Jeugdig Elan, foto’s van Titus Simoens

Titus Simoens (°1985) is jong maar is op weg om een plaats te hebben tussen de beloftevolle reportage- en documentaire fotografen. Hij reisde naar Roemenië en de USA en bracht ontroerende en boeiende beelden mee die sterk afwijken van wat anderen daar maakten. Zijn kracht is dat hij zich inleeft in de onderwerpen, er over nadenkt en pas dan zijn camera aan het werk zet.

Het gaat goed met de fotografie in België zowel in het zuiden als in het noorden. De Academies voor Schone Kunsten en de Hogescholen leveren jaarlijks karrenvrachten afgestudeerde fotografen in spe af die een discutabele toekomst tegemoet gaan. Het is in die specialiteit niet anders dan in andere studierichtingen, alleen de besten kunnen hopen op enig succes en/of emplooi. In het commerciële circuit is de markt oververzadigd en gelden strenge professionele eisen. De vrije fotografie, zeg maar de zuiver artistieke weg, is lang en hobbelig. De galeries die occasioneel fotografie tonen en zij die zich erin gespecialiseerd hebben kiezen liever voor gevestigde waarden of voor buitenlandse kunstenaars die betere verkoopkansen bieden. Rest de reportagefotografie met opdrachten voor kranten, magazines en gespecialiseerde tijdschriften. Maar dat vergt van de fotografen investeringen in materiaal en verplaatsingen waarvoor gespaard dient te worden. Kortom, net afgestudeerde fotografen hebben het niet gemakkelijk en uitzonderingen zijn de regel niet.

Toch zijn er talenten die opvallen en één voorbeeld is de jonge Titus Simoens die in 1985 in Gent geboren werd en in Deinze opgroeide. Hij studeerde af aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen met een fotoreportage/documentaire “Close to Romania” als eindwerk. Bij een groepstentoonstelling in de lokettenzaal van het Vlaams Parlement “Screenworlds” figureerde hij ermee tussen de belangrijkste hedendaagse Belgische fotografen en voor de Canvascollectie werd hij genomineerd, samen met Thomas Delanote, met een reeks gemanipuleerde soloportretten. Simoens beheerst niet uitsluitend zijn vak maar ontpopte zich als een talent. Zijn keuze voor de reportage- en documentaire fotografie was een schot in de roos want in de variëteit van onderwerpen kon hij tot nu toe bewijzen dat hij zin heeft voor compositie, synthese en kleurgevoeligheid.

Hij behoort nu al tot de groep van jongeren waar men niet meer aan voorbij kan kijken. Elk onderwerp dat hij aansnijdt diept hij uit en zoekt daarbij naar de essentie. Hij manipuleert zijn digitale foto’s, naar eigen zeggen, niet of nauwelijks want hij steunt op zijn technische kennis. Zowel voor zijn reportage- en documentaire foto’s brengt hij geruime tijd ter plaatse door, leeft zich in het milieu in, neemt de tijd om rond te kijken en ondertussen concipieert hij de foto’s die hij wil maken. Daarom zijn de beelden uit Roemenië en Texas zo accuraat en intens. Eerst kon men denken dat “Close to Romania” een lucky shot was geweest maar de andere reportages spreken dat tegen.

Hij is een volbloed fotograaf. In zijn documentaire over de cowboys lagen wel enkele valkuilen maar dat neemt niet weg dat de reeks in haar geheel, samen met o.a. beelden van de Antwerpse Sinksenfoor of van Parijs, een duidelijke persoonlijke visie vertolken. Het is jammer dat zijn jongste tentoonstelling die bredere waaier van onderwerpen niet uitplooit. We zien wel de Canvasreeks met het portret van een jonge man die met wisselende haardracht en -kledij variërende figuren uitbeeldt maar andere fragmentreeksen hadden het beeld van de fotograaf completer gemaakt.

Ludo Bekkers

Tentoonstelling : “See moon a rising” , Deinze, Museum van Deinze en de Leiestreek, nog tot 12 juni.