Sven Nys kan best nog een tijd doorgaan.
Eigenlijk wilde Sven Nys in maart 2014 een punt zetten achter zijn carrière. Nu gaat hij daar nog eens over nadenken. Dat wekt geen verbazing. Sporters die te lang op voorhand het einde van hun carrière aankondigen komen daar in de meeste gevallen op terug. Bij Nys is het niet anders. Want hij is verslaafd aan het leven van een topsporter, hij vind het absoluut geen opoffering om alles opzij te moeten schuiven en op Oudejaarsavond om tien uur ’s avonds in zijn bed te kruipen.
Eigenlijk is die onblusbare passie van Sven Nys goed voor het veldritmilieu. Hij kan in dit wereldje niet gemist worden. Qua populariteit troont hij hoog boven iedereen uit. Het bleek zondag nog maar eens in de duisternis van Diegem. Toen de renners werden voorgesteld, kreeg Nys een orkaan van applaus. Veel meer dan Niels Albert, de wereldkampioen. En nog meer dan alle andere antagonisten samen. En toen de Belgisch kampioen na een rampzalige start aan een (moeizame) achtervolging begon, regende het aanmoedigingen langs het parcours.
Natuurlijk speelt het incident in Loenhout hierin een rol. Nys kreeg veel lof door de kordate manier waarop hij een 17-jarige jongen die met bier naar hem gooide de les spelde. Het voorval werd breed uitgesmeerd in de media. Dat juist Nys en niemand anders dat doet tekent zijn persoonlijkheid. En de oprechte bezorgdheid over het wel en wee van zijn sport, over de toekomst van een discipline die zich dat soort uitwassen niet kan veroorloven.
Het veldrijden heeft al langer nood aan een nieuwe wind. De meeste crossen dit jaar waren voorspelbaar, met Sven Nys en Niels Albert in de verwachte hoofdrol en met af en toe een ander scenario. Soms was er een prik van Kevin Pauwels of een bevlieging van Klaas Vantornout, maar dat is heel weinig om zich een hele winter aan op te warmen. Ook al waren er zondag in Diegem tegen de 20.000 toeschouwers. En ook al zal je op Nieuwjaarsdag in Baal over de koppen kunnen lopen. Om wellicht te kijken naar een nieuw Vlaams onderonsje met hooguit de Tsjech Zdenek Stybar als stoorzender.
De schreeuw om internationalisering van deze besloten discipline weerklinkt al langer. Zoals vroeger toen vooral Zwitsers, Nederlanders en Duitsers stevig weerwerk boden. En er in Zwitserland tal van topcrossen geprogrammeerd stonden, met omlopen die een heel ander profiel hadden dan deze in België. Het niveau leek toen hoger te liggen, de seizoenen waren zwaarder.
Het belette Roland Liboton niet om ooit eens 32 van de 33 crossen waaraan hij deelnam te winnen. Eén keer werd hij tweede. In een gulle bui schonk hij de zege aan zijn Italiaanse ploegmaat Vito Di Tano.
Straks wordt het WK veldrijden in Amerika gereden. Veel meer dan een historisch tussendoortje, een kunstmatige poging naar mondialisering, wordt die cross niet. Gevraagd zijn buitenlandse vedetten met lef en charisma. Het is niet nieuw om dat vast te stellen, maar wel frustrerend dat die bloedtransfusie er niet komt. Onder meer omdat de lokroep van de weg te groot om zich op een nevendiscipline te storten. Zo dreigt de beslotenheid met het jaar groter te worden. En de aantrekkingskracht op termijn te verminderen. Zeker als Sven Nys uit de arena stapt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier