Peter Colin

Brazilië – België, een voorbeschouwing op de geschiedenis

Peter Colin Jeugdtrainer en recreatief columnist, met een passie voor wereldbekervoetbal.

Peter Colin blikt vooruit naar de clash. ‘Wij, hunkerende Belgen, willen geen schoonheidsprijs of fairplay trofee, wij willen de eliminatie van Neymar en de zijnen, feesten over nachten heen, al spelen wij onze meest schabouwelijke anti-match sinds René Vandereyken.’

2002 Japan Wilmots Prendergast Ronaldo stop de klok. Schrap Prendergast. Houd de adem in. Remember.

Zelden is een cirkel zo rond geweest. Een oude Griekse droom over de perfecte vorm, straks net voor de aftrap gesublimeerd door 11 hechte Duivels. De eerste pennenstreek van de toekomst wordt dan getrokken, het verleden mogelijk herschreven, een trauma vergeten. De pen waarmee Roberto Martinez zijn masterplan ontwerpt mag een vleugje magie én gif bevatten – niet dezelfde pen waaruit zijn tot dusver succesvolle ultra-aanvallende 3-4-3 ontsproot.

Voetballen tegen Brazilianen is een andere sport. De kamikazeact tegen Japan die een Houdini-act werd was misschien wel de ideale manier om een mirakelsfeertje te creëren. En het gaat verder dan België alleen, de magie ligt reeds het hele WK lang op elke Russische straathoek voor het grijpen. Want laat dat duidelijk zijn: op een schaal van 88 jaar interlandvoetbal zou het uitschakelen van Brazilië, meer nog dan Spanje of de USSR, een stunt uit de duizend zijn.

Wij, hunkerende Belgen, willen de eliminatie van Neymar en de zijnen en eerherstel voor 2002.

De formatie hoeft niet per sé overboord, gezien onze ratio centrumverdedigers/flankverdedigers is een driemansdefensie een goede logische vondst van de aimabele Catalaan. Het evenwicht daar net voor dient herbekeken. Martinez heeft de historische plicht zijn principes te verloochenen. Zo zal hij zijn schoonheidsideaal, een bladgouden droom over de perfecte wedstrijd, even moeten inruilen voor rauw realisme, zeg maar cynisme. Het is noodzakelijk dat hij het – weliswaar kleine – surplus aan kwaliteit en tactische geslepenheid bij de tegenstander erkent. Eerst het Goddelijk Geel Gewelf afbreken alvorens zelf een Rode Kathedraal op te richten. Geen nonchalance op zijn Vertonghen’s maar de focus van een Vermaelen. Ruil de lichtvoetigheid van Carrasco eenmalig voor de overgave van Chadli, op wiens drive zelfs Japanners jaloers worden. Schuif De Bruyne door ten koste van super-de-luxe-invaller Mertens en laat Fellaini in een nostalgische vlaag terug de trouwe luitenant van Axel Witsel zijn, het hart van het speelveld mede controlerend, fysiek dominerend. Tijd voor positiespel op hogeschoolniveau. En meer.

Voor één keer is het toegestaan, mag een venijnige overtreding ons typerend beleefd opwachten van de tegenstrever (‘hier, ook jullie mogen zich amuseren’) doorbreken, mag er Uruguyaans gekampeerd worden in de eigen 16, mag er gevloekt en gescheld bij elke halve schwalbe, zolang Lukaku maar die ene magistrale counter in minuut ’80 afrondt en de natie het delirium schenkt.

Wij, hunkerende Belgen, willen geen schoonheidsprijs of fairplay trofee, wij willen de eliminatie van Neymar en de zijnen, feesten over nachten heen, al spelen wij onze meest schabouwelijke anti-match sinds René Vandereyken, of houden we er 2 schorsingen en 3 blessures aan over, wij claimen ons recht op eerherstel voor 2002, eisen bloed zweet en tranen, een nu-of-nooit-over-ons-lijk-mentaliteit.

Vandaag gebeurt het. Dan supporteren wij niet, want supporteren is routine, maar gooien wij onszelf, vanuit het hart, voor een dimensie van vrijheid binnen de vrijheid

Het besef van dit belang lijkt bij Martinez gelukkig aanwezig (‘Rode Duivels, voor deze match zijn jullie geboren’), en wij willen ditzelfde besef bij élke Duivel terugvinden, ook degene die 10 seconden voor aanvang van de strafschoppenreeks invalt, want op 10 seconden beslissen wij wedstrijden, zoals Courtois, vleesgeworden ambitie, het als geen ander beseft.

Op zo’n wereldbeker, in dat anders kil en bevroren Rusland, in dat al te bureaucratisch België, wordt voetbal plots terug het concrete epicentrum van ons bestaan zoals het in onze kindertijden was. Vandaag gebeurt het. Dan supporteren wij niet, want supporteren is routine, maar gooien wij onszelf, vanuit het hart, voor een dimensie van vrijheid binnen de vrijheid.

Jetzt oder nie, maintenant ou jamais, do or die. Uit deze wedstrijd wordt een nieuw soort België geboren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content