Vorig jaar stapte actrice Elena Peeters van Antwerpen naar Rome. Over die tocht maakte zij de monoloog ELENA, te zien tijdens de Mechelsepleinfeesten. ‘Wat ik vertel, haal ik uit echte levenservaringen, niet uit Shakespeare.’
Waarom wilde u per se een wandeltocht ondernemen?
ELENA PEETERS: Ik verlangde er al jaren naar. Mijn meter maakte voor de vzw Oikoten wandelingen naar Santiago de Compostela. Ze deed dat telkens met een jongere die in een gesloten instelling verbleef. Het doel was duidelijk: als de jongere de wandeling afmaakte, werd hij ontslagen uit de instelling. Ooit las ik mijn nieuwjaarsbrief voor haar voor tijdens een feest om haar thuiskomst te vieren. Dat was natuurlijk geweldig. Van dan af werd mijn drang om op een podium te staan alleen maar sterker. Toen ik in 2010 meedeed aan het toelatingsexamen voor het conservatorium van Antwerpen, werd ik tot mijn verbazing aangenomen. Heel fijn natuurlijk, maar ik bleef constant worstelen met de vraag waarom ik nu precies op een podium moest staan. Ik wist niet vanwaar die noodzaak kwam.
Die worsteling leidde tot de wandeling naar Rome?
PEETERS: Ja. Toen ik nadacht over mijn afstudeerproject, wist ik niet waarover ik het zou hebben. Het enige wat ik echt wilde, was een voettocht maken. Niet naar Santiago de Compostela; die route is veel te druk. Ik wilde de eenzaamheid, de traagheid en de stilte opzoeken. Dus volgde ik voor een stuk de Via Francigena naar Rome. Ik raad het iedereen aan: je leert de goedheid van de mens zien. Ik belde aan bij wildvreemde mensen en vroeg of ik bij hen mocht logeren. Ik werd er altijd warm onthaald. En overdag leerde ik mezelf erg goed kennen. Al zwijgend.
Werd u door die stilte een beter mens?
PEETERS: Absoluut. We zijn bang geworden voor de stilte. We zitten godganse dagen voor een scherm meningen en waarheden te verkondigen. De waarheid van vandaag is de leugen van morgen, want dan is er alweer een nieuwe waarheid. Moeten we constant oordelen hebben over alles en iedereen? Toen ik door de glooiende landschappen van Toscane trok, voelde ik me een met alles. Ik begreep de wereld beter door uit de samenleving te stappen. Wat een gevoel. Het zou ieders leven zoveel beter maken als we die wereld als een eenheid zouden zien – los van landsgrenzen, religie, politieke overtuigingen of huidskleur. En als we elkaar wat meer zouden vertrouwen.
Hoe beïnvloedde die tocht u als kunstenaar?
PEETERS: Ik weet nu dat ik schoonheid en liefde wil delen, in een sober decor en op een eenvoudige, toegankelijke manier. Mijn solo wordt geboekt door allerlei instanties: van cultuurcentra en vrouwenverenigingen tot de Boerenbond en het Davidsfonds. En tijdens de Mechelsepleinfeesten speel ik in een achterafzaaltje voor de buurtbewoners. Die mix is mijn mix. En wat ik vertel, haal ik uit echte levenservaringen, niet uit verhalen van Shakespeare of andere klassieke theaterauteurs. Voorlopig toch niet. Daarom wil ik ook audiodocumentaires maken en werk ik tussendoor in een feestzaal. Of ik net als mijn meter wandelingen met probleemjongeren zal maken, betwijfel ik. Jongeren begeleiden tijdens een wandeltocht is mijn sterkte niet. Maar door mijn verhalen wil ik ze wel prikkelen om zo’n tocht te maken. Mijn moeder werkt met mensen met een beperking. Dat is een prachtig beroep, maar aan mij is dat niet besteed. Ik wil er liever een stuk over maken om anderen te tonen hoe mooi dat beroep is, en hoe we mensen met een beperking als een van ons moeten zien. Dat is mijn missie.
ELENA is te zien tijdens de Mechelsepleinfeesten op 25 en 26 juni, en in HETPALEIS op 13 en 14 november 2015. Info: www.destudio.be, www.elenapeeters.be
Els Van Steenberghe
