wenen die dag. Maar om op uw vraag te antwoorden : natuurlijk wil ik voor het nationale elftal spelen. Het WK 2006 is een droom, als België zich plaatst tenminste.”

De concurrentie schrikt Mudingayi niet af. “In Turijn speelden we met drie middenvelders. DeAscentis en ik zorgden voor de balrecuperatie, in functie van Codrea, de regisseur. Bij Lazio spelen we met een andere opstelling : normaal met vier op het middenveld, met twee centrale spelers. Dat maakt vijf spelers voor twee plaatsen. Gesteld dat ik niet start, dan kan ik altijd aanvoeren dat de jongens die spelen niet de eerste de besten zijn : er is Ousmane Dabo, Liverani en zo kan ik nog wel even doorgaan. We zullen zien, ik maak me niet al te veel zorgen. Ik heb een vijfjarig contract, maar ik reken wel op een basisstek, dit seizoen al.”

Gaby Mudingayi heeft tal van redenen om gelukkig te zijn. Twee jaar terug was er de geboorte van zijn eerste kind, Noah. Een voornaam die de nodige belangstelling bij de Italiaanse pers uitlokte en die nog versterkte door de naam van Mudingayi’s broer : Yannick. Zouden ze tennisfans zijn ? “Dat was puur toeval,” corrigeert Mudingayi. “Noah is gewoon een naam die ons beviel.”

Twee uur. De voorzitter is nog steeds niet opgedaagd. Mudingayi vraagt ons het gesprek een ogenblik te onderbreken. “Excuseer, maar ik heb nu echt honger. Ik ga snel even naar het restaurant, anders valt er waarschijnlijk niets meer te eten.” Maar hij heeft pech : vijf minuten later komt hij weer tevoorschijn, zijn twee ploegmaats en de voorzitter aan zijn zijde. Met een lege maag moet hij de vragen van de andere journalisten pareren. Ondanks het ultraprofessionele gelaat van Lazio blijkt alles dan toch niet tot in de puntjes uitgekiend te zijn. De persconferentie eindigt een half uur later. “Ga je gang, als je nog vragen hebt. Jammer voor de maaltijd, momenteel heb ik meer zin in een siësta.”

Daniel Devos

‘Ik heb mijn waarde al bewezen en ik wil dat jullie dat in België erkennen.’

‘Jan Olde Riekerink verklaarde dat ik nooit het niveau van de Belgische eerste klasse zou halen.’