Ciman: ‘Nog geen moment spijt van vertrek uit België’

Vanavond kan Laurent Ciman zich met Montréal plaatsen voor de finale van de Major League Soccer. Sport/Voetbalmagazine zocht de Rode Duivel op in Canada, waar hij wellicht ook zal blijven na zijn voetbalcarrière.

Tegenwoordig loopt Laurent Ciman met een imposante baard rond. ‘Het is een gewoonte onder hockeyers. Wanneer een team zich plaatst voor de play-offs, scheren ze zich niet meer tot ze eruit liggen. Zolang we kans maken op de titel, doe ik hetzelfde. Nadien zie ik wel of ik ermee doorga dan wel of hij eraf gaat’, vertelt Ciman. In de heenmatch in de halve finale van de Major League Soccer heeft Montréal dan wel met 3-2 gewonnen, maar het gaf wel een riante 3-0-voorsprong uit handen. ‘Montréal-Toronto, dat is Standard-Anderlecht’, zucht hij. Toronto zat helemaal niet in de match, en heeft nu plots weer uitzicht op een finaleplaats als het zich vanavond doorzet in de terugmatch, na een historisch duel tussen twee Canadese halve finalisten.

De MLS zou geen competitie meer zijn voor onbekende spelers en voetballers op hun retour. Klopt dat? ‘Dat is zo’, beweert Ciman. ‘Het was ooit anders, maar de clubs begrijpen nu dat het niet loont om fortuinen te spenderen aan spelers die niets meer waard zijn, die niets bijbrengen op het veld. Ze halen nog sterren, maar enkel als die nog hun niveau kunnen etaleren. Didier Drogba is niet meer de Drogba van in zijn beste dagen bij Chelsea, maar hij maakt ons nog beter. David Villa rent nog als een gek van de eerste tot de laatste minuut. Andrea Pirlo en Kaká tonen ook nog hun klasse bij hun respectieve clubs. Steven Gerrard had het dan weer moeilijk, en Frank Lampard was vaak geblesseerd.’

Beter leven

Met zijn verhuis naar Canada zou hij zich als voetballer begraven, werd voorspeld. Zo ver is het niet gekomen. Ciman: ‘Om eerlijk te zijn: ik wist helemaal niets over de MLS. Ik kende wel een paar namen van clubs – New York Red Bulls, Los Angeles Galaxy… – maar dat was het zowat. Iedereen weet dat ik naar hier ben gekomen voor mijn dochter. Opdat zij hier goed verzorgd zou worden. Het is de vader Ciman die besliste naar Canada te komen, niet de voetballer Ciman. Al de rest was bijkomstig op dat moment. Ik wilde maar één ding: mijn gezin in een betere situatie brengen. Uiteindelijk bleek het op meerdere vlakken een goeie keuze geweest te zijn, zowel op clubverband als met betrekking tot de nationale ploeg. Ik heb dus nog geen moment spijt gehad van mijn vertrek.’

Hij ziet er zich ook na zijn voetbalcarrière blijven: ‘Ik heb hier nog twee jaar contract en ik heb hier een huis gebouwd. Dat betekent dat ik hier nog niet meteen weg ben. Als ik hier ooit wegga, zal het naar een stad zijn die op sportief vlak de moeite waard is en waar mijn dochter een leefomgeving vindt die ze, gezien haar situatie, nodig heeft. Voor alles telt het belang van Nina.’

‘Op lange termijn zie ik me hier wel blijven. Het leven verschilt te veel met dat in België. In Canada staat het gezin, de familie centraal. Welke toekomst hebben mijn zoon en mijn dochter als we terugkeren naar België? Hier hebben ze een toekomst. Ze kunnen opgroeien in een rustige omgeving, niet tussen de straatgevechten. Je moet hier leven om te begrijpen hoe alles rond kinderen op punt staat en op punt wordt gezet. Ze spelen hockey op straat, en de automobilisten die voorbijrijden, vinden dat oké. Als ze dat in België zouden doen, krijgen ze te horen: ‘Hé, uit de weg, zie je niet dat ik eraan kom in mijn auto?’ Hier zie ik kinderen naar school gaan met een boekentas waar alles netjes op zijn plaats zit, met een gevulde boterhammendoos. Als een jongen in België een boterhammendoos mee heeft, lachen ze hem uit.’

(Pierre Danvoye)