Het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie kan niet alleen voor het Engelse maar ook voor ons voetbal verstrekkende gevolgen hebben, zegt François Colin.
In maart 2019 moet de brexit een feit zijn. Het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie kan niet alleen voor het Engelse maar ook voor ons voetbal verstrekkende gevolgen hebben. Het komt erop aan tijdig te anticiperen, maar laat dit nu niet meteen de sterkste troef van de Belgische voetbalwereld zijn.
Over het Kanaal wordt stevig gebikkeld tussen de Premier League en de Football Association (de voetbalbond) over de toekomst van het Engelse voetbal post-brexit. Zodra het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie stapt, eindigt immers het vrij verkeer van werknemers. En dus ook van voetballers.
In Londen wrijft de voetbalbond zich in de handen. Twee derde van de spelers uit de Premier League zijn buitenlanders en komen vooral uit de EU. Als voetballers uit de EU onder hetzelfde statuut zouden vallen als de niet-EU-spelers, komen er meer kansen voor de Engelse jeugd, die vorig jaar Europees kampioen -19 en wereldkampioen -17 en -20 werd.
Het toekennen van een werkvergunning aan Afrikanen of Zuid-Amerikanen is gebaseerd op een puntensysteem dat rekening houdt met de transfersom, het salaris, het aantal interlands en de plaats van het land van een speler op de FIFA-ranking. De 20-jarige Braziliaan Douglas Luiz mocht tot ontsteltenis van Pep Guardiola deze zomer niet naar Manchester City overstappen omdat hij nooit werd opgeroepen voor de Goddelijke Kanaries.
De Premier League wil er niet aan denken dat deze regel ook zou gelden voor jongens uit Europa. Het wil juist nog meer buitenlanders kunnen aantrekken en stelt voor dat een profcontract en een plaats in de kern van 25 basisspelers volstaan om in Engeland te mogen spelen. Als het zover komt, gaan de sluizen pas echt open. Een rampscenario waar kleinere voetballanden niet aan mogen denken. Insiders verwachten dat de bond en de Premier League een compromis zullen sluiten, maar dat het eerder moeilijker dan makkelijker zal worden om over de Atlantische plas te gaan voetballen.
Goed nieuws voor onze clubs. Het wordt dan bijna onmogelijk voor Engelse clubs om talenten van 15, 16 jaar weg te plukken. Jonge spelers zullen langer in eigen land opgeleid worden, enkele jaren in onze competitie kunnen meedraaien en op latere leeftijd – zodra ze er klaar voor zijn – voor meer geld verkocht worden. De jeugdwerking wordt interessanter dan ooit voor clubs en jonge talenten kunnen in een vertrouwde omgeving de stap naar de top zetten.
Minder positief wellicht is dat de vraag naar buitenlandse voetballers vanuit Engeland zal afnemen met als gevolg dat transferbedragen zakken. De Engelse clubs zetten immers dankzij waanzinnige tv-contracten de toon op de transfermarkt. Het grote gevaar van de brexit voor ons voetbal is dat de Engelsen op zoek gaan naar zogenaamde ‘feeder clubs’ (letterlijk: voederclubs), opleidingsclubs in kleinere competities, zoals de Britse pers voorspelt. Man City parkeerde intussen Douglas Luiz bij zusterclub Girona in Spanje.
Geen competitie is zo aantrekkelijk voor de Engelsen als de Jupiler Pro League. Spelers van buiten de EU kunnen hier gestald worden aan een salaris dat minder dan een kwart is van wat bijvoorbeeld in de Nederlandse Eredivisie het minimumloon is en de fiscale voordelen voor clubs liggen voor het rapen. De voetbalbond en de politiek moeten zich daarom wapenen om een invasie te voorkomen van buitenlandse investeerders, die van de Pro League een ‘minor league’ – zoals dat in Amerika heet – dreigen te maken. De Jupiler Pro League mag geen B-competitie en de clubs geen onderafdelingen van de grote clubs worden.
Onze tweede klasse is nu al nagenoeg helemaal in handen van buitenlandse bedrijven en na het Egyptische avontuur van Lierse zijn straks nog meer drama’s in de maak. Op lager niveau verkeert Patro Eisden Maasmechelen, ooit een roemrijke club, en vooral zijn jeugdafdeling in de grootste problemen na de doortocht van een buitenlandse eigenaar. De vzw Patro Eisden blijkt uit twee personen en drie bedrijven op de Maagdeneilanden te bestaan. Willen we dit?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
