De blessures van Virgil van Dijk en Joel Matip verklaren veel maar niet alles in de moeilijke fase die Liverpool doormaakt.
Dit artikel komt uit het nieuwe magazine Raimundo. Lees hier de volledige editie.
Heel voetbalminnend Engeland schrok toen Gareth Southgate Trent Alexander-Arnold niet selecteerde voor de voorbije interlands. Nu is het tactisch schema van de nationale ploeg anders dan dat van Liverpool, maar na zijn sterke seizoenen leek het jeugdproduct een zekerheid. Niet dus.
En dat is ook Liverpool niet meer. Jürgen Klopp heeft er aardig wat succes geboekt, maar de voorbije weken is de boel geëxplodeerd. Op 4 januari stonden de Reds nog aan de leiding in de Premier League, vandaag zijn ze zevende, met 25 punten achterstand op de leider. Thuis werd onlangs tegen Fulham voor de zesde (!) keer op rij verloren. Toen Burnley er won op 21 januari, was dat nieuws, want op Anfield was Liverpool op dat moment 68 competitiewedstrijden op rij ongeslagen. Vandaag schrikt niemand nog. Zes thuisnederlagen op rij, dat was voor de fans al geleden van het seizoen 1953/54. Destijds zakte het team naar de tweede klasse. Zo ver zal het dit keer niet komen.
Geen publiek
Another injury? Een centrale verdediger zeker? Engelse managers staan niet altijd mee op het trainingsveld, en toen Klopp dit najaar de melding kreeg van een nieuwe blessure, wist hij al: het is een pion in het defensieve. Dit seizoen werden centraal achterin al 18 verschillende koppeltjes uitgeprobeerd, zelfs met middenvelders als Fabinho of Henderson. Verbazend is het dan niet dat het rendement van de vleugelbacks Robertson en Alexander-Arnold eronder leed. Defensief waren de Reds nooit stabiel, 36 tegengoals al. In de top-10 van de stand doet alleen Everton (37) slechter. Opvallend: in twee transfer windows had Liverpool iets aan die stabiliteit kunnen doen, maar in september werd nog gedacht dat het intern op te lossen was en de in januari van Schalke overgenomen Ozan Kabak heeft een aanpassingsperiode nodig.
Met het verdwijnen van het publiek lijkt ook de jus uit de benen in het powervoetbal van de Reds.
Bij die zes thuisnederlagen kon de ploeg zelf maar één keer scoren: tegen Manchester City (1-4). Er is offensief ook wat aan de hand, ondanks het toevoegen van Thiago Alcántara en Diogo Jota aan een compartiment dat de voorbije twee seizoenen 85 en 89 goals maakte. Firmino is zelden een spits van dubbele cijfers, maar van het bekende trio dat hij vormt met Mané en Salah presteerde alleen de Egyptenaar in de cijfers op niveau: 17 goals, 3 assists.
Met het verdwijnen van het publiek lijkt ook de jus uit de benen in het powervoetbal van de Reds. In een interview met The Athletic voorspelde Ander Herrera (Man. United): ‘Voetbal zonder fans is een heel andere sport. Sommige teams voelen de sfeer vanaf de tribunes. Liverpool is daar eentje van. Voor een club die gebouwd is op emotionele connecties maakt de steriliteit van deze omstandigheden het lastiger.’
Decompressie
Misschien is er ook decompressie. Jamie Carragher, analist, gaf onlangs op Sky Sports een interessante stat: spelers als Alexander-Arnold, Robertson, Wijnaldum, Salah, Firmino en Mané speelden sinds de start van het seizoen 2018/19 minstens 83 procent van de minuten in de competitie. Intense minuten, met daarnaast ook Europese campagnes. Dat alles in de jacht op de eerste titel in 30 jaar. Toen die uiteindelijk binnen was, gingen de Reds nog even door, maar die energie leek de voorbije weken op.
Geen fans om ze weer op te jagen, geen Van Dijk om de boel te managen, de vader van Alisson Becker die verdronk, de moeder van Klopp die overleed, het omstreden bezoek van Salah aan Egypte voor het trouwfeest van zijn broer (en een positieve test daarna)… Het was de voorbije weken allemaal heel veel. Dat maakt dat de Reds nog hard moeten werken om straks Europees voetbal te halen. Arsenal en Real Madrid zijn verwittigd.
ZIJDELINGS: King Kun
De timing lijkt wat ongelukkig – er staat nog veel op het spel – maar het nieuws is toch al officieel: Sergio Agüero is bezig aan zijn laatste maanden bij Manchester City. Daarmee komt een definitief einde aan een tijdperk. De Argentijn was de man van misschien wel de meest emotionele goal uit de geschiedenis van de Premier League, die tegen QPR op 13 mei 2012. 44 jaar waren de fans van City die middag al aan het wachten op een titel, maar in de blessuretijd van de laatste wedstrijd van het seizoen leek het opnieuw fout te gaan. Geen van de 44 doelpogingen van City trof raak tegen een ploeg die herleid was tot tien man. Fans dropen ontgoocheld af, op het veld leken de spelers de controle kwijt. ‘We voelden’, zei Vincent Kompany in een documentaire over dat moment, ‘dat we alles hadden weggegooid.’ Tot King Kun de verlossing bracht in minuut 93.20. Letterlijk de dying seconds, maar voor de supporters van Manchester City een happy ending.
Agüero krijgt straks een standbeeld aan het Etihad Stadium, net als Kompany en David Silva. Dat zorgde de voorbije dagen op sociale media voor veel beroering. Veel supporters vinden dat ook Yaya Touré zo’n standbeeld verdient. Ook hij bepaalde, in die periode, mee het succes van de ploeg.
Het was Pep Guardiola die afscheid nam van Touré, Silva en nu Agüero. Telkens had je het gevoel: die kunnen nog even mee. Maar naast emotie is voetbal ook business. En de centen die een grootverdiener als Agüero nu vrijmaakt, kunnen geïnvesteerd worden in een nieuw potentieel standbeeld. Dat van Erling Haaland?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
