Ronald Janssen: ‘Het was te gruwelijk om waar te zijn’

Ronald Janssen legde vrijdag bij zijn verhoor heel verwarrende verklaringen af net als tijdens het hele onderzoek. ‘Dergelijke feiten kan je niet bekennen. Je ontkent dat de hele tijd voor jezelf!’

De beschuldigde gaf antwoord op de vragen van voorzitter Michel Jordens en begon regelmatig te huilen. Janssen lijkt echter nog steeds niet volledig te beseffen welke feiten hij heeft gepleegd. “Ik heb die dingen weggestopt in mezelf”, verklaarde hij. “Niet omdat het niets betekent, maar het was te gruwelijk om waar te zijn.”

Vergeten
De beschuldigde was de moord op Annick Van Uytsel naar eigen zeggen vergeten. “Pas tijdens de huiszoeking tijdens het onderzoek naar de moord op Kevin en Shana viel het me weer te binnen dat ik iets met de moord op Annick te maken moest hebben. Als de politie twee dagen na die moord aan mijn deur had gestaan, had ik die waarschijnlijk bekend, maar intussen had ik alles weggestopt.”

Hoe kan je dergelijke feiten vergeten, wilde de voorzitter weten. “Dat gaat terug tot in mijn jeugd”, antwoordde Janssen. “Ik kon de werkelijkheid thuis niet aan, en daarom veranderde ik die heel de tijd voor mezelf.”

Toen de herinneringen hem tijdens de ondervragingen weer te binnen vielen, vroeg Janssen bijstand van een psychiater. “Ik heb duizend keer uitgeroepen: ‘Ik doe zo’n dingen niet!’. Ik kreeg het gevoel dat ik twee persoonlijkheden had, hoewel ik daar zelf niet in geloof. Ik probeer niet ontoerekeningsvatbaar te zijn.”

Papa onschuldig
Volgens de beschuldigde is hij niet op een beredeneerde manier tot bekentenissen overgegaan. “Dat was gevoelsmatig. Ik wou ook niet dat mijn kinderen dachten dat papa onschuldig in de gevangenis zat.”

Na de eerste bekentenis gaf Janssen aan de speurders allerlei feiten toe, ook zaken die achteraf niet waar bleken. “Ik geloofde mezelf ook niet meer. Ik had geen antwoorden, maar moest antwoorden hebben. Ik dacht dat de psychiater mij daarbij kon helpen, maar dat is niet gebeurd. Die man zat erbij en keek ernaar.”

“Te dronken om seks te hebben”
Over Annick Van Uytsel zegt Janssen dat hij nooit seks gehad heeft met haar. “Ik was veel te dronken.” Hij zegt ook dat het niet waar is dat hij haar in de struiken zou hebben gekneveld en naar zijn huis ontvoerde. “Dat is onmogelijk, gezien mijn rugpijn toen.”

“Ik ben Annick die nacht tegengekomen toen ze te voet was, met de fiets aan de hand”, verklaarde de beschuldigde. “Zelf was ik ook te voet. Ik vermoed dat dat op de Ring was.”

Het vervolg ziet Janssen naar eigen zeggen niet meer voor zich, hij weet enkel nog dat Annick “met hem is meegegaan”. “Het was een jaar na de scheiding. In die tijd dronk ik verschrikkelijk veel, maar eigenlijk was ik geen drinker. Daarom denk ik dat er veel van mijn herinneringen weg zijn.”

“Het volgende dat ik zeker weet is dat ik de ochtend daarna in paniek wakker werd, met Annick naast mij in bed.”

Vechtpartij
Op vraag van de voorzitter lichtte Janssen toe dat zij op dat moment niet vastgebonden was en haar slip en beha nog aan had. Of hij het dan niet vreemd vond om wakker te worden naast een onbekend meisje? “Dat is in mijn studententijd zo vaak gebeurd, ‘Hoe heb ik dat geflikt? ‘, dacht ik toen.”

Toen ze beiden wakker waren, is er volgens de beschuldigde een vechtpartij ontstaan. In eerdere ondervragingen verklaarde hij echter dat hij Annick met een handdoek heeft bedekt en haar met een hamer de schedel heeft ingeslagen.

“Dat verhaal met die handdoek in de badkamer was verzonnen”, verklaarde hij vrijdag. “Die hamer slingerde rond op de overloop, omdat ik aan het verbouwen was. Ik heb haar ermee geslagen en vervolgens heb ik haar lichaam naar de badkamer gesleept. Daarna heb ik het hele huis schoongemaakt.”

Zotste bekentenissen
Ook de vierde moord in Büttgenbach blijkt verzonnen. “Ik heb de zotste bekentenissen afgelegd, zoals die bekentenis van de vierde moord in Büttgenbach. Ik moest mezelf zwart maken. Dat moest gewoon. Ik heb de feiten bekend zonder enig bewijs. Wat moet ge nog meer?”

“Ik kon niet accepteren wat ik gedaan had. Toen ik de verklaringen aflegde over Annick, maakte ik een constructie van dingen in mijn leven. Ik moest mijzelf beschuldigen. Ik was lastig op mezelf. Ik moest mezelf kwetsen. Ik moest mezelf straffen”, zo ratelde Janssen verder. De beschuldigde ontpopte zich tot een echte spraakwaterval.

Slapeloosheid In het dossier staat dat Ronald Janssen in de nacht van 27 op 28 april 2007 lag te rillen in zijn bed en dan toch ’s nachts op stap ging en Annick Van Uytsel tegenkwam.

“Ik zal dat eens uitleggen, want het lijkt alsof ik als een Duracellbatterij rondliep. Ik moest om te slapen het middel Trazolan innemen, maar ik geloofde niet in dokters. Dat zat er bij mij ingebakken. Pas na drie slapeloze nachten begon ik Trazolan in te nemen. Ik viel dan als een paal in slaap, maar door de dag was ik emotieloos. Ik functioneerde als een robot. Tegen de avond liep dat andersom. Dan kan het zijn dat ge in uw bed ligt te rillen van zenuwachtigheid”, aldus Janssen.

Spijt

De ondervraging werd afgesloten met de traditionele vraag naar spijt. “Zeggen dat het me spijt is gewoon veel te makkelijk”, antwoordde de beschuldigde. “Het feit dat ik bekend heb, is voor mij veel meer waard.”

“Je hebt drie mensen gedood, ben je daarmee bezig in de gevangenis? “, wou de voorzitter van het hof weten. “Natuurlijk”, antwoordde Janssen. “Ik zit vol zelfverwijt. Waarom kon ik toch niet gewoon praten als ik zo gespannen was? Ik heb alles te veel opgekropt, ook de relatie met mijn ex.”

Toen de voorzitter wou weten of hij al over de feiten heeft gepraat met zijn ex-vriendin of zijn kinderen, werd het Janssen opnieuw te machtig. “Ik heb hen de details niet verteld, dat kan ik gewoon niet. Mijn kinderen zijn daar ook te klein voor.”

De woorden ‘het spijt me’ wil de beschuldigde niet uitspreken. “Die woorden zijn niet genoeg. Voor mij zegt dat niets, alsof je op iemands voet hebt getrapt, dan zeg je dat ook. Tegen de nabestaanden zeggen dat het me spijt is gewoon in hun gezicht spuwen.”

“Ik heb veel mensen ziek gemaakt”, besloot Janssen. “Ik heb veel mensen gekwetst, dat ontgaat me niet.” (Belga/TE)