DI x 24 x 08

Het is deze zomer stil geweest in de Beierse Alpen. Geen gekweel uit de kelen van minimaal zes De Wevers, dat scheelt in geluidsoverlast. En in muzikaliteit. Niet op vakantie mogen gaan dit jaar maar wel een halve dag naar de Efteling, de kindjes De Wever mogen niet klagen.

Het leven van een staatsman is niet altijd gemakkelijk. Bart De Wever redt het land en leidt in dezelfde beweging de Vlamingen naar de onafhankelijkheid waarnaar ze al streven sinds 1302. Is sinds de val van de regering onafgebroken aan het werk, twintig uur op vierentwintig en zeven dagen op zeven. Bijna letterlijk gestorven aan de onderhandelingstafel. En als dank voor al die onverdroten en belangeloze inzet wordt hij in de media door tal van experts bestempeld als een deerniswekkende vader en als levende, zij het niet lang meer, antireclame voor de volksgezondheid.

Nu zijn politici van nature gruwelijke egoïsten. Alles draait om hen. Hun hele gezin, zo ze al niet vergeten dat ze er een hebben, moet in hun dienst staan en zich schikken naar hun agenda en naar elk van hun grillen. Als ze toevallig toch een keer thuis zijn, maken ze daarvan gebruik om al hun nukken en frustraties op hun huisgenoten uit te werken. En pas op als er toch twee dagen vakantie af kunnen, dan nodigen ze Het Laatste Nieuws nog uit, of sinds kort ook De Standaard, want als er iets is wat ze niet kunnen missen, dan is het de aandacht van de media waarover ze zo vaak zuchten. En het áller-ergste, echt het onverdraaglijkste van alles, komt de dag waarop ze hun functie verliezen. Dan hebben ze nog het lef om te verklaren dat ze wat meer tijd aan partner en kinderen gaan besteden. Alsof die daar dan nog om vragen. Krijgen ze ook nog de depressie van vader- of moeder-politicus op hun dak.

Politici, in hun verwaandheid en zelfingenomenheid, menen in alle oprechtheid dat de wereld rond hun navel draait. Ze doen ook niets om de privacy van hun gezinsleden te bewaren. Wel integendeel, ze pakken ermee uit zo veel en zo vaak als het hen nuttig lijkt. Ook in dat domein is de familie De Wever in korte tijd, en jammer genoeg, de primus inter pares geworden. Zijn huis, zijn auto, zijn kleer- en koelkast, zijn frituur… Alles wordt lang en breed en met foto’s in de kranten geëtaleerd. Wekenlang heeft Veerle Hegge, mevrouw De Wever, via een dagelijkse post-it in Het Laatste Nieuws iedereen laten meeleven met de schrijnende smart van haarzelf en haar kinderen, en dan komt Humo en interviewt over vijf bladzijden ‘de vrouw achter Bart De Wever’: een zekere Liesbeth Homans.

Hebt u ook een gezin? Kunt u zich indenken dat uw partner u via de krant smeekt om niet te vergeten dat een van de kinderen jarig is? Of meldt dat er één ziek is geworden? Of ‘in haar broek heeft gedaan’? Of vraagt wanneer hij eens bij papa mag gaan logeren, in de waan verkerend dat de echtscheiding al een feit is? U bent vader, u slaat nietsvermoedend Dag Allemaal open, en u leest daar zwart op wit hoe uw kinderen zich afvragen waarom hun mama met zo’n dikke vent getrouwd is. Wat doet u dan? Drie mogelijkheden: of zelfmoord, of echtscheiding plus onterving van die onbeleefde schobbejakken, of in tranen om vergiffenis smeken en proberen thuis opnieuw een plaatsje te bemachtigen. Meer opties zijn er toch niet? Jawel, Bart De Wever heeft er een vierde gevonden: koketteert er nog wat mee en gaat gewoon verder zoals hij bezig was. De plicht roept.

De eerste deskundige die het niet langer kon aanzien was Kathleen Van Brempt. Noemde De Wever een onwaardige vader. Kathleen kan daarover oordelen, want ze werd zelf een paar jaar geleden door De Morgen beschuldigd van het prostitueren van haar pasgeboren baby. Dat was nadat ze er voor politieke doeleinden mee had geposeerd in De Standaard Magazine.

Dé slechtste vader van het land is natuurlijk Wilfried Martens, toevallig ook politicus. Die vertelde niet eens ’s morgens aan zijn kinderen dat hij ’s middags zou trouwen. Met tante Miet dan nog, de grootste sloor aller tijden. Bij De Wever was het huwelijk ook wel op een diefje, snel-snel tussen twee vergaderingen in op een zaterdagmiddag, maar zijn kinderen werden tenminste nog mee naar de kerk gesleurd. Die van Martens hebben het blijde nieuws via de radio vernomen. Dat is toch nooit vertoond, zoiets? En de kinderrechtencommissaris maar slapen.

Martens getuigde ook zonder de minste schroom op televisie hoe hij destijds zijn dochter had verplicht haar moeder te vertellen dat hij van haar zou scheiden. En hoe hij in Brussel verder bleef vergaderen toen zijn zoon in Spanje een zwaar ongeluk had gehad. In De Standaard weerlegde hij vorige week wel dat hij niet meer omkijkt naar die zoon, die sinds dat ongeluk in een instelling verblijft: ‘Wat is dat nu? We bezoeken hem om de veertien dagen. En hij is altijd blij mij te zien.’

Zo iemand is hors catégorie, maar volgens Van Brempt is De Wever zeker nummer twee. In haar spoor ging zich opeens een peloton van de meest diverse specialisten met het geval-De Wever bezighouden. Met zijn psychische zowel als met zijn fysieke constellatie. En de diagnoses waren huiveringwekkend. Cardiologen voorspelden een spoedige dichtslibbing van alle aders en het stilvallen van de hartkleppen. Pulmonologen vonden het een wonder dat zijn longen in al dat vet nog konden functioneren, maar dat dit zonder oedeem zou kunnen, was uitgesloten. Een oftalmoloog was zeker dat door een teveel aan suiker volledige blindheid een kwestie van weken was. Een uroloog zag prostaatzwellingen, een oncoloog vermoedde op zijn minst een drietal tumoren, een dermatoloog weidde uit over het nefaste effect van deegwaren op huidporiën, een nefroloog schatte het aantal nu al aanwezige nierstenen op zes, en een hepatoloog besloot zuchtend dat hem geen remedies bekend waren tegen de foie gras in de buik van De Wever.

Dat was de voorwacht. Zij werden gevolgd door een bonte stoet van reumatologen, stomatologen, pedologen, radiologen, audio-logen, virologen, bacteriologen, cranologen, frenologen, neurologen, dentologen, pathologen, farmacologen, gastrologen, entomologen, enzymologen, seksuologen en ornithologen. Hierna gaven Sonja Kimpen en Jeff Hoeybergs hun indrukken. En allen waren ze het over één zaak roerend eens: deze patiënt haalt het einde van het jaar niet. Zal zelf sneller gesplitst zijn dan Brussel-Halle-Vilvoorde.

De Wever heeft één troost: hij heeft alvast Michel Montignac overleefd. Daar mogen ze er in ’t Draakske eentje op drinken.

VR x 27 x 08

Hilde Crevits wil ons wegennet fatsoeneren. Een gepast initiatief. Geen beter symbool voor het Vlaanderen van vandaag dan de E313. Heeft de IJzertoren als Vlaams Memoriaal verdrongen. Ook de E313 ligt er, maar in tegenstelling tot zijn voorganger ligt hij er niet goed. Vol putten, scheuren, spleten, reten, builen, barsten, kloven. En hij is niet de enige. Crevits wil dat veranderen, maar het probleem is dat de remedie de kwaal alleen maar verergert.

Je kunt in dit land nu echt nergens meer door. Nergens. Elke weg, van de breedste autostrade tot het nietigste steegje, is opgebroken. Elk gemeentebestuur leeft in de overtuiging dat het de gemeente slecht bestuurt als er geen infrastructuurwerken worden uitgevoerd. En wat de Vlaamse Administratie voor Wegen en Verkeer allemaal uitspookt, is voer voor het Internationaal Strafhof. Vergeten we de nutsbedrijven niet, die alle pas herstelde wegen een maand later opnieuw opengooien om een buis te steken of een kabel te trekken, zonder dat er blijkbaar één instantie is die dat kan verhinderen of op zijn minst coördineren.

Wij zijn zo vrij een bescheiden raad te formuleren: verbied wegenbouwbedrijven om een tweede opdracht aan te nemen zolang de eerste niet volledig is afgewerkt. Wat zie je nu? Die bedrijven proberen voor hun eigen welzijn en winst zoveel mogelijk bestellingen binnen te harken, waarbij vanzelfsprekend de rode loper wordt uitgerold voor onze trouwe makkers corruptie en vriendjespolitiek. Wegenbouwfirma’s nemen honderd werken tegelijk aan, en op elk ervan zetten ze drie werklieden. Dat betekent honderd wegen gedurende maanden, zo niet jaren, buiten gebruik. In plaats van één werk aan te nemen, één weg op te breken, en daar driehonderd werklieden op te zetten. Het zal dan wel wat sneller klaar zijn zeker, met veel minder hinder?

Beter is nog om al die asfalt- en betonbedrijven te nationaliseren. De liberalisering in Europa, in ons land door de socialisten in een stroomversnelling gebracht, heeft al onnoemelijk veel leed en schade toegebracht. Zeker, er zijn taken waarvoor we de overheid niet nodig hebben, zoals het uitbaten van een radio- en televisiestation. Maar er zijn er ook waarvoor we de overheid wel nodig hebben, en wegenbouw is het voorbeeld bij uitstek.

Een privéfirma die een weg aanlegt, heeft er namelijk alle belang bij dat die na twee jaar kapotgereden is: dan mogen ze opnieuw aan de slag en blijft hun handel draaien. Wie een straat oplevert die zich over vijftig jaar nog in perfecte staat bevindt, graaft zijn eigen graf. Idem voor wegmarkeringen. U brengt strepen en pijlen op het asfalt aan? Zorg ervoor dat ze na een jaar niet meer zichtbaar zijn en u mag opnieuw incasseren.

Nu een tweede tip, de belangrijkste: blijf godverdomme met uw poten van alle straten die er nog wel degelijk bij liggen. De Haachtsesteenweg! Geen ergerniswekkender, geen aanstootgevender, geen harder tegen de borst stuitend, geen meer bloed onder de nagels vandaan pestend voorbeeld dan de Haachtsesteenweg. Loopt van in Haacht, waar hij Provinciesteenweg heet, door Boortmeerbeek, Kampenhout, Steenokkerzeel, Melsbroek, Machelen, Diegem, Haren, Evere en Schaarbeek tot in het centrum van Brussel. De langste straat van het land, in Schaarbeek lopen de huisnummers tot boven de honderdduizend.

Uw dienaar neemt die route meer dan vijfentwintig jaar en in al die tijd is ze niet één enkele keer volledig berijdbaar geweest. Niet één enkele keer, altijd wel ergens werken, altijd files. Wij kennen alle sluipwegen, door de velden van Perk aan de ene kant en door die van Relst en Berg aan de andere, maar ook daar zijn constant alle zijstraten en parallelwegen afgesloten.

Twee jaar geleden was, wonder boven wonder, het traject van aan het sas van Kampenhout tot in Diegem volledig klaar. De automobilisten geloofden hun ogen nauwelijks maar eensklaps liep het verkeer prima, de laatste vlotte toegangsweg naar Brussel. Kon natuurlijk niet. Bij het Vlaams Gewest konden ze zoiets niet over hun kant laten gaan. De Administratie van Bruggen en Wegen, de burgerlijke tak van Al-Qaeda, kwam in crisisberaad bijeen.

Hebben ze hem toch weer opengegooid zeker. Twee jaar geleden al. Niet omdat er iets mis was, nee voor een busstrook! Groot protest van de hele regio, handelaars naar de rechtbank want die bussen rijden bijna door hun winkel… Niets opgeleverd, het moest en het zou. Het gevolg is desastreus. Met de Haachtsesteenweg zijn we de fase van overheidsgeknoei voorbij, we zijn aanbeland in het stadium van de overheidscriminaliteit.

De weg, tot twee jaar geleden mooi rechtdoor, krinkelt en winkelt nu alle kanten uit. Hier hebben ze links een gat gegraven, daar rechts. Her gaan we over een parkeerterrein, der door de tuinen van een paar bewoners. Op de ene plaats wordt een middenberm aangelegd, op de andere is er één weggehaald. Alle zijstraten en kruispunten zijn geblokkeerd. Nieuwe en steevast slecht afgestelde verkeerslichten zorgen voor tientallen minuten en vele honderden meters extra fileleed. Een oerwoud van verkeerspalen en -borden. De wegmarkeringen komen recht uit het atelier van Picasso, wie zo stom zou zijn ze te volgen, kan met zijn auto naar de sloop. Op de ene strook schieten bussen rechts voorbij, honderd meter verder denderen ze ineens aan de linkerkant, soms rijden ze in het midden. De wereldkampioen rally verongelukt op de Haachtsesteenweg.

Vorige week zijn ze er nog in geslaagd om op het kruispunt naar Perk, waar het van twee naar vier rijstroken gaat en de files normaal gezien oplossen, het rechtse rijvak open te leggen. Een vol uur gedaan over zeven kilometer, en dan nog buiten het spitsuur en in de vakantie. Twee kilometer verder kom je aan het kruispunt met de Luchthavenlaan: voor wat daar gebeurt, zijn geen woorden meer. En o ja, aan het sas van Kampenhout hebben ze voor alle zekerheid ook de drukke as van Leuven naar Mechelen afgesloten. Stapelgek word je ervan.

Niets tegen aparte rijstroken voor bussen of taxi’s, maar als daarvoor een weg die na vijfentwintig jaar ellende eindelijk min of meer af was wéér voor twee of drie jaar onberijdbaar wordt, dan spreken we over regelrechte terreur. Over het treiteren van bewoners, handelaars en passanten. Over het verspillen van onnoemelijk veel overheidsgeld.

Wij zijn er zeker van dat ieder van u in zijn eigen streek soortgelijke toestanden kent. Wie stopt die maffia van wegenbouwers en hun politieke vazallen?

door Koen Meulenaere

Over één ding waren alle specialisten het eens: Bart De Wever zal zelf sneller gesplitst zijn dan B-H-V.