Een jaar geleden verongelukte Junior Malanda (20). Een in memoriam.
Zijn graf op het kerkhof van Sint-Agatha Berchem is zoals zijn lichaam was: imposant. Voor alle bloemen is een tweede begraafplaats nodig. Op de zerk ligt een hartje waarop in handschrift staat geschreven: Nous ne t’oublierons jamais. Maman, papa et Yaya. Wie er zich voor open stelt, kan de schokkende tranenstroom voelen die eraan vooraf is gegaan.
Junior Malanda was een van de zonen van een kroostrijk Brussels gezin van Congolese afkomst. De trots van de hele, heel uitgebreide familie. Een goeie, mooie en sterke jongen die ervan droomde profvoetballer te worden. Un enfant de Dieu. Iedereen noemde hem Junior, omdat zijn officiële naam dezelfde was als die van zijn vader: Bernard Malanda Adje. Bij de jeugd van Anderlecht en van Rijsel was niet iedereen ervan overtuigd dat hij er zou doorbreken, maar toen hij in 2012 een minimumcontract kreeg bij Zulte Waregem ging het plots hard. Na amper vier maanden in de basis begon onder alle betrokken partijen het trekken en duwen om groot geld van hem te maken. Hij weigerde bij de start van het volgende seizoen zelfs te trainen en onderhield toen op advies van zijn makelaar zijn conditie bij tweedeklasser Roeselare, tot er een lucratieve transfer naar Wolfsburg was getekend. Maar in de namiddag van 10 januari van vorig jaar kwam er een abrupt einde aan het sprookje. Junior Malanda verongelukte.
Aan het stuur van zijn wagen zat een vriend en naast die vriend zat een andere vriend, twee vrienden die hun droom om profvoetballer te worden niet konden realiseren. Junior zelf zat achteraan en had volgens verklaringen van zijn vrienden net zijn gordel losgemaakt om het kabeltje om zijn smartphone op te laden uit zijn tas te kunnen nemen. Hij zou op het moment dat de auto in een bocht op het gladde wegdek in regen en wind is beginnen slippen nog stuuradvies gegeven hebben, maar tevergeefs: de Volkswagen Touareg ging van de weg, ramde een vangrail, sloopte een betonnen kilometerpaal en ontwortelde een boom. Junior werd daarbij door de achterruit geslingerd. Toen er enkele minuten later een brandweervrijwilliger voorbijkwam en die een wagen ondersteboven zag liggen, stopte hij en zag hij twee jongens in shock staan huilen en om hulp roepen en een derde roerloos in de berm liggen. De man begon meteen met hartmassages. Maar het was al te laat.
Junior Malanda was onderweg van Brussel naar de luchthaven van Braunschweig, van waar Wolfsburg die dag op stage naar Zuid-Afrika zou vertrekken. Al een hele tijd ging het niet zo goed met hem, bleken ingewijden te weten. Hij zat op de bank, miste spelvreugde, was ongelukkig en zocht steun bij vrienden in Brussel. Zijn makelaar zei dat hij in het laatste halfjaar 21 processen-verbaal voor hardrijden kreeg, waarvan 10 voor een snelheid van meer dan 200 kilometer per uur, en dat Junior zelf daarbij maar zelden achter het stuur zat. Volgens hem waren slechte vrienden, jongens zonder verantwoordelijkheidszin, verantwoordelijk voor zijn dood. Maar volgens vader Malanda zat zijn zoon in de greep van makelaars die zich met zijn privéleven moeiden en de familie uit elkaar probeerden te drijven. Volgens hem was zijn zoon nog niet klaar om zelf het vele geld te beheren dat maandelijks op zijn rekening werd gestort. Liefst zes maanden was het geleden dat hij Junior nog gezien had. Hij was ervan overtuigd dat met hem in zijn buurt zijn zoon nu nog in leven zou zijn geweest.
Een onafhankelijk begeleider van sporttalent vond het hoog tijd dat iederéén voor de spiegel ging staan, omdat er volgens hem in het voetbal niets veranderd is sinds de dood van François Sterchele. Op de begrafenis van Junior in de basiliek van Koekelberg riep de priester ‘Plus jamais ça!‘ Bidden zal niet volstaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier