Rode Duivels spelen met vuur

Net als in Cardiff en Belgrado leek het er heel even op dat de Rode Duivels in Skopje zouden struikelen.

Vier zeges en een gelijkspel. Drie uitzeges op rij, telkens zonder tegengoal. In vijf wedstrijden tien keer gescoord en slechts één goal laten maken. Rio here we come, de Rode Duivels blijven op koers voor een plaats op het WK. Net als Kroatië, dat nagenoeg identieke cijfers kan voorleggen. Vier zeges en een gelijkspel, acht doelpunten voor en slechts twee tegen. Een verschil: Kroatië speelde al drie keer thuis, en slechts twee keer uit: in Macedonië, waar het won, en in Brussel, waar het gelijkspeelde. De vraag is: gaan we zij aan zij naar hét duel op 11 oktober 2013 in Zagreb, of struikelt onderweg nog één van de twee favorieten in groep A over een tegenstander. Bijvoorbeeld op vrijdagavond 6 september, als de Rode Duivels naar Glasgow moeten en de Kroaten naar Belgrado?

Net als in Cardiff en Belgrado leek het ook heel even in Skopje te kunnen gebeuren, dat struikelen. Deze generatie Duivels speelt al jaren samen en hangt sterk aan mekaar, wordt langs alle kanten bejubeld en lijkt klaar voor een rol als scherprechter op een groot tornooi, maar tegelijk is er zo’n groot zelfvertrouwen dat het telkens even schrikken is als de wedstrijd begint. De kalender zit dezer dagen zo in mekaar dat er telkens twee wedstrijden op vier dagen worden gespeeld. In groep A beginnen de Rode Duivels elke keer met een uitwedstrijd, om dan vier dagen later thuis te spelen. Omdat al die internationals in het buitenland spelen, is het in de aanloop naar die eerste interland elke keer een blij weerzien. Met de familie, de fans, de pers, elkaar. Genoeg ervaringen om te delen, veel blijdschap en euforie want het gaat bij nagenoeg iedereen zeer goed. Veel gedol en spelen, ook op training. Het lijkt er dan telkens weer op dat deze topvoetballers even schrikken als het ernstig wordt en het om de punten gaat. Dan duurt het telkens even, een kwartier of zo, voor iedereen wakker is en de ernst van de zaak beseft. En dan gaat de machine aan het rollen en trekken de Duivels het laken naar zich toe. Zelfs in de Balkan, waar het in het verleden altijd fout ging. Verheugend.

In Skopje was het dankzij Chelsea-boys Courtois, De Bruyne en Hazard. Ze kunnen in Londen op beide oren slapen, hun investeringen met het oog op de toekomst renderen. Geef Lukaku nog wat tijd en hij komt er ook wel. Maar de beste investering onder de huurlingen is voorlopig die in de doelman. Vijftien keer al hield Thibaut Courtois al dit seizoen de netten schoon in de Primera División. Sterk werk. Misschien moeten ze in Londen maar eens een wissel van de wacht doorvoeren.

De weg naar Rio is nog lang, we zijn halfweg. Dit seizoen zijn er nog twee wedstrijden: die van dinsdag thuis tegen Macedonië en op 7 juni komt Servië naar Brussel. Het moet al lelijk tegen slaan wil een barrageplaats de Duivels nog ontsnappen. De derde in de stand, Wales, volgt al op zeven punten. Maar rechtstreekse plaatsing zou eigenlijk moeten, met deze generatie. En dan lijkt het ons een zéér intelligente zet van bondscoach Marc Wilmots om het trainingskamp tijdens het WK van omgeving te veranderen. Niet in het toeristische Salvador de Bahia, maar in de buurt van Saõ Paulo, het industriële hart van Brazilië, waar het vakantiegevoel veel minder de kop zal opsteken. Wilmots denkt aan het oefencomplex van de Corinthians. We waren er al. Wie de start in Cardiff, Belgrado, en Skopje zag, snapt waarom. De gedachte aan strand is in die oase van luxe tussen veel beton, snelwegen en industrie, vér weg. De Duivels gaan immers niet naar Brazilië om te genieten. Tenzij hopelijk achteraf. Van goeie prestaties. Dan kunnen ze nog naar Bahia. Of Miami.

Peter T’Kint