Berekend

Straks neemt Bruno Tobback de fakkel over van Caroline Gennez. Maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat er bij de SP.A veel zal veranderen.

Caroline Gennez maakt dezer dagen een opgeluchte indruk. Dat komt wellicht doordat ze halfweg september als SP.A-voorzitster wordt opgevolgd door Bruno Tobback, de enige kandidaat. Ja, ze moet straks nog even de communautaire problemen zien op te lossen met de andere regeringsonderhandelaars, maar dat is klein bier in vergelijking met het leiden van de Socialistische Partij Anders. Na vier jaar wroeten, uitglijden en kogels ontwijken, is haar werk af. De partijorganisatie is keurig op orde, de verjonging is doorgevoerd en ze heeft haar politieke testament af.

Veel heeft haar opvolger dus niet meer te doen. Hij moet alleen nieuw personeel zoeken voor het hoofdkwartier aan de Grasmarkt, waar de Gennezgetrouwen de afgelopen weken hun biezen hebben gepakt, en en passant ook nog een paar duizend extra kiezers lokken. Want alle goede bedoelingen en borstklopperij ten spijt: de SP.A kan alleen uit haar as herrijzen als ze weer vooruitgaat. Bij echte verkiezingen.

Maar dan zullen de socialisten toch eerst een déclic moeten maken. Jarenlang horen we nu al dat het niet aan hen ligt. Het socialisme heeft overal in Europa de wind tegen en zij kunnen er ook niet aan doen dat er bij ons alleen nog over communautaire toestanden wordt gebakkeleid. Ze geloven blijkbaar nog altijd wat Steve Stevaert jaren geleden al zei: ‘Vlaanderen zit vol socialisten, alleen beseffen ze het zelf nog niet.’

Wel, laten we ons eens aan een gedurfde stelling wagen: misschien ligt het niet aan de intelligentie van al die Vlamingen dat ze niet inzien dat ze in wezen SP.A-stemmers zijn maar ligt dat aan de SP.A zelf. Er zou bijvoorbeeld iets kunnen schorten aan de geloofwaardigheid van die partij. Doordat hun boodschap pakweg niet meer uit hun hart of buik lijkt te komen. Dat is wellicht ook wat de Gentse burgemeester Daniël Termont bedoelt als hij voor meer links populisme pleit. ‘De laatste jaren heeft de SP.A gerekend voor ze iets zei’, schreef hij afgelopen week in een open brief. ‘Als we dit zeggen, gaat dat groepje kiezers dat misschien niet leuk vinden.’

De socialisten zijn, kortom, te berekenend geworden. Misschien hebben ze wel gelijk en is er niet zo veel mis met hun boodschap, maar de manier waarop ze die verkondigen blijft niet langer aan de ribben kleven. De plannen van de socialistische partij lijken niet meer ingegeven door verontwaardiging. Sommige socialisten geven zelfs de indruk dat ze het zelf allemaal zo erg niet meer vinden.

En voorlopig ziet het er niet naar uit dat dit onder de nieuwe voorzitter zal veranderen. Bruno Tobbacks keuze voor de Limburgse Joke Quintens als kandidaat-ondervoorzitter was bijvoorbeeld op zijn minst al een berekende keuze, want in de SP.A moet je de machtige Limburgse lobby mee hebben als je iets te zeggen wilt hebben. Daarnaast blijkt uit zijn intentieverklaring dat ook hij grootscheeps op de middenklasse, die het grootste aantal stemmen kan leveren, wil blijven inzetten. Maar goed, de man heeft zijn bureau nog niet eens ingericht en krijgt dus het voordeel van de twijfel. Uiteindelijk zegt hij ook dat zijn partij minder technocratisch moet worden en meer moet zeggen waar het op staat. Maar ook dat zou hij beter wat krachtiger zeggen. Alsof hij het meent. Met opgestoken vuist bijvoorbeeld.

Ann Peuteman