‘Het is logisch dat voetballers tijdens hun vrij korte carrière zo veel mogelijk proberen te verdienen,’ vindt François Colin, ‘maar moeten we aanvaarden dat de amateurclubs, de basis van het voetbal, moeten opdraaien voor hun hebzucht?’
Het voetbal heeft altijd een warm hart gehad. Al in de 19e eeuw organiseerde Celtic in Glasgow gaarkeukens voor de arme Ierse immigranten. In de 21e eeuw is een club zonder ‘community’-werking ondenkbaar in het West-Europese voetbal.
Het duurde heel lang voor het idee ingang vond bij de hoge heren van de Pro League. Toen in 2008, naar aanleiding van de Belgisch-Nederlandse WK-kandidatuur, een project werd voorgesteld om in een aantal Afrikaanse landen kinderen via het voetbal naar de schoolbanken te lokken en aangegeven werd dat ook onze clubs daar beter van konden worden, luidde de reactie van een van de directieleden: ‘En hoe zou dat kunnen?’
Het resultaat was desondanks dat er sindsdien jaarlijks een kerstactie wordt georganiseerd, in eerste instantie voor ‘SOS Kinderdorpen’ en de vorige jaren voor de ‘Damiaanactie’. Zowat iedere club steunt intussen ook een aantal sociale projecten in eigen land.
Beter laat dan nooit. De Belgische voetbalbond was nochtans een voorloper op dit gebied. Dit jaar wordt het 30-jarige bestaan gevierd van de ‘Acción Diablos Rojos de Bélgica’ (Actie Rode Duivels van België). Beter bekend als ‘Casa Hogar‘, een tehuis voor straatkinderen in het Mexicaanse Toluca.
Het idee ontstond tijdens het WK van 1986 in Mexico, toen toenmalig delegatieleider Michel D’Hooghe, Erik Gerets en Jan Ceulemans in de buurt van hun hotel een wandeling maakten en voortdurend geconfronteerd werden met zwerfkinderen. Zij wilden de knappe prestaties van de Rode Duivels op het WK in de verf zetten met een initiatief voor de plaatselijke straatjochies. De Rode Duivels besloten een deel van hun winstpremies daarvoor ter beschikking te stellen. Op deze manier vonden al zo’n 500 kinderen een thuis in de ‘Casa Hogar’, die met Hugo Broos als eerste ambassadeur zijn vierde decennium ingaat.
Hebzucht is niet alleen bij politici, maar ook bij voetballers kwalijk
Opvallend is dat de huidige generatie Rode Duivels niets te maken heeft met de ‘Casa Hogar’. Veel jongens zijn echt wel sociaal betrokken en hebben vaak een eigen ‘foundation’, maar het zou hen sieren als ze een bijdrage zouden leveren aan het schitterende werk van hun voorgangers. De internationals uit de jaren tachtig verdienden, vergeleken met de huidige bedragen, peanuts, maar waren desondanks bereid daar een deel van af te staan voor het goede doel.
Waarmee we bij de huidige problematiek rond de premies van de Rode Duivels verzeilen. Eden Hazard en co verdienden 350.000 euro aan Euro 2016 om af te gaan in de kwartfinales. De Fransen moesten het met honderdduizend euro minder stellen, ondanks hun finaleplaats.
De premies van de Rode Duivels waren door de bank genomen het dubbele van grote voetballanden als Spanje, Italië of Duitsland. Knap onderhandeld, kan je zeggen, maar toch vooral het bewijs dat er bij de bond een paar idioten aan de knoppen zaten. Tot overmaat van ramp lopen die afspraken door tot na het WK 2018.
De nieuwe bondsleiding zit dan ook met een gigantisch probleem opgezadeld. De premies moeten omlaag of de bond komt weer in de rode cijfers terecht. De spelers, of in veel gevallen helaas hun makelaars, staan voor een simpele keuze: inbinden of op Euro 2020 nagenoeg voor niets voetballen.
De verhalen dat wie niet akkoord gaat met lagere vergoedingen dreigt uit de selectie geknikkerd te worden, slaan nergens op. Maar het is verbijsterend dat jongens die een paar honderdduizend euro per week verdienen bij hun club, niet kunnen begrijpen dat de KBVB niet in staat is het dubbele te betalen van de bonden uit de vijf grote voetballanden.
Aan de Rode Duivels om te bewijzen dat ze geen geldwolven zijn
Het is logisch dat voetballers tijdens hun vrij korte carrière zo veel mogelijk proberen te verdienen, maar mogen we van hen niet verwachten dat ze een bescheiden bijdrage leveren aan het levenswerk van hun voorgangers en moeten we aanvaarden dat de amateurclubs, de basis van het voetbal, moeten opdraaien voor hun hebzucht? Waarom misgunnen we politici iedere euro die ze bijverdienen en vinden we dat voetballers zich als geldwolven mogen gedragen? Aan de Rode Duivels te bewijzen dat ze dat niet zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
