Eric Vanderaerden, een rebel wordt 55 jaar

Hoofdredacteur Jacques Sys haalt anekdotes op over oud-wielerkampioen Eric Vanderaerden, die zijn 55e verjaardag viert. ‘Zijn grootste wapen was dat hij het goeie moment aanvoelde.’

Het was in de lente van 1997. Eric Vanderaerden zat in de Belgische hoofdzetel van Nike, in Laakdal, te wachten op een afspraak. Zijn carrière was voorbij, de Limburger wilde zich oriënteren over zijn toekomst. Hij wachtte en wachtte. Tot een secretaresse hem kwam zeggen dat zijn afspraak moest verschoven worden. De personeelsdirecteur had geen tijd. Of hij kon bellen voor een nieuwe datum? Beteuterd stapte Vanderaerden op. Hij was het niet gewoon om weggestuurd te worden.

Het moet toen, net na zijn actieve carrière, voor Eric Vanderaerden niet gemakkelijk geweest zijn om zich te schikken in een nieuwe realiteit. Ook al knipte hij de band met de wielersport nooit helemaal door. In belangrijke wedstrijden zie je hem vaak langs het parcours staan, hij pleegt dan een of andere vipauto te besturen. Zonder de minste heimwee naar vroeger.

Dat is vreemd na zo een intense carrière. Want in zijn loopbaan had Eric Vanderaerden iets van een rebel. Hij was een non-conformist op twee wielen, hij zocht vaak de grenzen van het gevaar op. Door bijvoorbeeld hard uit het peloton weg te demarreren en vanaf het moment dat hij genoeg voorsprong had zich om te draaien en als een spookrijder op dat peloton af te stormen.

Het volstond dat je Vanderaerden zei dat hij iets niet durfde, of hij deed het. Hij leefde op intuïtie en zo fietste hij ook. Zijn grootste wapen was dat hij het goeie moment aanvoelde. Hij gaf de indruk onbekommerd door het leven te vliegen, maar dat was schijn. De stress bleek de Limburger maar op één manier van zich te kunnen afzetten: door ’s avonds in de hotels de meest bizarre stoten uit te halen. Dan haalde hij even gemakkelijk een kamerdeur uit zijn hengels, dan dat hij vanaf de hoogste verdieping de inhoud van een fles naar beneden goot.

Lang heeft Eric Vanderaerden de wielersport in België gemarkeerd. Hij won 140 wedstrijden, met als absoluut hoogtepunt een zege in de Ronde van Vlaanderen 1985. Het regende en het stormde, het was Siberisch koud, de renners reden echt in een apocalyptisch decor. Vanderaerden ontsnapte op 20 kilometer van het einde, met de driekleur om de lenden snelde hij naar de meet, beslijkt en verkleumd, als een soort ijsman op de fiets, bibberend en rillend. Na de aankomst kon hij nauwelijks nog iets zeggen, ze moesten hem een halfuur in een stoombad stoppen om enigszins te bekomen.

Het zijn herinneringen aan een memorabel verleden. Zoals er nog zoveel andere zijn. Vanderaerden haalt ze nauwelijks nog op. Als hij nog over zijn carrière praat, dan doet hij dat zakelijk. Die bladzijde is omgedraaid. Eric Vanderaerden wordt zaterdag 55 jaar.