Rik Van Cauwelaert

Overzomerd

Rik Van Cauwelaert Rik Van Cauwelaert is directeur van Knack.

De herfinanciering van Brussel die Elio Di Rupo voorstaat, slaat feitelijk nergens op.

De politieke rentree komt er dit jaar wat vroeger aan. Op 5 september hervat het parlement de werkzaamheden. Deze week blaast Elio Di Rupo verzamelen voor de regeringsonderhandelaars. De formateur wilde eerste nog wat bilaterale ontmoetingen afwerken. Maar kijk, het heet dat men zich in de vorstelijke omgeving zorgen maakt over de wat nonchalante, om niet te zeggen slome aanpak van de formateur.

Elio Di Rupo heeft de CD&V kunnen loswrikken van de N-VA van Bart De Wever en naar de onderhandelingstafel gebracht. Dat succesje bracht hem meteen in vakantiestemming. Maar de andere onderhandelaars krijgen stilaan in de gaten dat de Vlaamse christendemocraten eigenlijk het onderhandelingsterrein kunnen beheersen. Zonder de CD&V komt er immers geen regering, want bijlange geen meerderheid aan Vlaamse kant. Voor de Open VLD, die bij de vorige federale verkiezing al fors verloor aan de N-VA, is deelnemen aan een coalitie zonder de CD&V suicidair.

De andere, vooral Franstalige partijen klampen zich momenteel vast aan de overtuiging dat de CD&V, als gevolg van de financiële crisis en de angst voor de kredietbeoordelaars, de formatiepoging van Di Rupo niet zal opblazen. Maar Beke gaf de avond van 21 juli al te kennen dat hij ook bereid is aan de kant te blijven en een regering met zeven partijen vanuit de oppositie te steunen mocht zij hervormingen uitwerken die de Vlaamse christendemocraten kunnen onderschrijven. Die koele mededeling zorgde overigens meteen voor enige onrust bij de rest van het gezelschap.

Onderling vertrouwen is zeker niet het cement dat de onderhandelende partijen bijeenhoudt. Als ze al niet intern verdeeld zijn. Zelfs Elio Di Rupo moet binnen zijn PS voortdurend het evenwicht zien te bewaren tussen zijn Waalse en Brusselse baronieën. Vooral de Waalse regionalisten krijgen het stilaan op hun heupen van het gewicht dat de Brusselaars in de onderhandelingen toegemeten krijgen.

De liberalen, zowel de Franstalige als de Vlaamse, zijn gewoon verdeeld. Bij de CD&V weten ze niet met welke MR er dient gepraat: die van Charles Michel of die van Didier Reynders. Bij de Open VLD raakt voorzitter Alexander De Croo stilaan geïsoleerd en staat de wat oudere garde te trappelen om zo snel mogelijk opnieuw ministeriële kabinetten in te nemen. En dat tegen gelijk welke prijs, ook al staat het fiscale luik van de formateursnota van Di Rupo haaks op alles wat de Vlaamse liberalen voorstaan.

De CD&V kan, als ze dat durft, gebruik maken van haar centrale positie in de onderhandelingen om de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde te laten verlopen volgens de lijnen die werden uitgezet door voorzitter Wouter Beke. Waarbij niet alleen de bestuurlijke hervorming van het Hoofdstedelijk Gewest wordt afgedwongen maar ook de financiering van Brussel opnieuw tegen het licht wordt gehouden. De herfinanciering van Brussel die Elio Di Rupo voorstaat, slaat feitelijk nergens op. Op geen enkel moment kan de PS-voorzitter aantonen waar de Brusselaars al dat geld – jaarlijks 586 miljoen euro – voor nodig hebben.

Ook voor de sanering van de overheidsfinanciën, het werkgelegenheidsbeleid en de fiscaliteit komt de nota van Elio Di Rupo neer op een voortzetting van het federale beleid zoals dat de afgelopen jaren is gevoerd. Met als absurde hoogtepunt de vaststelling, vorige week gemaakt door het Instituut voor Duurzame Ontwikkeling, dat twee derde van de 270.000 banen die tussen 2005 en 2011 werden gecreëerd werd gesubsidieerd. Zelfs de altijd bedachtzame professor Jozef Pacolet (K.U.Leuven) spreekt van ‘een riskante verhouding’. Bovendien levert de overheid hiermee zelf het bewijs dat de lasten op arbeid veel te hoog zijn.

Specialisten van de Kluwer-nieuwsbrief Fiscale Actualiteit gingen met de roskam door de nota van Elio Di Rupo. Zij kwamen tot de vaststelling dat tal van maatregelen die door Di Rupo worden voorgesteld neerkomen op een dubbele en zelfs driedubbele belasting. De fiscalisten bevestigen bovendien wat na een eerste lectuur ervan al duidelijk werd: dat met deze nota elke wezenlijke hervorming uitblijft en dat er geen sprake is van een verlaging van de lasten op arbeid, laat staan van een vergroening van de fiscaliteit.

Blijkbaar was de nota van Elio Di Rupo er niet alleen op gericht Bart De Wever aan de kant te krijgen maar ook om te overzomeren. Een basis om er een doortastend beleid mee te voeren is de nota-Di Rupo in geen geval. De regering die op basis van deze nota wordt gevormd zal in elk geval de aandacht trekken van de kredietbeoordelaars.

Rik Van Cauwelaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content