Kerst in een voetbalkantine: ‘Zoveel schoonheid kan voetbal nog altijd teweegbrengen’

© BELGAIMAGE

Bij het maken van zijn portrettenreeks over voetballende vluchtelingen kwam Sport/Voetbalmagazine terecht op een puur kerstfeest. Alleen heette het niet zo en stond er geen boom met fonkelende lichtjes.

In de kantine van VV Velm is een lange tafel gedekt met borden, kopjes en groene servetten. Waarom toch? In de decemberdonkerte buiten werken de spelers hun laatste trainingsoefeningen van de avond af. Is het hier de gewoonte om na zo’n oefensessie met de hele groep nog een avondmaal te nuttigen? Bij een vierdeprovincialer?

Ali is wat zenuwachtig’, fluistert Luc Vissers. Luc is de secretaris van VV Velm. Hij heeft voor Sport/Voetbalmagazine dit interview geregeld. Hij heeft ook Ali gevonden voor dit clubje. Soms verzeilt VV Velm eens in spelersnood. Dan waait Luc het asielcentrum van Sint-Truiden binnen om aanwinsten te zoeken.

Verbluffend Nederlands

Ali heet voluit Ali Seena Omidi. Fris gedoucht komt hij de kantine binnen, zijn sportzak nog in de hand. Minzame blik, stevige handdruk. Ali is een Afghaanse vluchteling van zestien. Sinds kort speelt hij als spits bij VV Velm.

Ali neemt plaats aan een van de tafels in de kantine. Luc brengt twee cola’s. Het dictafoontje gaat aan. Op een respectabele afstand slaat een half dozijn mensen het gesprek gade. Een heus interview in hun club, dat gebeurt niet elke dag. De vrouw achter de toog haalt een fototoestel boven.

Ali merkt er weinig van. Hij zit in zijn verhaal. Gedetailleerd antwoordt hij op elke vraag. Niet in van dat gebroken Engels, maar in verbluffend Nederlands. En dat terwijl hij pas negen maanden geleden in België aankwam, zonder enige voorkennis.

Ali legt zijn hart bloot. Hij vertelt dat hij geen vader heeft en dat hij op weg naar België zijn moeder en zus uit het oog verloor tijdens een schietpartij. Bij die passage buigt hij het hoofd.

Schouderklopjes

Het interview duurt vijftig minuten. Achteraf voegt Ali zich schoorvoetend bij de intussen aangedikte groep aan de toog. Een paar seconden later staat hij al in de kring. Hun Afghaanse spits pamperen doen de mensen van VV Velm niet. Wel een schouderklopje links en rechts.

Ali mag erbij horen, ook al kent niemand hier zijn volledige verhaal. Zelfs Luc niet, die zich nochtans over hem ontfermt. ‘Als journalist weet jij na dit uur waarschijnlijk al meer dan ik.’ Het maakt het des te schoner. De mensen van VV Velm hoeven de motieven van deze vluchteling niet te kennen om hem toch in hun armen te sluiten.

Het is een gastvrijheid die lang nazindert. Vandaar dat vanavond ook Alper Ademoglu hier in Velm present is. Als Luc hem vraagt om te komen, dan doet Alper dat. Want tien jaar geleden was hij het die elke week met Luc mocht meerijden van het asielcentrum naar de trainingen van Velm.

Intussen bewijst Alper dat een herstart vanuit zo’n asielcentrum succes niet in de weg hoeft te staan. Hij voetbalt nu bij Anderlecht en pakte als Belgisch jeugdinternational dit jaar brons op het WK U17.

Rauwe realiteit

De gedekte tafel in de kantine blijkt een initiatief ter gelegenheid van de komst van Sport/Voetbalmagazine. Een clubmedewerker laat een dienbord aanrukken waarop een toren broodjes ligt. Er landen ook grote thermoskannen op de tafel. De ondervoorzitter nodigt Ali, Alper en de andere aanwezigen uit om plaats te nemen.

De fotograaf van Sport/Voetbalmagazine schaamt zich rot. Een verrassingsetentje als dit had hij niet ingecalculeerd. Zijn afspraak van straks is belangrijk, hij moet echt richting Brussel. De rest van het gezelschap laat het niet aan zijn hart komen. Luc schenkt koffie uit.

Terwijl de ondervoorzitter en een vrijwilliger van de club in een grappige discussie verzeilen over de non-interviews die topvoetballers tegenwoordig geven, verorbert Ali wat verderop zijn broodje in stilte. Hier zit hij dan. Tienduizenden kilometers van zijn geboortegrond. Met telkens weer die aardedonkere vraag die door zijn hoofd spookt: leven mama en zus nog? Een rauwe realiteit. Niemand van deze hartelijke mensen kan daar wat aan veranderen. Maar niet wetende of het helpt, doen ze wel iets anders: deze jongen omringen in een warm samenzijn.

Kerstdiner

Deze simpele tafel in deze simpele kantine van dit simpele clubje is een streling over het hart. Ook al heet het niet zo, dít is een kerstdiner. De mensen van dit Vlaamse gehucht die deze Afghaanse jongen tussen hen inzetten terwijl ze nog eens van hun broodje bijten. Verenigd in een kantine naast een voetbalveld. Zo groots kan een petieterig clubje uit de hoek komen. Zoveel schoonheid kan deze sport ook nog altijd teweegbrengen.

Luc zoekt zijn autosleutels. Hij gaat Ali terugbrengen naar zijn kamer in Alken. Midden in de kantine ligt op een schaal nog één broodje. Dat van de fotograaf. De vrouw achter de toog pakt wat zilverpapier. Ze wikkelt het broodje erin en stopt Ali dat pakketje toe. ‘Voor thuis.’

Lees de portretten van Ali, Alper en nog twee andere voetballende vluchtelingen in Sport/Voetbalmagazine, de editie van 23 december 2015.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content