De prestaties van de Belgen op het WK geven mensen in Brussel het gevoel dat ze er bij horen. Omdat ze beseffen: yes, we can! Waarom zou, wat op voetbalvlak nu al werkelijkheid is, ook op andere domeinen niet mogelijk zijn?
Het is flink na middernacht als België zich voor de kwartfinales heeft geplaatst. Ook in hartje Schaarbeek barst op straat het feest los. Toeterende auto’s met Belgische vlaggen, vrolijke mensen op straat. Overal hangen Belgische vlaggen. Toch is dit een gemeente met meer dan de helft bijwoners van buitenlandse afkomst, en het is ook nog eens ramadam. Niet onbelangrijk, in een gemeente met 40 procent moslims. De feestvierders zijn geen geïsoleerde Oude Belgen. De verscheidenheid in afkomst bij de feestvierders is groot.
Twee jaar geleden kon je vanuit het centrum met de auto of het openbaar vervoer naar het Koning Boudewijnstadion afzakken voor een match van de Rode Duivels zonder daar onderweg iets van te merken. Geen vlaggen, geen truitjes, geen Fellaini-pruiken: het leven ging zijn gewone gang, tot op een paar kilometer van het stadion, waar de fans van buiten Brussel toestroomden, op zoek naar een parking of een snelle hap.
Buiten de toeristische plaatsen heerste het gevoel: dit gaat ons niet aan.
Nog niet zo heel lang geleden namen twee redacteurs van dit blad vanaf de Heizel de tram naar Schaarbeek, na een interland tegen Polen. Ze waren op de conducteur en twee verlopen Belgische fans de enige niet-Polen op een overvolle tram.
Dat is nu wel enigszins anders.
Natuurlijk helpt het dat de landen waar de Nieuwe Belgen een affectieve band mee hebben niet op dat WK aanwezig zijn. Met Turkije, Marokko, Bulgarije of Polen zou het straatbeeld enigszins anders kleuren.
De prestaties van de Belgen op het WK geven mensen in Brussel het gevoel dat ze er bij horen
De Rode Duivels werden in Brussel zelf een nieuw gespreksitem, ze zijn herkenbaar voor blank en anderskleurig. Inwijkelingen van Oost-Europese origine (de grote groep, de laatste jaren) kijken nog wel eens vreemd op, maar steeds meer inwoners van Brussel herkennen zich in dit team, en wel omdat de Rode Duivels annex 2014 niemand uitsluiten. Kompany is de held van de geboren Brusselaars, Fellaini is opgegroeid in Laken en bindt, net als Nacer Chadli de inwoners van Marokkaanse origine. Lukaku en Origi zijn rolmodellen voor de inwijkelingen van Afrikaanse origine. Mirallas heeft Spaanse roots, en een groot deel van de familie van Januzaj woont hier (zijn neef baat een goede pizzeria uit aan een hoek van de mooiste laan van Schaarbeek, de Louis Bertrand. U kunt er alle wedstrijden op een groot TV-scherm volgen).
De Rode Duivels zijn een perfect bindmiddel voor de nieuwkomers in Brussel. Immigranten voelen zich pas met een land of stad verbonden wanneer ze er mensen, gebeurtenissen of dingen aantreffen waarmee ze zich kunnen identificeren. Het geeft ze het gevoel dat ze er ook bij horen, in topvoetbal is de opdeling wij/zij onbelangrijk geworden. Dat de Duivels ook nog eens een winnend team zijn, is mooi meegenomen.
Het toont dat een nieuwe identiteit kan groeien, en dat situaties die vandaag uitzichtloos lijken, met de gepaste impulsen kunnen omslaan.
In Vlaanderen geldt nog vaak het onderscheid tussen geboren Vlamingen (met de juiste dialecttongval) en de ‘vreemden’: iedereen die niet uit Vlaanderen komt, of zelfs niet uit de eigen regio.
In Brussel is dat de laatste decennia veranderd, door de demografische ontwikkeling. Brusselaar kan je namelijk worden. Niet onlogisch, in een stad waar de helft van de bevolking van elders komt (uit het buitenland, uit Vlaanderen of Wallonië) en waar iedereen een minderheid is.
Het succes van de Rode Duivels toont dat, wie iets kan, de top kan bereiken, ongeacht zijn afkomst, in een Belgische context. Het is een hoopgevend signaal in een omgeving die doorgaans door buitenstaanders alleen maar wordt omschreven als een tikkende tijdbom.
Op het pleintje voetballen Kosovaarse en Turkse kinderen ook al eens met een Belgisch truitje. Tot voor kort was dat hier onmogelijk. Hun helden voetbalden in verre landen. Vandaag proberen zij de dribbels van Hazard en Januzaj te imiteren, en dromen van een plaats bij de Rode Duivels.
Omdat ze beseffen: yes, we can!
Waarom zou, wat op voetbalvlak nu al werkelijkheid is, ook op andere domeinen niet mogelijk zijn?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier