Wat een gitzwarte zomer voor het Belgische voetbal! Als een mens denkt dat de bodem nu echt wel bereikt is, volgt een reeks nieuwe klappen. Een heel seizoen lang doen we druk om Europees voetbal, en wat is het resultaat: pandoeringen in de voorronden in juli en augustus, nog voor de eigenlijke competitie begint. De zware nederlagen stapelden zich op. Gent-Roma: 2-10 over twee duels. Genk-Lille: 3-6. Anderlecht-Lyon: 2-8.

En ook al speelt het gros van onze internationals inmiddels al buiten de landsgrenzen, met de Rode Duivels gaat het dezer dagen van kwaad naar erger: 4-0-verlies in Japan tijdens de Kirin Cup (met een weliswaar experimenteel elftal), 3-1 vriendschappelijk onderuit in Teplice tegen Tsjechië en nu 5-0 in La Coruña bij Spanje. Zowel in Teplice als afgelopen zaterdag gingen de Duivels na de rust met de billen bloot en werd het een afstraffing. Weg het optimisme van goed een jaar geleden toen de Rode Duivels goed voetbalden tegen de Europese kampioen en nipt verloren. Toen een van de betere matchen van Anthony Vanden Borre, zaterdag met voorsprong de zwakste. Per uitbreiding typerend voor het Belgische voetbal: af en toe een uitschieter (zoals het Europese Standard vorig seizoen of Anderlecht in 2001), maar in grote lijnen steeds verder bergafwaarts. Statistieken en internationale rankings liegen niet.

Uiteraard is deze generatie jonge Duivels – de meesten staan nog aan het begin van hun loopbaan en hebben in hun ploegen al wat bereikt – geen Generatie Nix, die vooral bezig is met fun, muziek en sex, zoals hun literaire geestgenoten vijftien jaar geleden. Uiteraard barst ze van (individueel) talent, misschien niet op alle posities (waar is die goeie balvaste spits, waar blijven de flanken?), maar toch op veel. Je moet na deze gitzwarte zomer niet alles in twijfel trekken. Maar er staat geen ploeg. Er is geen respect voor het shirt, voor elkaar, voor de bazen. Het centrum van de meeste spelers ligt in het ik. Geen Generatie Nix, maar Generatie Ik.

Sébastien Pocognoli moest dit weekend niet bij AZ blijven om er in een oefenwedstrijdje wat ritme op te doen. Pocognoli kon in Spanje véél leren, ook in de tribune. Marouane Fellaini wist na de wedstrijd niet eens dat hij geschorst was voor Armenië. Met je vak bezig? En Igor de Camargo zei achteraf: “Ik wil meer speeltijd.” Ik ik ik, altijd ik.

Hoe keer je dat om? Niet door Dick Advocaat wat sneller uit vakantie te halen en hem onvoorbereid voor de groep te gooien. Laat de man zich rustig informeren. Wel door (nog) harder te werken, maar vooral door de mentaliteit te veranderen. Ariël Jacobs schetst verderop in dit blad een somber beeld van ons voetbal. Het is rot, zegt hij. Dolgedraaid, naar het beeld van de maatschappij misschien?

Het doel heiligt de middelen níét, Steven Defour. Er is een grens en die is stilaan bereikt. Neemt een scheidsrechter een foutieve beslissing inzake een strafschop, haal dat gerust aan, heren trainers, maar noem hen geen imbécile of con, meneer Abbas Bayat. Pleegt een speler een zware overtreding die door de scheidsrechter wordt gezien maar niet als dusdanig geïnterpreteerd, schors dan op basis van diezelfde beelden, heren van de bond, in plaats van de kop in het zand te steken. Waarom kreeg MarcinWasilewski op basis van de tv-beelden uit de testmatch geen schorsing? Omdat Paul Allaerts hem ‘slechts’ geel gaf? Komaan! Stel een ethische commissie – bestaande uit niet clubgebonden ex-spelers – samen en laat die onafhankelijk werken. Wacht niet op de kijk van Filip Joos.

Nog dit: als het goed is, mag het ook worden gezegd. De bond heeft snel gewerkt in de afhandeling van de affaire-Witsel. Na twee dagen een verdict, na vijf dagen beroep. Dit heeft niet aangesleept. Standard heeft daarbij Axel Witsel uitstekend verdedigd.

Maar of dat een goed signaal is? In principe mag Witsel volgende woensdag tegen Arsenal alweer spelen. Kortom: geen tijd voor begeleiding, geen tijd voor verwerking, geen tijd voor bezinning, want hoeveel excuses Witsel achteraf ook maakte, bekijk heren van de bond, de beelden van de fout in Bosnië waarvoor Witsel vier interlands werd geschorst en u merkt parallellen. Hoofdsponsor BASE had gelijk, (sociale) maatregelen drongen zich op. Hier liet Standard een kans liggen om een toptalent weer op het goeie pad te krijgen. Alweer regeerde het eigenbelang, het ik.

Jammer.

door Peter t’kint

Het doel heiligt

de middelen níét, Steven Defour.