Troy Deeney staat symbool voor de spelers die uit angst voor het coronavirus nog niet willen beginnen te voetballen. Het levensverhaal van de aanvoerder van Watford leest als een schelmenroman.
Toen hij openlijk weigerde om terug te gaan trainen bij Watford, klonk het op Instagram uitdagend: ‘Wat gaan ze doen? Mijn geld wegpakken? Ik ben al blut geweest, dus dat kan me niets schelen.’
Troy Deeney vertelt geen leugens. Hij heeft er al een zwaar leven op zitten, dat lees je ook zo af van zijn gezicht. De nu 31-jarige aanvaller groeide op in Chelmsley Wood, in een van de tientallen armtierige flatgebouwen in de schaduw van Birmingham Airport, geteisterd door jeugdbendes en zinloos geweld.
Zijn drugs dealende vader zat geregeld in de cel. ‘In het begin zei moeder dat hij op zakenreis naar Singapore was. Wisten wij veel…’
Toen Troy, het oudste kind van een gezin van vijf, tien jaar was, werden hij en zijn moeder afgeranseld door zijn vader. ‘Hij was kwaad en we wisten niet waarom. Het gebeurde maar één keer, maar ik herinner me nog dat er nadien geregeld mensen van de sociale dienst kwamen controleren of ik oké was. Het heeft me gevormd tot een tough guy, omdat ik thuis de man moest zijn. Ik werd vijandiger en zocht de confrontatie op – het leven heeft me zo gemaakt.’
Zijn ouders scheidden toen hij elf jaar was, waarna moeder vier jobs moest nemen om rond te komen. Troy leefde op straat en verliet de school op zijn veertiende, keerde een jaar erna terug om op zijn zestiende de schoolpoort voorgoed en zonder diploma dicht te trekken.
Hij had ook al een vierdaagse stage bij Aston Villa laten passeren. ‘Op de laatste dag stond een oefenmatch op het programma, waarom zou ik de andere dagen moeten gaan? Dan zat ik toch liever met de meiden in het park.’ Ook voor Aston Villa hoefde het niet meer…
Vijftien glazen Jack Daniels
Talent genoeg, maar Deeney was meer dan tevreden toen hij op zijn zestiende met zijn vrienden bij Chelmsley Town mocht spelen en ondertussen de kost – 180 euro per week – verdiende als… metselaar. ‘Alle coole kerels uit de buurt speelden bij Chelmsley Town en ik had er tenminste het gevoel dat ik iets betekende, maar ik had geen enkele ambitie.’
Het gebeurde meer dan eens dat hij dronken op het veld stond. ‘In mijn ergste periode dronk ik elke dag, of toch minstens vier of vijf keer per week. Dan goot ik vijftien glazen Jack Daniels naar binnen – hoe slechter het smaakte, hoe beter. Ik wilde alleen maar in een soort van black-out terechtkomen waarin ik me geen zorgen meer moest maken. Dan moest ik mijn angsten niet onder ogen komen.’
Het geluk keek hem onverwacht in de ogen toen de directeur van de voetbalacademie van Walsall aan de rand van het veldje in Chelmsley Wood stond. De wedstrijd die hij wilde bekijken was door de regen afgelast, waardoor hij de match van zijn zoon tegen het ploegje van Deeney ging bekijken. Het werd 11-4, met dank aan zeven goals van de… dronken spits.
Hij mocht testen bij de club uit de League Two (vierde klasse), maar zelfs dan dreigde het mis te lopen: het was zijn trainer die hem ’s morgens uit z’n bed rammelde en 25 euro gaf om een taxi te nemen, waarna de 18-jarige aanvaller de technische staf van Walsall vlotjes overtuigde.
‘Een luxeleven! Als stratenmaker begon ik om halfzeven ’s morgens en kon ik maar om acht uur ’s avonds stoppen. In Walsall moest ik pas om negen uur op de training zijn en om twee uur mocht ik al vertrekken. Acht keer zoveel verdienen en minder moeten werken, een betere motivatie had ik echt niet nodig om alles op het voetbal te zetten.’
Twee maanden gevangenisstraf
Drie seizoenen erna, in de zomer van 2010, kon hij naar Watford, toen nog in de Championship, en cashte hij in één klap 7500 euro per week. ‘Het moest wel fout lopen. Ik trommelde elk weekend mijn oude vrienden uit Birmingham op, omdat ik voortdurend dacht: ik moet er nu van profiteren, voor ze bij Watford door hebben dat ik er helemaal niets van bak en moet ophoepelen.’
En inderdaad: het liep fout. Tijdens een avondje stappen begin 2012 in zijn geboortestad Birmingham, waren Deeney en drie vrienden slaags geraakt met enkele studenten. De 23-jarige spits werd in de rechtbank geconfronteerd met de camerabeelden, waarop te zien was hoe hij een student tegen de grond sloeg en in het gezicht schopte, waarna ook nog een agent met een verschoven rugwervel werd afgevoerd.
‘Ik had net vernomen dat mijn vader kanker had en daar was ik echt kapot van. Ik was kwaad, ik dronk veel te veel en ik trok op met kerels die niet bepaald vriendelijk waren. Dat gevecht had nooit moeten gebeuren. Ik werd gearresteerd en tijdens de rechtszaak overleed mijn vader. Hij stierf in mei, we begroeven hem in juni en drie dagen later moest ik naar de gevangenis.’
Deeney werd veroordeeld tot tien maanden achter de tralies, een straf die wegens goed gedrag werd ingekort tot twee maanden. Het bleek een keerpunt in zijn leven. ‘Toen ik vrij kwam, moest ik een cursus over alcohol- en druggebruik volgen en bij een psycholoog langs gaan. Daar moest ik praten en daar voelde ik me goed bij. Ik moest er niet de tough guy zijn en vanaf dat moment besloot ik die sessies bij de psycholoog te blijven doen.’
Onbeschaamd zichzelf
In 2015 schoot hij Watford met 21 goals naar de Premier League. Sindsdien pikt hij elk seizoen zijn doelpuntjes in de Engelse eerste klasse mee. Een jaar geleden kreeg hij in een interview met The Guardian de vraag of hij het geluk gevonden had.
Hij antwoordde: ‘Een van mijn beste vrienden pleegde zes weken geleden zelfmoord en ik had eigenlijk helemaal niet in de gaten dat hij problemen had. Hij leek altijd zo gelukkig. Dat deed me nadenken over een diepere vorm van geluk – dat je ’s morgens wakker wordt en dankbaar bent dat je nog leeft. Er waren een paar punten in mijn leven dat ik een weg had kunnen inslaan die mijn dood zou betekenen. Gelukkig ben ik er nog en daar probeer ik van te genieten. Ik ga onbeschaamd mezelf zijn.’
Dat bewijst hij dezer dagen door stelling in te nemen tegen ‘Project Restart’, het plan om volgende maand weer te gaan voetballen in de Premier League. Deeney vindt het te vroeg en beweert dat de veiligheid niet gegarandeerd kan worden, niet alleen voor de spelers maar ook voor de mensen uit hun omgeving. Hij heeft immers een zoontje van vijf maanden met ademhalingsproblemen en het risico om hem te besmetten, wil hij niet nemen. Voor geen geld ter wereld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier