Cercle-keeper Paul Nardi maakt zich op voor de derby: ‘We negeren de spelers van Club Brugge’

De derby tussen Club Brugge en Cercle Brugge is de match tussen twee teams die vorig seizoen de titel wonnen. ‘Het wordt een mooi gevecht. Een wedstrijd voor de geschiedenisboeken’, voorspelt Paul Nardi.

Paul Nardi is geboren en getogen in het Franse Vesoul. Veel valt er niet te beleven in het stadje dat ingesloten zit tussen Dijon en Mulhouse. Of toch: het kan geen toeval zijn dat Jacques Brel een van zijn vele hits naar de stad heeft vernoemd. T’as voulu voir Vesoul et on a vu Vesoul. J’ai voulu voir ta soeur et on a vu ta mère, comme toujours. D’ailleurs j’ai horreur de tous les flonflons, de la valse musette et de l’accordéon. ‘De inwoners van Vesoul zijn er trots op dat een legende als Brel een ode heeft gebracht aan de stad’, zegt de doelman van Cercle, die wereldkampioen Thomas Lemar onder zijn beste vrienden telt.

Nardi speelde ook met Anthony Martial, Benjamin Mendy, Corentin Tolisso, Presnel Kimpembe, Adrien Rabiot, Kingsley Coman, Benjamin Pavard, Alphonse Areola, Samuel Umtiti, Nabil Fekir, Florian Thauvin… Allemaal Franse internationals die zich nu op het dak van de voetbalwereld bevinden.

Nardi is een spraakwaterval. Hij spreekt razendsnel, maar hij kan het goed uitleggen. Komend weekend mag hij het met zijn voeten tonen in zijn grote première tegen Club Brugge. ‘Ik had meteen door dat de derby tegen Club Brugge dé match is die iedereen wil spelen’, zegt Nardi.

‘En dit jaar wordt het nog specialer: het is de confrontatie tussen de Belgische landskampioen en de kampioen van 1B. Maar ik heb niet de indruk dat de spelers van Club er wakker van liggen. Het zou mij verbazen als ze echt rekening houden met ons… Laat staan dat ze naar onze wedstrijden kijken. Voor de mensen van Cercle ligt het anders. Van zodra het woord Club Brugge valt, voel je een soort vijandigheid. In de gangen die naar de bureaus leiden, hangen er tal van foto’s en die verwijzen vooral naar de burenstrijd.’

Waaraan merk je dat de match tegen Cercle weinig leeft bij de spelers van Club?

PAUL NARDI: ‘Ik kom regelmatig spelers van Club tegen in het stadion en ik heb niet het gevoel dat ze ermee bezig zijn. Enfin, dat is de perceptie die ik heb. Eigenlijk is er tussen de twee spelersgroepen weinig contact. Wanneer we elkaar tegen het lijf lopen, kijken we elkaar niet eens aan. We negeren elkaar gewoon. Let wel: er is geen vijandigheid tussen de spelers. Als ik een gast van Club mijn richting zie uitkomen, heb ik geen zin om hem een klap te verkopen. Ik bekijk hem niet en hij mij ook niet. Ik kan mij voorstellen dat er bij Club ook goede gasten rondlopen… Het zijn profs en ze zullen er alles aan doen om ons te kloppen. Het wordt dus een mooi gevecht. Ongeacht het resultaat zal deze wedstrijd een plek krijgen in de geschiedenisboeken. En wij willen honderd procent klaar zijn om geschiedenis te schrijven!’

Jullie oefenen dezelfde job uit in dezelfde stad en in hetzelfde stadion. Is het niet absurd dat jullie elkaar niet aankijken en geen woord wisselen?

NARDI: ‘Ik weet het. Ons gedrag is wellicht onnatuurlijk, maar het is nu eenmaal zo. De enige voor wie we een uitzondering maken is de trainer. Als we hem tegenkomen, zullen we hem misschien groeten.’

Is er een derby in Frankrijk waar je een bijzondere herinnering aan overhoudt?

NARDI: ‘Toen ik bij Nancy speelde, ging het er altijd hevig aan toe tegen Metz. De twee supportersclans gingen vaak met elkaar op de vuist. Voor én na de match. Er waren altijd problemen en het ging er echt gemeen aan toe. Zie het maar als een oorlogje. Als speler van Nancy stond een wandeling in Metz niet meteen op mijn prioriteitenlijst…’

Klopt het dat Nancy het keerpunt is in jouw leven?

NARDI: ‘Dat mag je wel zeggen. Ik heb er mijn hele opleiding genoten, mijn eerste wedstrijd gespeeld, ben er genomineerd voor de trofee van beste doelman van de Ligue 2 en werd er door France Football uitgeroepen tot beste speler van de Ligue 2 over het kalenderjaar. Ik weet niet of een doelman die prijs al had gewonnen. Eigenlijk is het allemaal heel snel gegaan. Ik speelde in het begin in de CFA ( vierde klasse, nvdr) voor vijfhonderd man en plots mocht ik thuis voor 15.000 toeschouwers keepen. Nancy is een voetbalstad – zelfs in tweede klasse bleven de mensen komen.’

‘We hadden in die periode ook een geweldige ploeg. Ondanks de degradatie uit de Ligue 1 waren de sterkhouders gebleven. Je had ook Clément Lenglet, nu bij Barcelona, en Ibrahim Amadou die bij Sevilla speelt. Ik was nog heel jong en ik was door iedereen geliefd. Ik was zelfs de chouchou van het publiek. Mijn eerste seizoen was fantastisch – op het eind werd ik op het Tournoi de Toulon gehuldigd tot beste doelman – en aansluitend mocht ik een contract tekenen bij Monaco.’

Bij Monaco krijg je een langdurig contract voor vijf seizoenen, maar je wordt meteen terug aan Nancy verhuurd. Was dat niet de eerste kwak in jouw carrière?

NARDI: ‘Nee, want ik wist van in het begin waar ik aan toe was. Bij Monaco stond op dat moment Danijel Subasic tussen de palen, een van de meubelstukken van de club. Verhuurd worden, was een goed plan voor mij. Maar in het slot heb ik het een beetje verpest door enkele fouten te maken. Daardoor werd ik naar de bank verwezen. Voetbal kan soms wreed zijn…’

‘Een jaar later mocht ik echt aan mijn avontuur bij Monaco beginnen. Ik speelde enkele matchen in de twee bekertornooien en ik mocht zelfs twee keer aantreden in de competitie. Het seizoen daarop kon ik op huurbasis naar Rennes gaan. Eerste doelman Benoît Costil stond op het punt naar Nice of Marseille te vertrekken en ik kreeg de garantie dat ik eerste doelman zou worden. Ik werd goed opgevangen en iedereen gaf mij het gevoel dat ze op mij rekenden. Maar Costil geraakte uiteindelijk niet weg en hij was niet gebleven om op de bank te zitten. Hij was zowat de koning van Rennes. Vanaf dan sloeg de sfeer om. Mensen praatten niet meer met mij en keken niet meer naar mij om. In hun ogen bestond ik niet meer. Dat spelletje heeft zes maanden geduurd, maar kwam keihard aan bij mij.’

‘Tot vandaag neem ik het mezelf kwalijk dat ik die huurovereenkomst heb aanvaard vóór ik de zekerheid had dat de eerste doelman zou vertrekken. Ik ben omgekeerd te werk gegaan. Bij Rennes heb ik dus zes maanden in de kast gezeten. Ik heb in totaal één match gespeeld. In de Ligabeker tegen de toekomstige kampioen Monaco… Het was een soort valkuil: ik kreeg er zeven binnen. En wanneer je er zeven binnenkrijgt tegen je werkgever dan is het normaal dat ze aan jou beginnen te twijfelen. Het was wellicht de ergste dag in mijn carrière. Ik vraag me nog altijd af of Rennes mij niet bewust naar de slachtbank heeft geleid in die match.’

Na een half seizoen bij Rennes werd je doorgesluisd naar Cercle, dat vocht om niet naar het amateurvoetbal te zakken. Monaco en de Ligue 1 waren op dat moment mijlenver van jou verwijderd.

NARDI: ‘Tja… Ik had maar een obsessie: Rennes zo snel mogelijk verlaten. Maar in januari zijn er weinig clubs die een doelman zoeken. Ik mocht dus niet kieskeurig zijn. Toen het bestuur van Monaco mij over Cercle sprak, wist ik uiteraard niet waar ze het over hadden. Het Belgische voetbal interesseerde mij niet per se en ik had nog nooit van Cercle gehoord. Ze vertelden mij dat ze geld zouden investeren in Cercle op voorwaarde dat de club zich kon handhaven. Kort samengevat kwam hun discours hier op neer: ‘Je hebt vier maanden om je opdracht tot een goed einde te brengen.”

‘We speelden de play-downs en in onze eerste thuiswedstrijd verloren we met 0-5 van Lommel. Een drama. Op de voorlaatste speeldag verzekerden we ons alsnog van het behoud door in Lommel te gaan winnen. Voor mij was het belangrijk om het seizoen dat zou volgen te bevestigen in 1B. We speelden uiteindelijk kampioen en het was niet onlogisch dat ik een derde huurovereenkomst aanvaardde om kennis te maken met eerste klasse. Ik had geen zin meer om een fase over te slaan in mijn ontwikkeling. Ik wil stap per stap alle echelons beklimmen.’

‘Ik heb afgezien en vandaag kan ik eindelijk genieten. Ik zou de commentaren moeten herlezen toen ik op het voorstel van Cercle was ingegaan. Ik heb toen ook geaarzeld. Héél lang zelfs. Voor mij was dat een enorme stap achteruit. Er spookte van alles door mijn hoofd: was ik nu echt zo laag gevallen? Maar bij nader inzien was het niet zo’n slecht idee om in alle anonimiteit er weer bovenop proberen te geraken. Dat ik in een vergeetput zou belanden, was niet eens erg. Vraag aan honderd keepers in Frankrijk wat ze verkiezen: nummer twee zijn bij een club in de Ligue 1 of elke week spelen in de Belgische tweede klasse. Van die honderd zullen er minstens 98 in Frankrijk willen blijven.’

‘Per slot van rekening heb ik leuke zaken ontdekt in 1B. De stadions zijn bijvoorbeeld levendig. In Frankrijk heb je toeschouwers, hier zijn het supporters. Bij ons springt iedereen recht bij het minste foutje, zelfs de bomma van 80 jaar. Ik herinner mij ook de sfeer op OH Leuven, Antwerp en Lier. Die was best goed. En Beerschot Wilrijk vond ik ronduit schitterend.’

Na het behalen van de titel in maart heb je je laten gaan. Je zei toen dat sommige mensen jou hadden doodgezwegen.

NARDI: ‘Ik vertelde toen gewoon de waarheid. In Frankrijk was iedereen mij vergeten. Ik behoor nog toe aan Monaco, maar niemand die zich nog iets van mij herinnerde.’

Je liet je toen ook ontvallen dat Cercle een vereniging is met een geschiedenis. Hoe vertaalt zich dat in de praktijk?

NARDI: ‘Alleen al aan de uiterlijke kenmerken van onze supporters. Het is niet minachtend bedoeld, maar je hebt er een pak die over leeftijd zijn. Als symboliek kan dat tellen. En ik zal nooit de speech van de voorzitter vergeten voor de fameuze match van het behoud in Lommel. Hij sprak toen met zijn hart en hij moest zelfs een traantje laten. ‘Deze club bestaat sinds 1899. Als jullie morgen niet winnen dan is het gedaan met Cercle Brugge. Dan zal deze club verdwijnen.’ José Riga had een filmpje gemaakt waarin kinderen ons vertelden dat ze in ons geloofden. Dat was best een pakkend moment.’

Hoe heb jij die dubbele titelmatch tegen Beerschot Wilrijk beleefd? In de heenwedstrijd maakte je een fout die fatale gevolgen kon hebben.

NARDI: ‘Ik was nochtans aan een perfect seizoen bezig… Ik zal niet ontkennen dat het voor mij een belabberde avond was. Ik stopte in die match drie of vier moeilijke ballen, maar bij een onschuldige bal beging ik een blunder waarop die kerel van Beerschot Wilrijk scoort. Had ik die terugspeelpass maar gewoon weggetrapt. Bij het verlaten van het veld zat ik mentaal heel diep. Ik had de carrière van een aantal ploegmaats verbrod. Je speelt niet elke week een promotiematch en ik had de mijne gemist. Maar in de terugwedstrijd stond ik er opnieuw.’

Volgens jouw keeperstrainer beschik je over een ijzeren wil.

NARDI: ‘Ik ben zover geraakt dankzij mijn mentaliteit. Ik heb een hobbelig parcours gekend, ik heb een tijdje zitten sukkelen. Op mijn dertiende werd ik bijna de toegang tot het opleidingscentrum van Nancy ontzegd door mijn lengte. Ik was naar hun mening te klein en dat was voor hen voldoende om mij te beroven van mijn droom. Gelukkig heb ik op korte tijd een paar centimeters gewonnen. Ik heb daarna nog moeizame periodes gekend. Toen ik bij Nancy van publiekslieveling gedegradeerd werd tot bankzitter. Of dat half jaar bij Rennes en de kennismaking met een club die vecht voor zijn toekomst in het profvoetbal. Als je zo’n dingen meemaakt, krijg je vanzelf een sterke spirit.’

Hoop je nog op een plaats als titularis bij Monaco?

NARDI: ‘Het is uiteraard mijn doel om ooit eerste doelman te worden bij Monaco. Na dit seizoen heb ik nog een contract voor een jaar. We zullen we de balans opmaken op het einde van dit seizoen en dan zien we wel verder.’

Shocktherapie met Frankie Vercauteren

‘Ik kreeg er het schijt van.’ Paul Nardi heeft het vertrek van Frankie Vercauteren na de promotie nog niet helemaal verteerd. ‘De dag van de laatste training heeft hij ons verteld dat hij niet tot een akkoord was gekomen met Monaco. Dat was geen leuk moment want we hadden met de tijd een goede relatie opgebouwd. Ik verklap geen geheim als ik zeg dat Vercauteren op communicatief vlak niet de sterkste was. Ik wist dus ook niet wat hij echt over mij dacht. Op een dag heeft hij mij in zijn bureau uitgenodigd en toen had ik het gevoel een andere man voor mij te hebben. Ik was in shock toen hij zei dat ik een steengoede doelman was…’