Domineert Spanje binnenkort het vrouwenvoetbal?

Met Barcelona-Chelsea als finale van de Champions League lijkt er een nieuwe evolutie te komen in het vrouwenvoetbal. Is Spanje de komende jaren het te volgen land?

Barça-Chelsea als finale van de Champions League, dat is een affiche die kan tellen. Nochtans zijn geen van beide ploegen het gewend om zover te komen in de enige vrouwencompetitie van Europees niveau. Het is trouwens al veertien jaar geleden dat er geen Franse of Duitse club in de finale stond. Dat was in 2007, toen Arsenal het haalde met een ploeg van studentes en werkende vrouwen die slechts twee avonden per week trainden…

Dit (voorlopige) einde van de Frans-Duitse hegemonie valt te verklaren door de boost die het damesvoetbal overal in Europa gekregen heeft. Anno 2021 twijfelt er niemand nog aan het enorme potentieel van het vrouwenvoetbal. Een bewijs daarvan is het feit dat veel topclubs een damesafdeling opgericht hebben, zoals Juventus (2017), Manchester United (2018), Real Madrid (2020) of Borussia Dortmund vanaf volgend seizoen. Zelfs Mino Raiola, niet bepaald een voorvechter van man-vrouwgelijkheid, heeft een speelster in zijn portefeuille, de Italiaanse aanvalster Barbara Bonansea van Juve.

Een ander bewijs is het tv-contact dat onlangs werd getekend in Engeland, waar de eerste klasse al sinds het seizoen 2018/19 honderd procent professioneel is. Het gaat om een driejarige deal van meer dan acht miljoen euro per seizoen. Ongezien is dat. Daarvan profiteert onder meer Chelsea, de finalist van de Champions League. De voorbije jaren toonden de Blues veel ambitie, onder meer door het aantrekken van spits Pernille Harder, UEFA-speelster van het jaar in 2019/20. Chelsea vestigde daarmee een transferrecord: 350.000 euro.

FC Barcelona, de andere finalist van de Champions League, voor de tweede keer in drie jaar, is nog zo’n toonbeeld van internationalisering. ‘Barça voert een slimme economische politiek’, zegt François Miguel Boudet, die het vrouwenvoetbal verslaat voor Furia Liga. ‘De club heeft met een kledingmerk een exclusiviteitscontract gesloten voor haar damesafdeling. Alleen die tak van de club profiteert van de deal.’ Boudets collega Tracy Rodrigo treedt hem bij: ‘Veel kandidaat-voorzitters, onder wie Joan Laporta die onlangs werd verkozen, hadden in hun beleidsplannen de oprichting van een honderd procent vrouwelijke Masía. ‘

En er zijn niet alleen de financiële middelen, een damesploeg past ook perfect bij de identiteit van de club. Met name dankzij coach Lluis Cortés. ‘Hij heeft het spel helemaal hervormd, erg offensief, ééntijdsvoetbal met karakter. Echt Barça zoals je het je voorstelt’, bevestigt Boudet. Daarom doet Cortés doelgerichte transfers (vleugelspeelsters Caroline Graham Hansen en Lieke Martens, die tien jaar geleden nog bij Standard speelde, en middenveldster Kheira Hamraoui), maar steunt hij ook op de talentrijke jeugdploegen en speelsters die in de postformatie worden aangetrokken. ‘Het is zo’n beetje het recept waarmee ook de mannen konden schitteren’, verduidelijkt Rodrigo. ‘Barça heeft een enorme kweekvijver, waarmee ze het Europese voetbal tien jaar lang kunnen domineren’, voorspelt Boudet.

Dan zit het er ook in dat heel het Spaanse vrouwenvoetbal het continent zal overvleugelen, met een nationale ploeg die progressie boekt, een competitie die vanaf 2021/22 professioneel wordt en meer concurrentie ondanks de overheersing van de blaugrana die seizoen. Real Madrid heeft bijvoorbeeld zijn tijd genomen, maar komt er nu eindelijk ook aan. ‘Ze kunnen daarbij vertrouwen op Florentino Pérez. Jarenlang weigerde hij hierin mee te gaan, maar nu is hij toch overstag gegaan, omdat hij weet dat er iets mee te winnen valt’, aldus Rodrigo. ‘Het gaat er hem ook om de hegemonie van Barcelona te doorbreken. En een vrouwelijke clásico is ook goed voor het imago.’

Meer mediabelangstelling, meer financiële middelen, een betere structuur: het damesvoetbal verdient jaar na jaar meer respect. En het einde is nog lang niet in zicht.