Sommige slakken geven licht af om aanvallers af te schrikken.
Slakken zitten in een huisje. Als ze dus signalen afgeven, moeten ze ervoor zorgen dat die door de beschermende huls heen kunnen dringen, anders hebben ze geen effect. Vooral voor lichtsignalen kan dat een probleem zijn.
De in het gerenommeerde oceanografisch instituut van het Amerikaanse San Diego werkende Belgische bioloog Dimitri Deheyn heeft met een collega in het vakblad Proceedings of the Royal Society B een analyse gepubliceerd van de manier waarop de schelp van een zeeslak het licht verspreidt dat zijn bewoner maakt. Wanneer de slak in contact komt met een potentieel gevaar (zoals een onderzoeker die met een hamertje op haar schelp trommelt), gaat ze op welbepaalde plaatsen van haar lichaam een speciaal blauwgroen licht produceren. Bioluminescentie heet dat proces in het wetenschappelijk jargon. Dat moet in dit geval dienen om aanvallers af te schrikken.
De schelp van de slak is zo gebouwd dat ze het blauwgroene licht over het grootste deel van haar oppervlak verspreidt, waardoor het effect ervan groter wordt. De efficiëntie van de lichtverspreiding is groter dan die van apparaten die mensen voor dat doel ontwikkeld hebben.
