‘Una noche magica/a magical night’ noemde Rafael Nadal het, om twee uur ’s nachts. Na een ruim vier uur durende strijd waarin hij tegen eeuwige rivaal Novak Djokovic weer aan het langste eind had getrokken. Waarom was dat een ‘verrassing’, op zijn Roland Garros? Een analyse.
Hij had een korte, manke voorbereiding achter de rug. Na een stressfractuur aan de rib, opgelopen in de finale van Indian Wells, en twee vroegtijdige uitschakelingen in de graveltoernooien van Madrid (in de kwartfinales tegen de Spaanse wonderboy Carlos Alcaraz) en Rome (in de zestiende finales tegen Denis Shapovalov).
Hij had naar eigen zeggen weer veel last van zijn chronische voetblessure en zou aan elke match op Roland Garros beginnen alsof het zijn allerlaatste zou zijn.
Hij had in de vierde ronde een vijfsetter van ruim vier uur uitgevochten tegen de jonge Canadees Felix Auger-Aliassime. En zou dat kunnen bekopen tegen een frissere Novak Djokovic, die op een drafje zijn vierde match had afgewerkt, en 22 sets op rij (inclusief een dominante toernooizege in Rome) niet had verloren.
Hij moest tegen zijn zin een avondmatch afwerken, bij dalende temperaturen en een hogere vochtigheidsgraad, waardoor hij de topspin van zijn verwoestende lassoforehand minder zou kunnen uitspelen. (Al blijkt uit statistieken dat Nadal bij gelijk welke weeromstandigheden altijd even dominant is geweest).
Geen favoriet
Ondanks zijn staat van dienst op Roland Garros (dértien titels) was het niettemin niet onlogisch dat veel analisten Novak Djokovic naar voren schoven als dé favoriet voor het 59e duel tussen de Serviër en de Spanjaard – de allereerste keer in de tennisgeschiedenis dat twee spelers die meer dan 1000 ATP-matchen hebben gewonnen het tegen elkaar opnamen.
Toch gebeurde het omgekeerde wat velen hadden verwacht: Nadal maakte een verschroeiende start, speelde Djokovic, ondanks enkele zeer lange games, bijwijlen van het terrein met subliem tennis.
De aangekondigde kroniek van zijn latere zege, want in de 101 matchen op Roland Garros waarin de dertienvoudige titelhouder de eerste set had gewonnen, had hij immers ook… 100 keer de hele partij naar zich toegetrokken.
De enige nederlaag? Tegen Djokovic in de halve finale vorig jaar…
Niveau opkrikken
Deze keer liet Nadal het niet zo ver komen. Hoewel de Serviër – als even grote guerrero als Rafa – daarna terugvocht, met winst in de tweede set, met een 5-2 voorsprong en twee setpunten in de vierde set, krikte de Mallorcaan telkens weer zijn niveau op tijdens de beslissende momenten.
Op gravel, en zeker tegen Djokovic, beschikt hij immers altijd over die extra versnelling. ‘Tegen Novak kan je maar op één manier spelen: op je best van de eerste tot de laatste bal’, zei hij achteraf niet toevallig.
Dat de omstandigheden en de voorbereiding niet in zijn voordeel waren, had Nadal al lang uit zijn hoofd gebannen. Ook omdat hij er, zelfs op Roland Garros, in geslaagd was om de druk bij ’s werelds nummer één te leggen.
De Spanjaard maakte zichzelf ook wijs dat hij ondanks alles moest genieten. Van zijn misschien wel laatste duel met Nole. Van zijn misschien wel laatste match op zijn geliefde Court Philippe-Chatrier – alsof zijn voet het elk moment kon begeven.
Aanpassingsvermogen
Het is dan ook een van Nadals grootste kwaliteiten: als een kameleon zich aan elke situatie aanpassen en van elke situatie het beste maken. Zoals hij de laatste jaren ook heeft leren omgaan met zijn meer en meer tegenstribbelend, bijna 36 jaar oude lichaam.
Het fysieke monster van weleer, dat zijn tegenstanders overklaste op power en snelheid, is immers niet meer. Zijn uithoudingsvermogen om matchen van vier uur te doorstaan blijft wel op peil en zijn forehand is vaak nog even verwoestend, maar evenzeer teert Rafa op zijn aangescherpte (tweede) opslag, op zijn (voorheen onderschat) tactisch inzicht, op meer afwisseling in zijn slagen, inclusief dropshots en volleys.
Zo triomfeerde Nadal against all odds op een schandelijk laat tijdstip (1.15 uur). Ter wille van het Amazon-tv-geld begon zo voor het eerst een match op Roland Garros in de ene maand (mei) om te eindigen in de volgende (juni).
Een ‘magische nacht’ met nog een andere primeur voor de Spanjaard: een zege tegen de titelverdediger op Roland Garros, een duel dat hij nog nooit had moeten uitvechten, gezien zijn dertien titels.
Zo heeft ook niemand de Spanjaard al twee keer op rij verslagen aan de Porte d’Auteuil. Ook Djokovic niet, de enige speler die Nadal wel meer dan éénmaal tot een duel van meer dan vier uur kon dwingen op Roland Garros: drie (ook in 2011 en 2013) van de slechts zes marathonpartijen die de Koning van het Gravel er ooit heeft moeten afwerken, naast die tegen Felix Auger-Aliassime in de vierde ronde.
Het zegt alles over Nadals dominantie op la terre batue, al zeventien jaar lang.
22e grandslamtitel?
Hoewel Rafael Nadal gefocust blijft – ‘Dit was pas de kwartfinale, ik heb nog niets bereikt’ – lijkt de weg naar een veertiende titel op Roland Garros nu open te liggen. Zijn tegenstander in de halve finale, Alexander Zverev, klopte in zijn kwartfinale weliswaar wonderboy Carlos Alcaraz, maar de Duitser won tegen Nadal slechts één van de vijf onderlinge duels op gravel, en nooit op Roland Garros.
Ook in de andere tabelhelft lijkt niemand over de wapens te beschikken om Rafa van een 22e grandslamkroon te kunnen houden, twéé meer dan Djokovic en Federer – een achterstand die zeker de Zwitser niet meer zal overbruggen.
Van dat grandslamrecord, en de status als GOAT, de Grootste aller Tijden, ligt Nadal nochtans niet wakker: ‘Ik geef er weinig om, het is geen obsessie. We hebben alle drie onze dromen bereikt’, zei hij diep in de Parijse nacht tegen de pers. Nadat hij op het terrein het Franse publiek met een veelvuldige ‘merci’ had bedankt voor de vocale steun, zichtbaar geëmotioneerd.
Want dat is wat hem het meest drijft, meer dan het winnen op zich: door te vechten mensen inspireren en doen dromen.
Hopelijk nog meerdere jaren.
Als zijn voet het toelaat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
