Voor het eerst in elf jaar wist AC Milan dit weekend nog eens kampioen van Italië te worden. Het was een lange tocht met enkele miscasts, een afdaling naar de hel en tenslotte een onverwachte wederopstanding. Een reis door de tijd, in de voetsporen van de Rossoneri.
Onder de meeste Milanfans wordt 25 februari 2012 vaak als het kantelpunt gezien. De regerende kampioen en leider in het klassement ontving toen het Juventus van Antonio Conte in het eigen San Siro. Het spel van de Bianconeri zit vol leven en wordt geleid door een Andrea Pirlo die in de vorm van zijn leven zit nadat hij Milan eerder de rug had gekeerd en tegen zijn ex-club laat zien dat het een grote fout maakte door hem te laten gaan. Milan wist als eerste te scoren via Antonio Nocerino, gevolgd door een tweede treffer van Sulley Muntari. Maar de scheidsrechter keurde die niet goed. Hij had namelijk niet gezien dat de bal al over de lijn was vooraleer Gianluigi Buffon hem nog probeerde te weren. De score bleef staan op 1-0 en eindigde uiteindelijk in een puntendeling, waardoor Juventus op één punt blijft van de leider uit Milaan.
De Rossoneri, die in de kwartfinale van de Champions League werd weggevaagd door Barelona, liet uiteindelijk nog enkele belangrijke punten liggen waardoor Juventus met zijn eerste van negen opeenvolgende titels ging lopen. In diezelfde periode verviel Milan echter in een moeras.
Zlatan en Silva
Een paar weken later was het zelfs een oude bekende van het huis die de fatale klap toebracht. Leonardo, de architect van dat Milan met onder meer de transfers van Kaká en Alexandre Pato, verliet het Milanese huis voor een verblijf bij PSG als technisch directeur. Het was ook in die rol dat de Braziliaanse ex-manager Milan van zijn twee grootste sterren ontnam: Thiago Silva en Zlatan Ibrahimovic. Het was een pijnlijke steek die Leonardo uitdeelde aan zijn ex-club, want bij eigenaar Silvio Berlusconi werd het stilaan zonneklaar dat zijn club de nieuwe financiële wereld in het voetbal niet meer kon volgen.
De club slaagde er ook niet in om zijn sterspelers van het vorige decennium waardig te vervangen met namen als Giampaolo Pazzini, Giacomo Bonaventura of Alessandro Matri. Alle hoop wordt op de schouders gelegd van de jonge Mario Balotelli. Het werd geen geslaagde tactiek met een achtste plaats in 2014 en zelfs een tiende een jaar later, waarbij de club zelfs dichter bij een degradatieplaats eindigde dan bij de tweede plek. Het lukte Il Diavolo dus niet meer om uit de hel te ontsnappen.
‘Ik heb bij het slechtste Milan uit de geschiedenis gespeeld’, bekende zelfs Carlos Bacca, in de zomer van 2015 nog voor 33 miljoen euro overgenomen door de Rossoneri, op de Colombiaanse radio. In zijn zoektocht naar een waardige overnemer voor de club, werd Berlusconi in de jaren nadien niet geholpen door zijn ploeg die het bijna onmogelijk maakte om Milan op een goeie manier in de etalage te zetten. Filippo Inzaghi, Sinisa Mihajlovic en Vincenzo Montella passeerden allemaal de revue op de Milanese bank, die een ware schietstoel werd. De zevende plaats, en dus een ticket voor Europa, is in 2017 dan ook niet meer dan een schrale troostprijs voor Milan.
Dure levensstijl
De volgende zomer beloofde echter heel wat zonniger te worden. Een nieuwe Chinese baas, Li Yonghong, deed enorme investeringen om de pracht van de rood-zwarte reus te herstellen. De transferperiode in de zomer overschreed met gemak de grens van honderd miljoen, met centrale verdediger Leonardo Bonucci als grote nieuwe man, maar ook André Silva, Hakan Calhanoglu, Lucas Biglia, Matteo Musacchio en Ricardo Rodriguez. Vijf jaar later staat echter geen enkele van deze ‘grote’ namen op het podium van het titelfeest.
Om deze nieuwe levensstijl te onderhouden, werd kwalificatie voor de Champions League als essentieel beschouwd om te blijven voldoen aan de Financial Fair Playregels van de UEFA. Maar de club kwam daar niet eens in de buurt, want het eindigde in het seizoen 2017/18 pas op een zesde plaats, op acht punten van de Champions Leagueplekken, ondanks de terugkeer van clublegende Gennaro Gattuso op de bank.
De nieuwe overname, nu door het Amerikaanse investeringsfonds Elliott Management, en de terugkeer van Leonardo en zijn Braziliaanse connecties (Lucas Paqueta werd in januari 2019 voor bijna 40 miljoen euro gekocht) waren niet genoeg om een ??op drift geraakt Milanees schip weer recht te trekken. De Rossoneri beëindigen nog twee seizoenen onder de grens van de 70 punten, wat al sinds 2013 niet meer werd gehaald.
Nieuw team bouwen in de achtergrond
Ondertussen veranderde er wel al heel wat in de schaduwen. Nieuw boegbeeld van het sportproject, legende Paolo Maldini, werd ondersteund door het hoofd van de Franse rekrutering Geoffrey Moncada, aangekondigd als de architect van het kampioenenteam van AS Monaco in 2017. Het team dat in het voorjaar van 2022 de titel zal winnen, wordt dan stilaan bijeen verzameld, mercato na mercato: Théo Hernandez en Ismaël Bennacer kwamen aan in 2019, op hetzelfde moment als de youngster van Lille, Rafael Leão. Een jaar later was het de beurt aan Pierre Kalulu om zich in de modehoofdstad te vestigen, voordat Fikayo Tomori en vervolgens Mike Maignan hetzelfde deden in de maanden die volgden.
Vandaag, onder leiding van Stefano Pioli die sinds het midden van het seizoen 2019/20 op de Milanese bank zit, bestiert Leão de rood-zwarte aanval terwijl Kalulu en Tomori de beste verdediging van Italië vormen, goed geholpen door een Maignan die het gratis vertrek van Gianluigi Donnarumma snel deed vergeten. En ook al ziet hij zichzelf nog steeds graag als het boegbeeld van dit project, speelt Zlatan Ibrahimovic alleen een ondersteunende rol in dit Milan, dat vooral schittert door zijn youngsters en zo zijn derde Scudetto sinds 1999 pakte. Met een eindbalans boven de 80 punten. De laatste keer dat dat nog eens gebeurde, was in 2011. Het jaar daarop eindigde Il Diavolo op 80. Zou dat meer zijn geweest als het doelpunt van Muntari was goedgekeurd, op die noodlottige dag in 2012?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
