Mauricio Pochettino, die in januari in Parijs arriveerde, maakte van de interlandbreak gebruik om wat uit te blazen na drie goedgevulde maanden. Tijd om een eerste balans op te maken.
Dit artikel komt uit het nieuwe magazine Raimundo. Lees hier de volledige editie.
Een flinke uitdaging kreeg hij in Parijs voor de kiezen, Mauricio Pochettino: de stijl invoeren waarmee hij het zo goed had gedaan bij Tottenham, maar ook de mentaliteit van zijn spelers veranderen na de cyclus onder Thomas Tuchel. Met andere woorden: een frisse wind doen waaien én resultaten boeken, dat is een stevige challenge.
In de eerste plaats drukte de Argentijnse coach zijn tempel op tactisch vlak. Terwijl Tuchel het seizoen begonnen was met een 4-3-3 en aan het eind van zijn Parijse avontuur was overgeschakeld op een driemansverdediging, koos Pochettino aanvankelijk ook voor een klassieke 4-3-3, maar hij gooide dat om naar een 4-2-3-1 die hem beter beviel. Voor een 4-4-2 is hij minder te vinden, ook al testte hij die twee keer uit. Pochettino verkiest een hoge pressing, die hij geleerd heeft van zijn mentor Marcelo Bielsa. Zijn ploegen worden gekenmerkt door gerichte en snelle aanvallen. Hij rekent op het oprukken van zijn backs en op de fysieke impact van zijn middenvelders, die de bal vrij laag recupereren om altijd een afspeelmogelijkheid te hebben. Zijn nummer 10 is niet per se iemand die het spel maakt en hij mag zeker niet bang zijn om de mouwen op te stropen en wat lager op het veld de strijd aan te gaan, zoals bijvoorbeeld Dele Alli met Harry Kane voor zich bij Tottenham. Qua offensief spel verkiest hij kort spel met veel rotatie van zijn aanvallende spelers die rond Mauro Icardi cirkelen.
Als je getraind wordt door Pochettino, heb je twee harten nodig.’
Overtuigende balans
De Argentijn neemt de ploeg over op de achttiende speeldag. De hoofdstedelingen staan dan op de derde plaats in de competitie, net achter Lyon en Lille. Thomas Tuchel is dan net ontslagen – op 24 december, een wat ongelukkige timing – ondanks een ruime 4-0-zege tegen Strasbourg. De huidige coach van Chelsea verlaat het schip na elf overwinningen, twee gelijke spelen en vier nederlagen in enkele maanden tijd. Enkele dagen later tekent Pochettino als dertigste trainer in de geschiedenis van de Parijzenaars. Het is voor hem zijn tweede verblijf in de Lichtstad, na twee seizoenen als speler in het begin van de eeuw.
Drie maanden later heeft de ex-verdediger PSG weer op het goede spoor gezet en op een positie waarbij het achterom kan kijken naar de andere clubs in de competitie. PSG bereikte die eerste plaats door een erg knappe overwinning tegen het Lyon van Rudi Garcia. Sinds hij naar Parijs kwam, behaalde de in Santa Fe geboren trainer al negen zeges, een draw en drie nederlagen in de competitie. Hij kwalificeerde de Parijzenaars ook voor de kwartfinales van de Champions League. Daarvoor doorprikten ze de dromen van FC Barcelona, vooral dankzij een eclatante overwinning in Camp Nou (1-4). Het is de meest spraakmakende zege van de Argentijnse coach tot nog toe. Hij pakte ook al een eerste trofee door kort na zijn komst Olympique Marseille te verslaan in de Franse supercup. In de Franse beker liggen de ex-ploegmaats van Thomas Meunier nog altijd op koers. Dat levert alles samen een overtuigende balans op.
Vergelijking met Tuchel
Zowel Tuchel als Pochettino grijpt naar oprukkende backs, hoge pressing en rotatie van de aanvallende spelers. Toch zijn er een aantal verschillen. Tuchel pleit voor balbezit, soms steriel, met vaak meer dan 550 passes per wedstrijd. De ex-trainer van Dortmund verandert even vaak van tactiek en schakelt tussen een verdediging met drie, vier of zelfs vijf spelers. Zijn vedette Neymar, van wie hij erg afhankelijk was, had een geheel vrije rol in het centrum van de Parijse aanval.
Wat de volgeling van Bielsa betreft: die schrikt er niet voor terug om de bal aan de tegenstander te laten. En wanneer zijn ploeg in balbezit komt, is het de bedoeling om zo snel en zo direct mogelijk naar het vijandelijke doel te gaan. Hij heeft niet de gewoonte om vaak van tactiek te veranderen, maar past zich toch geregeld enigszins aan de tegenstander aan. tegen kleinere ploegen verkiest hij de bal te monopoliseren, maar tegen grotere ploegen staat hij die zonder wroeging af. Dat deed hij trouwens erg goed tegen Barça, waar hij de counters benutte om de snelheid van zijn spitsen uit te spelen. Waar zijn voorganger sterk leunde op Neymar en Mbappé, neemt de Argentijn liever alle verantwoordelijkheid van hen weg. Liever laat hij hun talent spreken dan hen druk op te leggen.
De Zuid-Amerikaan heeft misschien niet veel namen gewijzigd op het schaakbord van PSG, hij heeft wel de posities van bepaalde pionnen veranderd. Leandro Paredes, die voordien nogal eens op de bank zat, heeft nu een sleutelrol in het basiselftal. De oud-middenvelder van Boca Juniors moet, zoals Sissoko bij Tottenham, de eerste splijtende pass geven. Dat deed hij geweldig in Camp Nou, waar zijn passes een slaagpercentage van 93 procent haalden. Een andere belangrijke pion is Marco Verratti. De Italiaan speelt voortaan een rij hoger. De bedoeling daarvan is dat hij sneller de rappe aanvallers zoals Mbappé, Neymar of Kean kan bereiken. In plaats van de eerste pass geeft hij nu dus de laatste pass.
Neymar heeft zijn stek op de linkerflank behouden, maar de nieuwe coach vraagt hem om de bal centraal te recupereren om dan naar de vleugels uit te wijken. De ex-trainer van Southampton heeft ook het vertrouwen hervonden in cruciale spelers als Mbappé of Gueye. Wat de doelpunten betreft, rapporteren onze collega’s van L’Equipe dat een derde werd gemaakt uit een stilstaande fase, een derde op de counter en nog een derde uit voldragen aanvallen. Samengevat: Pochettino gaat voor een hoger ritme en verstevigde het middenveld om de bal te heroveren en dan zo snel mogelijk de vlugge spitsen te bereiken.
Belang van grinta
De Argentijn beleeft het eerste hoofdstuk van zijn trainerscarrière bij een club uit de wereldtop. Want ook al vergaat het de Spurs de laatste jaren goed, ze blijven toch een Europese subtopper. Het verschil tussen Tottenham en PSG is op verschillende vlakken vrij groot. Om te beginnen wat betreft de spelers die ze tot hun beschikking hebben. In Londen moest hij het maximum zien te halen uit het potentieel van zijn jonge spelers, in Parijs is hij omringd door wereldsterren. ‘Je hebt twee harten nodig als je getraind wordt door Pochettino’, verklaarde Jack Cork ooit bij Southampton. Oud-aanvaller Daniel Osvaldo ging nog een stapje verder: ‘Hij laat je afzien als een hond en je haat hem daarom. Maar ’s zondags ben je hem dankbaar omdat het werk dan beloond wordt.’
De uitdaging is om die boodschap over te brengen op de Parijse vedetten. Pochettino gaat het belang van die grinta moeten overdragen op de Fransen als ze de fameuze beker met de grote oren in de wacht willen slepen. Die beker had hij bijna te pakken met de Londenaars, maar na een uitstekende en spectaculaire campagne in 2018/19 sneuvelden ze in de finale tegen Liverpool. De volharding tot het bittere einde die Pochettino eist, kreeg de hele wereld te zien in de terugwedstrijd tegen Ajax, toen Lucas Moura de Engelsen in de allerlaatste seconden wist te kwalificeren. Er volgden tranen van vreugde en vermoeidheid, zozeer hadden ze alles gegeven op het veld. Die wedstrijd is ongetwijfeld het hoogtepunt van Pochettino.
Waarom leggen we zo de nadruk op zijn parcours? Omdat de kern die hij ter beschikking had niet te vergelijken was met die van de Europese grootmachten. De Argentijn wist het maximum uit zijn groep te halen en bereikte de finale zonder dat seizoen één transfer gedaan te hebben. Een heel jaar zonder het inpassen van nieuwe spelers lijkt onvoorstelbaar bij PSG. De club zal komende zomer zeker transfers doen en dus zal Pochettino de nieuwkomers moeten inpassen. Van Daniel Levy kreeg hij maar een beperkt budget, maar door de dikke portemonnee van de Qatari krijgt hij nu quasi carte blanche.
Lionel Messi staat trouwens helemaal boven aan het verlanglijstje van Nasser al-Khelaïfi, die rekent op zijn nieuwe sterke man om de zesvoudige Ballon d’Orwinnaar te overtuigen naar de Franse hoofdstad te komen. Maar de 49-jarige coach heeft nog nooit vedetten aangetrokken. Hij laat liever jongeren zoals Kane onbolsteren of hij treft beloften aan. Die gok slaagde vrij goed als je kijkt naar Alli, Eriksen, Son of Dier. Vandaag zijn dat pijlers van de Londense club, maar het grote publiek kende hen amper toen ze nog in The Championship, bij Leverkusen of Sporting Lissabon speelden.
Zijn passage in Noord-Londen was dus vrij geslaagd en de fans stonden zo goed als altijd achter hem, maar toch was het einde van zijn cyclus moeilijk. Het seizoen na de bewuste finale verliep moeizaam. De resultaten waren er niet meer en zijn boodschap kwam niet meer over. Zo stond bijvoorbeeld Youri Tielemans dicht bij een transfer naar Tottenham, maar door de geluiden uit de kleedkamer zag hij daar uiteindelijk vanaf.
Europese ster
Ondanks een positieve eerste trimester moet Pochettino de balans opmaken en zien waar hij aan moet werken. De Parijzenaars kenden twee onrustwekkende inzinkingen tegen kleinere ploegen als Lorient en Nantes. Verrassende nederlagen, zeker gezien het feit dat PSG in beide matchen op voorsprong kwam. Tegen de Kanaries is dat het makkelijkst te verklaren: toen was de kwalificatie tegen Barcelona net bewerkstelligd en had Di María noodgedwongen zijn ploegmaats in de steek gelaten omdat hij dringend naar huis moest, waar er was ingebroken.
Pochettino bleef er wel rustig onder en pepte zijn mannen op tijdens de rust, maar de terugmatch tegen Barça leek niettemin op een déjà vu. Het spook van een remontada waarde rond in het Parc des Princes. Gelukkige konden de Parijzenaars rekenen op de Navas van de grote dagen. De ex-doelman van Real Madrid is de laatste weken trouwens de beste speler van PSG. Een goeie keeper is natuurlijk altijd belangrijk, maar een ploeg als PSG zou niet zo erg van hem mogen afhangen.
Pochettino lijkt al bij al opgewassen tegen de zware taak die hem wacht. Hij zal alles uit de kast moeten halen om Messi te overtuigen naar de Lichtstad te komen en zo zijn manschappen te laten schitteren en een Europese ster toe te voegen aan het Parijse shirt.
Door Mariano Spitzer
ZIJDELINGS: Dromen van Zidane
Er wordt wel eens gezegd dat wat Frankrijk aan palmares won, het aan dronkenschap verloren heeft, iets wat door de woorden palmarès en ivresse nog veel poëtischer klinkt in de taal van Molière. Nog van die beweringen: voetbal staat bij onze zuiderburen synoniem met een volksfeest en de bondscoach is een overbetaalde halfgod. Didier Deschamps is al lange tijd nuchter en met hem de nationale ploeg. Toch zijn veel Fransen het voetbal onder Deschamps, finalist op het EK 2016 en wereldkampioen in 2018, beu. Ze hebben genoeg van emotieloze, te zeer afgeborstelde wedstrijden.
Het ontbeert interlandvoetbal vaak aan ploegen met ideeën, maar het spel van Les Bleus mist vooral warmte en passie. Nochtans beschikt het team over een grote motor, eerst Blaise Matuidi, nu Adrien Rabiot. Én over Olivier Giroud, nog altijd. Sinds de WK-finale in 2018 is de nationale ploeg een oorlogsmachine: bijna niet te verslaan maar zo voorspelbaar dat het saai wordt.
Hoe moet je een bondscoach ontslaan die wint en een ongeëvenaarde balans kan voorleggen? Frankrijk droomt van Zizou (Zinédine Zidane) de optimist, maar de bond zweert bij Didier de pragmaticus. Desondanks zullen er niet veel mensen Deschamps nog verdedigen wanneer deze zomer het EK van start gaat. De dubbele Z (Zidane) heeft nog nog nooit zo dicht gestaan bij de drievoudige F (FFF, de afkorting van de Franse voetbalbond). Velen dromen van de terugkeer van het mooie spel en van Karim Benzema, en van voetbal dat niet altijd drie punten oplevert, maar wel voor mooie herinneringen zorgt.
Door Martin Grimberghs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
