Joost Devriesere

‘KV Kortrijk: rood-wit van schaamte’

Joost Devriesere Auteur en journalist bij Knack Focus en Knack

0 punten op 24, een vaudeville aan de zijlijn en een thuisnederlaag tegen aartsrivaal Zulte Waregem: nee, behalve financieel gaat het niet bijster goed met KV Kortrijk. ‘Wat haalt een nieuwe voetbaltempel uit als de oude na elke wanprestatie steeds minder gevuld raakt’, vraagt Knack Focus-journalist en KVK-supporter Joost Devriesere zich af.

Een ’trainer’ die tijdens de wedstrijd geen aanwijzingen mag geven omdat hij niet over het vereiste diploma beschikt. Een veredelde ballenraper – wél met trainersdiploma – die voor de camera de lachwekkendste voetbalclichés afraffelt maar verder niets in de melk te brokkelen heeft. Een veel te brede spelerskern die het moet stellen zonder physical coach. Een keeperstrainer zonder ervaring. Een voorzitter die fans op Twitter blokkeert – of de ‘reply’- en ‘block’-knoppen knullig met elkaar verwart, dat kan ook. En als pièce de résistance: een ongeziene 0 op 24, het verdiende loon voor lamentabel voetbal zonder systeem, zonder overgave.

Het zou een pittig verhaal uit de Moldavische derde voetbalklasse kunnen zijn, maar jammer genoeg speelt het drama zich af in en om het Guldensporenstadion, de ooit zo gevreesde thuisbasis van KV Kortrijk.

Wat haalt een nieuwe voetbaltempel uit als de oude na elke wanprestatie steeds minder gevuld raakt

Geen enkele ploeg, groot of klein, zakte de voorbije seizoenen met een gerust hart af naar de Leiestad, plaats van menige veldslag in heden en verleden. De oude staantribune boven de spelerstunnel, waar een paar duizend supporters schouder aan schouder hun team vocaal ondersteunden, boezemde tegenstanders angst in. Ook het elftal bleek een taaie noot om te kraken. Onder drie verschillende trainers – Georges Leekens, Hein Vanhaezebrouck en Yves Vanderhaeghe – schopten de Kerels het evenveel keer tot in de Play-off 1. Niet slecht voor een provincieclubje met een bescheiden budget.

Vandaag is het angstwekkend stil op de ooit zo rumoerige tribunes, en slagen de spelers er niet in om twee goede passes na elkaar te geven. Het wonderlijke weireldploegsje avant la lettre is zelfs geen schim van zichzelf meer. De autodidact Karim Belhocine, die zich afhankelijk van de weersomstandigheden als ’trainer’, ’technisch directeur’ of ‘zwijgende man op de bank’ laat aanspreken, erfde van voorganger Johan Walem geen swingende maar wel een prima verdedigende ploeg.

Van die ijzersterke defensie schiet vandaag niets meer over: Zarko Tomasevic en Adam Marusic verkasten naar financial fair play-kampioen KV Oostende, Maxime Chanot naar New York City. Sterkhouder Benoit Poulain had vorige winter al eieren voor zijn geld gekozen, en pakte een paar maanden later de titel met Club Brugge. Traditioneel is er bij de Veekaa veel transferactiviteit, maar de kwalitatieve aderlating was ongezien.

Soms met meer geluk dan kunde kwam de ploeg de seizoensstart goed door, maar in december liep het mis. Een opstootje tussen de ’trainer’ en Stijn De Smet, flankspelers met sehnsucht en faalangst (de ondertussen vertrokken Métanire en de wegkwijnende Portugees Joãozinho) en een pak ‘Vlaamse jongens’ die maar niet begrepen waarom Franse momentvoetballers wekelijks hun plaats afpakken: in de spelersgroep was de malaise compleet, en dat vertaalde zich naar het veld.

Ook de als heilanden aangekondigde nieuwkomers blijven onder niveau. De Zuid-Afrikaans/Nederlandse spits Lars Veldwijk, tijdens de zomer bij Nottingham Forest weggeplukt, lijkt naast de nieuwe liefde van zijn leven vooral de plaatselijke McDonald’s te hebben ontdekt. In de altijd felbevochten derby tegen Zulte Waregem was het spel zo ondermaats en het systeem zo onbestaande dat menigeen in de ogen van Hannes Van der Bruggen heimwee naar de bank van de Ghelamco Arena ontwaarde.

En dan is er nog de terugkeer van publiekslieveling Teddy Chevalier, die twee seizoenen geleden met de Kroaat Ivan Santini een te duchten aanvalsduo vormde, maar na de match tegen zijn ex-club vooral uitblonk in zelfoverschatting.

Zó zorgwekkend is de sportieve situatie aan de Groeningekouter, dat iedereen lijkt te zijn vergeten dat KV Kortrijk al twee seizoenen in handen is van Vincent Tan, een wat schimmige Maleisische ondernemer met grillen. Waanzinnige beloftes hebben Tan en zijn rechterhand Ken Choo, in tegenstelling tot pakweg Lierse-eigenaar Maged Samy, nooit gemaakt, maar zelfs de minst positief ingestelde supporter had wel een zekere return verwacht.

Een paar vermetelen zien zelfs een terugkeer van Georges Leekens zitten. Dan weet je genoeg

Die lijkt er binnenkort te komen in de vorm van bakstenen – een nieuw stadion -, maar op sportief en beleidsmatig vlak laten de mediaschuwe Maleisiërs de club vrijwel aan zijn lot over. En wat ben je met een nieuwe voetbaltempel met 15.000 plaatsen als de oude na elke wanprestatie steeds minder gevuld raakt?

Voor het KVK-publiek, dat zich tijdens mindere periodes doorgaans heel lankmoedig en vergevingsgezind opstelt, is de emmer der vernederingen stilaan vol. Aan de toog en online wordt geschreeuwd om een echte trainer, en het liefst een goede. Frank Vercauteren, Peter Maes. Een paar vermetelen zien zelfs een terugkeer van Georges Leekens zitten. Dan weet je genoeg.

Voor de rest alleen maar goed nieuws bij de Kerels. Voorzitter Joseph Allijns motiveerde de fans door te melden dat er nog maar drie punten nodig zijn om een degradatie af te wenden, en algemeen manager Matthias Leterme pakt elke maand uit met de uitstekende financiën van de club. Dat de supporters, die fanatieke overdrijvers, ondertussen rood-wit aanlopen van schaamte, lijkt in die optiek maar een detail.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content