De impact van de Rode Duivels in de Premier League

KDB zit stevig op zijn troon, Hazard verwees Batshuayi naar de achtergrond, Lukaku kreeg kritiek en over Kompany is iedereen bezorgd: voor sommige Rode Duivels is het stapeltje cadeaus onder de kerstboom al wat groter dan voor anderen.

Dele Alli had een ravage kunnen aanrichten. In de 68e minuut van de topper van de 18e speeldag in de Premier League plaatst de jonge en extreem getalenteerde middenvelder van Tottenham Hotspur zijn voetzool op de enkel van Kevin De Bruyne. Die plooit, maar breekt niet. Het is een scène die herinnert aan de horrortackle van diezelfde Alli op Brecht Dejaegere, in februari in de 1/16 finales van de Europa League. Twee minuten later gaat KDB door op links, voor Sané langs, en krijgt hij een pass van Gundogan waarna hij Hugo Lloris fusilleert. Die kan de bal alleen verder in het dak van het doel duwen. De Bruynes zesde competitiegoal is de bekroning van een prestatie die op alle vlakken uitzonderlijk is. Want KDB is zonder meer het compleetste wat er rondloopt op de planeet voetbal. Hij zet druk, verdeelt het spel, zoekt de diepte, tackelt, scoort… Alleen kopspel lijkt niet tot zijn repertoire te behoren. Momenteel staat iedereen in bewondering voor zoveel kwaliteiten. Het Etihad Stadium, waar misschien wel het mooiste spektakel van Europa te zien is, zingt ter ere van zijn roodharige halfgod. Bij zoveel spektakel staat men recht op de banken te applaudisseren. Het weer is ijskoud, de sfeer ook eigenlijk, en de mist komt opzetten, maar dat doet allemaal niks af aan de verwennerij die geboden wordt. Alles verloopt precies, exact, en wordt uitgevoerd met een waanzinnige snelheid. Want wat de fans van Manchester City al vanaf het seizoensbegin te zien krijgen, is uitzonderlijk. Sinds de zege tegen buur United in de derby lijkt de competitie al in een beslissende plooi te liggen – de concurrentie kan al felicitatiebrieven beginnen te schrijven.

Blijft de vraag: kan City alle records van de Premier League verbreken? Met deze zestiende overwinning op rij is er alvast één gesneuveld (het recordaantal gewonnen wedstrijden werd afgenomen van Swansea). Pep Guardiola zal niet op zijn lauweren rusten, dat ligt niet in zijn aard. In de laatste minuten van de wedstrijd gaat de Spaanse strateeg nog te keer tegen de vierde scheidsrechter, die blijkbaar de instructies voor de nakende wissel niet begrepen had. En terwijl heel het stadion verwacht dat het een applaus mag geven voor Kevin De Bruyne, de man van de avond én van het seizoensbegin, die stilaan met de handen in de zij staat te puffen, is het de ongrijpbare Leroy Sané die vervangen wordt door Bernardo Silva. Mauricio Pochettino had, net als Jürgen Klopp, de laatste die twee keer zijn duel met Guardiola won, gegokt op een hoge pressing om de machine uit Manchester te ontregelen. City kon nochtans niet beschikken over zijn andere metronoom, David Silva, die vooral de laatste weken uitstekend in vorm is. En vandaag is het laatste sluitstuk niet meer Claudio Bravo maar Ederson, wiens kwaliteit van balbehandeling met de voet verbluffend is. Dat stelt zelfs een Eliaquim Mangala gerust, die vaak te onhandig is met het leer.

Na deze nieuwe demonstratie tegen een van de beste Engelse ploegen op technisch vlak, verborg Pep op de persconferentie zijn vreugde niet. Hij is nooit karig met complimentjes voor zijn nummer 17 en liet zich opnieuw gaan: ‘Ik heb er geen woorden voor. Ik heb geen woorden om zo’n prestatie aan de bal te beschrijven, het aantal beslissende passes (zes sleutelpasses tegenover de Spurs, nvdr), de vleugelveranderingen… En hij zit voortdurend met de wedstrijd in zijn hoofd, wanneer we de bal hebben, maar vooral wanneer we hem niet hebben. Hij kan een pressing van veertig meter uitvoeren op de doelman. En wanneer ze dat zien, zeggen zijn ploegmaats bij zichzelf: ik moet dat ook doen. Hij is het beste voorbeeld voor onze jongeren en onze academie. Hij helpt ons een betere club en een groter instituut te worden, hij is het beste voorbeeld.’

Twee jaar geflirt

De Spaanse coach had het allang goed gezien wat Kevin De Bruyne betreft. Vooraleer hij zijn vertrek van Bayern München naar Manchester City aankondigde, had Pep lang gepraat met zijn vriend en voormalige ploegmaat Txiki Begiristain, technisch directeur van de Citizens. Het terrein moest geëffend worden, het kader verjongd, en spelers aangeduid om zich in het systeem te integreren. De naam van De Bruyne stond vet geschreven. Hij moest de metronoom worden van Guardiola’s City, terwijl zijn naam ook met nadruk werd genoemd bij PSG, dat genoegen nam met Angel Di María, en bij Bayern.

‘Ik weet nog dat ik Robbie Savage (ex-voetballer die analist geworden is voor de Engelse tv, nvdr) tegenkwam kort na de transfer van De Bruyne naar City’, vertelt Stuart Brennan, journalist van de Manchester Evening News en groot specialist wat betreft de Citizens. ‘Hij zei me: ‘Hoe kun je nu 75 miljoen uitgeven voor zo’n speler? De fans komen niet naar het stadion om een Kevin De Bruyne te zien.’ Vandaag geeft hij toe dat hij zich totaal vergist heeft. Sinds zijn debuut is KDB populair bij de fans, maar dit seizoen heeft dat nog een extra dimensie gekregen. Hij is de beste middenvelder van de wereld. Het trio dat hij vormt met Fernandinho en David Silva is uitzonderlijk. Ik zit al meer dan twintig jaar in het vak en ik heb nog nooit zo’n ploeg gezien op de Engelse velden.’

Pep Guardiola is de hoofdverantwoordelijke voor die voetbalrevolutie. De omwenteling was al drastisch van zodra de Spanjaard de teugels in handen had genomen en het zou ongeveer twaalf maanden duren vooraleer ze zich echt op gang trok. De Bruyne had snel begrepen dat hij te maken had met een groot tacticus. Zijn ‘explosieve’ uitlatingen na de vriendschappelijke wedstrijd van de Rode Duivels tegen Mexico moeten gezien worden als een bewustwording en een waarschuwing. KDB is helemaal onder de indruk van Guardiola en weet beter dan wie ook hoe belangrijk het systeem, de tactiek is. ‘Hij is slim en zegt wat hij denkt’, gaat Brennan verder. ‘Hij blijft altijd even hangen in de mixed zone, hij is echt easy going: dat is ook een manier voor hem om te communiceren met zijn supporters. Ook al lijkt hij op het eerste gezicht wat verlegen, hij heeft een sterke persoonlijkheid. En dat is erg belangrijk in de ogen van Guardiola. Daarvoor hoef je maar te bekijken hoe hij schittert in de topwedstrijden.’ Tegen Liverpool, Arsenal, Manchester United en Tottenham werd De Bruyne verkozen tot man van de match. Hoe meer men naar de missers van Romelu Lukaku verwijst, die alleen maar zou scoren tegen de kleintjes, hoe meer KDB uitblinkt. De verdedigingen staan minder laag, de ruimte is groter en hij kan op die manier zijn kwaliteit in de runs naar voren etaleren. ‘Hij heeft een uitzonderlijk voetbal-IQ. Hij begrijpt alles, speelt nauwkeurig en zet druk wanneer het nodig is. Hij is zonder enige twijfel de beste speler van de Premier League, met het vooruitzicht op een Ballon d’Or. Hij is erin geslaagd om David Silva naar het tweede plan te verwijzen. Je moet goed beseffen wat voor een prestaties hij levert’, getuigt Damien Comolli, ex-sportief directeur van Tottenham en Liverpool en momenteel consultant voor de Premier League.

Het is 19.20 uur. Sinds vijf minuten is definitief het doek gevallen over City-Tottenham. Het stadion is al bijna leeg. Zoals bij een wedstrijd in de NBA worden de tribunes verlaten van zodra de zege (of de nederlaag) vaststaat. Zoals altijd hebben de Skyblues zich van hun taak gekweten. Onder rustig applaus lopen ze richting spelerstunnel. In de naburige pubs klinken al de kerstsongs van Mariah Carey, Tom Jones of Mary J. Blige. Kerstmis is alomtegenwoordig in Manchester en de liefhebbers van slechte smaak kunnen hun hart ophalen.

Een nieuwe Hazard

Vier dagen eerder. Huddersfield-Chelsea. Bij elk van zijn baltoetsen gaat er een golf van opwinding door het ‘kleine’ (24.500 plaatsen) John Smith Stadium. De fans van de Terriers hebben dan wel, zoals de traditie het vraagt, een mooie ontvangst voor de titelhouder voorbereid, de manier waarop Eden Hazard wordt aangepakt, liegt er niet om. De Belg jaagt schrik aan. Op zijn nieuwe positie in de punt van het systeem van Antonio Conte voert Eden zijn show op. Vaak in één tijd. Soms met de borst, vaker nog met de buitenkant van de rechtervoet. Altijd goed getimed. De enige manier om de artiest af te stoppen is hem onderuit te schoppen. En zelfs daarmee hebben de jongens van Huddersfield het moeilijk. En dus amuseert Eden zich, hij deelt de lakens uit maar komt zelf niet op het scorebord. Die avond in een verloren hoek van het platteland van Yorkshire zijn er geen goals en zelfs geen assists voor hem, maar wel de trofee van man van de match en luid gejoel bij zijn vervanging door Michy Batshuayi twintig minuten voor tijd. Routine voor een genie. Enkele ogenblikken later, in de spelerstunnel, heeft Eden een vriendelijk woordje over voor zijn maat Laurent Depoitre, die nog scoorde in de laatste minuten, toen de vedette van de Blues door Conte al rust was gegund. De tol van de roem voor een speler die te belangrijk geworden is om hem nog aan zijn statistieken te laten werken aan het einde van een wedstrijd die al beslist is. Voor de microfoons lacht Eden om de puntenachterstand op City en verbaast hij een journalist die zichtbaar verrast is door zoveel camaraderie wanneer Eden zijn prijs van de dag aan zijn ploegmaat Willian schenkt.

Minder ontspannen is Thibaut Courtois. Het laatste fluitsignaal heeft nog maar net weerklonken of de doelman van de Rode Duivels betreurt al de clean sheet die hij in de slotminuten misliep door de perfecte kopbal van Depoitre. Het is nu eenmaal zo dat hij overloopt van professionalisme in alle omstandigheden, terwijl Eden heel wat onverschilliger is in zijn dagelijkse realiteit. De twee sterkhouders van de Blues zijn duidelijk niet uit hetzelfde hout gesneden, maar ze jagen hetzelfde doel na. Dezelfde bus ook. Het is 22.30 uur en die van Chelsea wacht niet. Er staat binnen het uur een privévliegtuig klaar in Leeds. Dit is namelijk de Premier League en over drie dagen wacht er een nieuwe match. Een nieuw avontuur. Tussen 2 december en 6 januari zal Chelsea elf wedstrijden spelen. Dan heb je natuurlijk zin om telkens zo snel mogelijk naar huis terug te keren. ‘Chelsea is Manchester City niet, maar het weet aan te klampen en daar zit Hazard voor veel tussen’, gaat Damien Comolli voort. ‘In de Champions League tegen Atlético Madrid was hij briljant, hoewel Chelsea nog niet draait zoals vorig jaar door het vertrek van Nemanja Matic en Diego Costa. Momenteel stelt Conte hem vooraan op, omdat Alvaro Morata terugkomt uit een blessure, en dat is natuurlijk sneu voor Michy Batshuayi. Maar een rij lager blijft hij meer beslissend. Waarom hem niet naast Kevin De Bruyne opstellen in de rol van David Silva? Als jullie dat duo kunnen reproduceren, denk ik dat de Rode Duivels onklopbaar zijn op het WK.’

Voor Michy Batshuayi is deze periode minder feestelijk. Hij is en was nooit een prioriteit voor Antonio Conte, ook al waren de uitlatingen van de Italiaanse coach over hem best bemoedigend aan het begin van het seizoen. Conte had vorige zomer graag als versterking Fernando Llorente gehad, als back-up voor aanvaller nummer één, Alvaro Morata. De entourage van Batshuayi sprak lang met Monaco gedurende de laatste transferperiode, maar kwam niet tot een akkoord. Batshuayi bleef dan maar liever bij de Blues dan uitgeleend te worden aan een tweederangsclub in de Premier League. Deze winter zou de ex-speler van Marseille moeten uitgeleend worden met het oog op het WK.

Aan de andere kant heeft Thibaut Courtois nooit ter discussie gestaan. Hij betwist met David De Gea de titel van beste doelman van de Premier League. Vorige zomer had zijn makelaar Christophe Henrotay een gesprek met Real Madrid. Het sluitstuk van Chelsea zat daar niet mee in zijn hoofd. Op sportief vlak is hij de laatste jaren een vaste waarde geworden, op en naast het veld. Hij houdt van de strakke werkwijze van Conte, van diens professionalisme, van het steeds maar weer herhalen van fases tot het artiesten als Eden Hazard of Willian de strot uitkomt. Maar voor Courtois tellen alleen resultaten en prestaties. En sinds het begin van zijn carrière slaagt hij daar goed in.

Lukaku vs Raiola

Zondag 17 december, WBA-Manchester United. In de buitenwijken van Birmingham gaan de manschappen van José Mourinho op zoek naar een tweede succes na het lesje dat ze kregen van Manchester City een week eerder. In de 27e minuut plaatst Romelu Lukaku een fraaie kopbal op een voorzet vanop links. Het is bijna een exacte kopie van zijn goal die hij vier dagen eerder tegen Bournemouth maakte. Op West Bromwich scoort Big Rom zijn tiende van het seizoen – hij gaf ook al vier assists. Dat is evenveel als Sergio Agüero en drie minder dan de topschutter van de Premier League, Mohamed Salah. Maar net zoals tegen Bournemouth toont Lukaku geen enkele vreugde nadat hij de bal in het net gejaagd heeft. Hij kijkt simpelweg richting de fans terwijl zijn ploegmaats komen aanlopen om hem te feliciteren. Een teken van respect voor zijn oude ploeg, of zijn manier om te reageren op de vele kritiek van de voorbije weken? Op de persconferentie wijst José Mourinho naar de eerste reden om het niet-juichen van Lukaku te verklaren. Romelu heeft het de laatste tijd niet gemakkelijk gehad. De derby tegen City, waar hij betrokken was bij twee goals, heeft niks rechtgezet, dat is duidelijk. Hij antwoordt nu op de mooiste manier.

Wanneer hij zegt dat hij niet geraakt wordt door de kritiek, valt dat maar moeilijk te geloven. Zeker omdat die kritiek zo heftig was de laatste tijd. De topdeal van de zomer is in enkele weken en een periode van droogte verworden tot een miskoop. Dat is natuurlijk niks nieuws op de planeet voetbal, eerder symbolisch voor de manier waarop de waan van de dag regeert in dat wereldje. ‘Het is belachelijk om voortdurend op zijn transferprijs te wijzen’, zegt Damien Comolli. ‘Het is een totaal irreële markt die aan geen enkele logica beantwoordt. Er gaat steeds meer geld om, terwijl de pool van spelers dezelfde gebleven is. De vraag die met betrekking tot Lukaku moet stellen is: zit hij op zijn plaats of niet? En wat mij betreft is het antwoord daarop positief. Hij blijft scoren, ook al is hij nog jong. Hij is nog niet volledig gerijpt. Men blijft maar op zijn technische mankementen wijzen, terwijl hij op dat vlak vooruitgang geboekt heeft de laatste seizoenen en hij dat ook zal blijven doen. Hij is ook afhankelijk van de aanwezigheid van Paul Pogba in een ploeg waarvan het voetbal op zich niet zoveel voorstelt.’

De invloed van de Franse middenvelder (begeleid door hun beider makelaar, Mino Raiola), speelde een grote rol in de komst van Romelu Lukaku naar de Red Devils. Maar hoewel de transfer grotendeels werd uitgetekend door het duo tijdens hun vakantie in de buurt van Los Angeles, is de relatie tussen La Pioche en Big Rom niet meer optimaal. De Fransman kon de mediabelangstelling rond de komst van mijn metgezel maar moeilijk verkroppen, aangezien hij daardoor zelf wat naar de achtergrond verdween. En Lukaku van zijn kant onderhoudt niet meer de beste relatie met zijn makelaar. Hoewel hij hem twee jaar geleden koos wegens ‘zijn uitgesproken en directe discours’, is er geregeld een kink in de kabel gekomen, zoals toen Lukaku weigerde zijn contract bij Everton te verlengen (wat Raiola nochtans wilde) of kort voor zijn transfer naar Chelsea officieel werd. Ditmaal wantrouwt Lukaku het dubbelspel van Raiola, die een mooie commissie opstreek op zijn rug (Engelse journalisten spreken van 14 miljoen euro). Wanneer men weet dat in Engeland een speler zelf belast wordt op de waarde van de commissie op de transfer, dan is het logisch dat hij zich wantrouwig toont over de precieze rol van zijn makelaar. Zeker als die Mino Raiola heet.