Recht van antwoord van een (tussen)generatie

Uw generatie heeft er weinig van terechtgebracht, mijnheer Albers.

Beste Frank Albers,

Ik las vorige week uw column (‘Normaal’) met de nodige aandacht. U stelde daarin de opstandigheid van de jeugd in vraag. Of beter, het ontbreken ervan. De jeugd is volgens u namelijk ontstellend braaf, of erger nog, angstwekkend normaal! U, een prille vijftiger, maakt zich zorgen over de tieners van vandaag. U speurt op straat naar spandoeken en u vindt er geen. Dat stemt u tot nadenken.

Ik wil u daarin graag vergezellen, in dat nadenken. Toegegeven, ik ben zelf een prille dertiger, een lid van de tussengeneratie dus, die in de jaren negentig nog wel eens de straat optrok tegen een atoomproef in de Stille Zuidzee maar, tussen ons gezegd en gezwegen, dat was eerder een uitvlucht om naar het grote Brussel af te reizen en ons vanaf ’s middags lazarus te hijsen. Of ons luidkeels protest die kernproeven uiteindelijk heeft voorkomen, kan ik mij jammer genoeg niet meer herinneren.

Niettemin voel ik mij geroepen om de jongeren in deze te verdedigen want, geef toe, het is nogal gemakkelijk om uit te varen tegen pubers in een blad dat geen lezers heeft onder de dertig jaar. (ik ben pas sinds vorig jaar geabonneerd – u ziet, er is nog hoop)
U haalt herinneringen op aan de tijd toen u als een puisterige reactionair door het leven schreed. Ho ho ho, u verbrandde posters van Coca Cola! De jeugd van vandaag háckt de website van Coca-Cola, mijnheer. Oké goed, u treft geen schuld. Had u toen breedband gehad, u had wellicht hetzelfde gedaan. Elke generatie roeit nu eenmaal met de riemen enzovoort…

We denken verder. U bekent niet zonder trots dat u de naam Mao in uw schoolbanken kerfde. Mao? MAO?!! Volgens Wikipedia is die man verantwoordelijk voor miljoenen doden?! Nee, nee, nee, dat is oneerlijk, ik speel vals. U was toen nog niet online. U kon het niet weten.

Maar het blijft wel een interessante gedachte, natuurlijk. Welke verlichte geesten dient onze jeugd te verafgoden? Kagame? Aung San Suu Kyi? Bono? Rik Torfs?

Ja, laten we daar eens over nadenken. Rolmodellen. Wie zijn dan wel de voorbeelden die wij dienen te volgen? Welke naakte aap inspireert ons tot grootse daden? In de binnenlandse politiek is dat, eh… nee, wacht… in de buitenlandse politiek is dat eh…of, nu ja, sport dan maar. Kim Clijsters! En Tom Boonen vóór hij coke snoof. En onze Belgische basketbalploeg heeft zich geplaatst voor het EK! Laat dat een voorbeeld zijn. Let maar op hoeveel keer de naam Eddy Casteels zal opduiken in ’s lands schoolbanken. Ik zeg het u.

Neen, ernstig nu. We zoeken het dichter bij huis. Mama en papa. Ja, laten we daar eens over nadenken, over de veertigers en de vijftigers, de hoeders van onze kroost, zij die onze microgolfkost kopen en de kuisvrouw betalen. Hier is een idee. Stap eender welke klas binnen, in eender welke Belgische school, en vraag welke leerling ’s avonds tot rust komt in een klassiek gezin: mama, papa, broer of zus? Ik zal het u zeggen: weinig. Eenoudergezinnen, stiefvaders, halfzussen… Dat is de realiteit waarin vele pubers zich bevinden. Zich emotioneel staande houden in een uit zijn voegen barstende wereld. Dat houdt hen bezig. Tel daarbij de maandelijkse facturen voor internet, telefoon en andere fashion items die hen worden opgedrongen via de schreeuwerige marketingcultuur die wordt bedacht op directieniveau, (Wat zou daar trouwens de gemiddelde leeftijd zijn: 50 of zo?) en u zal zien dat de puber wel betere dingen te doen heeft dan te gaan protesteren tegen of voor de financieringswet. Altijd bereikbaar moeten zijn. Dat alleen al is een dagtaak.

Erst kommt das Fressen, dann die Moral? Eerst onze I-Pod en dan het kabaal!

Betogen? Een Bruine Mars rond het aartsbisdom Brussel, misschien? Waar staat u dan wel met uw betogingen? Tot welke glorieuze maatschappij heeft uw non-conformistisch gedrag dan wel geleid? Uw generatie heeft de wereld van vandaag geschapen, mijnheer Albers. Open uw raam en kijk naar buiten. Smell the air. Uw generatie heeft er weinig van terechtgebracht, mijnheer. (enkel voor dat magische internet krijgt u een natte duim)
Elders in uw weekblad vroeg de beroemde denker Fukuyama zich af: ‘Zullen we nog steeds tieners bewonderen wanneer we drie keer ouder zijn dan zij?’ Op www.mediakritiek.be lees ik dat u intussen drie keer ouder bent dan een zestienjarige. Bewondert u nog steeds tieners, mijnheer Albers? Wees eerlijk.

Hoogst eigenaardig vond ik ook uw gevolgtrekking uit een fragment in De School van Lukaku. Een allochtoon meisje zei daarin: ‘Wij willen normaal zijn.’ Voor u een argument om dat pubermeisje, nee, de hele school, de hele jeugd! – af te serveren. Oh neen, onze pubers willen normaal zijn! Vreemd. Het enige wat ik daaruit afleid is dat het meisje in kwestie zich dus ab-normaal voelt, en dat is verontrustend. Zij voelt zich niet thuis in ons land, niet als jongeling, en evenmin als kleurling. En hoe komt dat? Wie is daar dan verantwoordelijk voor? Voelt u mij komen? Jaaaa, natuurlijk, het zijn onze beleidsmakers die het laten afweten, niet de jeugd. Zij, de Ferre Grignards van vroeger die nu gemandateerd zijn om onze maatschappij tot een leefbaar geheel te modelleren, zij zouden beter eerst eens in eigen boezem kijken.

Ik maak een afspraak. In 2030 of 2040, wanneer we met onze CO2-neutrale karretjes door een kraaknette lucht zoeven, zitten we nog eens samen om na te denken. Hou in tussentijd maar op met dat gekanker op de jeugd. Ter bescherming van uzelf, uiteraard. Straks komen we nog voor uw deur betogen.

Tim Van Steendam bracht in 2010 het boek Door het oog van de naald – verslag van een hallucinante trip door de wereld van junks en daklozen uit. Hij is 31 jaar.